امروز بعد از مدت‌ها خواستم از تپسی استفاده کنم؛
اون پایین آدرسایی هستن که قبلا ذخیره کردی تا کار راحت باشه برا انتخاب مقصد، چون این جاها زیاد می‌رفتی!
دیدم دیگه نه مستقل وجود داره، نه کافه باز، نه رفیقی که آدرس خونه‌ش رو خونه‌ ۲ ذخیره کرده بودم.
“همینه زندگی،
کاریش هم نمی‌شه کرد”
حالا اگه اینو تا اینجا خوندین یه تیاتر خوب پیشنهاد بدین، سرگیجه می‌گیرم وقتی میام اینجا، نمی‌فهمم کی به کیه، چی به چیه!

دلم یه اجرای بی‌ادعا و بی‌سروصدا می‌خواد؛
توو یه سالن کوچیک، با دو سه تا بازیگر ناشناخته ولی با عشق و انگیزه، که زندگی رو اجرا کنن؛
بدون ادا و اصول، بدون هیاهو؛
از اون نمایشا که وقتی از سالن میای بیرون شبیه وقتایی که دست از هم‌زدن شربت خاکشیر می‌کشی، تازه کل دیالوگا ته‌نشین می‌شن.
چرا نیست؟
چرا همه‌چی انقد نخواستنیه؟

دلتنگی
دلتنگی
دلتنگی
داشتم فکر می‌کردم چقدر دلتنگی دارم که حتی قلبم جا نداره نگهشون داره؛
داشتم فکر می‌کردم چقدر همه چی عوض شد؛
داشتم فکر می‌کردم هنوز رمق ندارم برم نمایش تماشا کنم انگار که همه چی مرتبه؛
داشتم فکر می‌کردم روزگاری اینجا دعوا می‌کردیم که آدما جشنواره فجر رو تحریم کنن؛
و حالا دیگه همه خودشون بلدن...


چیزایی که خیلی دوسشون دارین رو برای خودتون نگه دارین؛
به کسی نشونش ندین؛
به کسی یادش ندین؛
با کسی شریکش نشین؛
آدما میان و یه بلایی سر شما میارن که مجبورین برای فرار از اونا، از چیزایی که روزگاری دوست داشتین هم جدا کنین خودتونو.

یه دستی یه میل ِ قلاب‌بافیو فرو کرده توی شقیقه‌ی راستم و هی می‌چرخوندش؛ قلاب گیر می‌کنه لای رشته‌رشته‌های مغز و عصب‌هام و هرچیز بی‌ربط و با ربطی که توو کلّمه، همه‌چی توو هم قاطی می‌شه.
پلک پایینم دیگه تقریبا بیشتر وقتا یه گودال آبه که قُل می‌زنه و بالا میاد، یه‌کم فروکش می‌کنه، ولی زودی دوباره پُر میشه.
ما می‌خواستیم توو این خاک بلاخیز بمونیم و ببینیم که نوبت صلح به ما هم می‌رسه، حالا باید از روی جوی خون رد شیم، باید هی گوشه‌ی چشممون بپره، باید هی موهای سفیدمونو بشمریم، باید هی ببینیم خط رو پیشونیمون عمیق‌تر میشه از اندوه، از غصه.