"من یوهان سباستین باخ هستم" تمام زمانِ اجرا به همین باشکوهی برگزار شد.
خوانندگی و سوپرانوی خانم نادری که با تک تک اجراهاش اشک ریختم که چرا این صدا صدها کنسرت نذاشته.
نوازندگی پیانو در قالب باخ حاکی از چیره‌دستی آقای عبدی بود، پرت میشدم به تاریخی که انگار باخ در چندقدمی من داره مینوازه.
تک تک بازیگرها بینظیر بودن میرزاییان، جهانی، داوری هرکدوم در نقش خودشون منو سرشار از ذوق کردن، چه حنجره‌‌ی آوازخوانی دارند آقای میرزاییان.
تبریک میگم به تیم نمایش "باخ" لذت بردم، اشک ریختم، خندیدم، انقدر محکم برای خوانندگیِ ژاکلین تومانیان دست زدم که انگشتهام سرخ شدن.

ممنون آقای عبدی، ممنون که موسیقی تلفیقی رو به معنای واقعی نشون دادید.
قدردان شما هستم

خوشحالم که این افتخار نصیبم شد تا نمایشی به این باشکوهی ببینم.
مرسی که به مخاطب احترام گذاشتید.
از لحظه ورود و در پایان با پرفومورمنسی زیبا پشت دربهای سالن
نمایشی که در طراحی لباس، جزئیات موج می‌زد، مخصوصا پوشش آلیس
طراحی صحنه در آغاز و روانه شدن موشک‌های کاغذی در هوا، همگی حاصل تفکر و دانش
دیالوگها تک تک به هم متصل بودند و هیچ کنشی بدون واکنش نبود
بازی‌ها درخشان، بی نقص، پر از فرم‌های بدنی دقیق و حساب شده
شگفت‌زده‌ام از طیکل که من در ردیف اول ازش وحشت کردم تا اگنسی که باهاش اشک ریختم.
و در نهایت سوژه‌ای قابل لمس و تأمل برانگیز

آقای اردشیر دلتنگ چنین سبک اجرایی بودم، پایدار باشید، قدردان افرادی چون شما هستیم.

بسیار بسیار عالی
خندیدیم و فکر کردیم، بغض کردیم
ممنون از تمام عوامل بخصوص آقای شعبانپور که واقعا درخشیدند مثل همیشه روان و شیرین و پویا

سلام به تیوال و تیم نمایش
من بلیط داشتم ولی به دلیل شرایط پیش اومده کنسل شد و مبلغ استرداد شد اما همچنان دلم میخواد این نمایش رو ببینم، لطفا اجراهای پایانی بذارید.

#محمد_ملکشاهی

مِستر "فردریک" ستاره‌ی بازیگرِ تئاترِ بولوارِ پاریس از فرانسه‌ی قرنِ نوزدهم پا گذاشته توو سالن رودکی یا وحدت کنونی که با دیوارها و صندلی های قرمزش همیشه یه حالِ کلاسیک و شیکی رو به مخاطب منتقل می کنه.

"فردریک لومتر" یه بازیگرِ افسانه‌ایه که تمومِ نقش‌ها و ژانرها را بازی کرده، عاشقِ بازیگری و شهرته و از زندگی حسابی داره لذت می بره و تجربه ای نیست که نکرده باشه علی الخصوص در موردِ خانم ها، اما ناگهان گَردن قویی توو فضای سالنِ نمایش می‌درخشه و این سرآغازِ نمایشنامه‌ی شورانگیزِ اریک امانوئل اشمیته.

یه قصه‌ی ساده با نیم نگاهی فرهنگی و اجتماعی ولی شاد و رقصان و خندان به همراه مونولوگ و دیالوگ های شیرین
ولی یکی از قوی‌ترین بخش‌های این اجرا برای من، بازیِ درخشان بهنام شرفی در نقش آنتوان بود، نقشی نمکین و دلربا که با ظرافت و کنترل بالایی بازیش کرد و کلی از دستش خندیدیم.

✨️ "شاه لیر" ارزنده‌ترین و بزرگ‌ترین نمایشنامه‌ی تراژیکِ ویلیام شکسپیر ✨️
این عبارت، توقع هر تماشاگری رو بالا می‌بره؛ آماده‌ی دیدن نمایشی فاخر، غمگین و کلاسیک می‌شیم... اما آنچه این روزها در سالن اصلی تئاتر شهر می‌بینیم، با این تصور فاصله‌ی زیادی داره، دیالوگ‌های شاه لیر بسیار کم‌رنگ بودن و تمرکز بیشتر روی شخصیت‌پردازی خواهرها بود.

تماشاچی‌های زیادی فقط برای دیدن خود رضا یزدانی اومده بودن (که خُب در کنسرت‌ها انقدر از نزدیک نمی‌شه دیدش) و دست‌زدن‌ها و هیجان بعضی لحظه‌ها، فضای سالن رو به کنسرت نزدیک‌تر کرده بود تا به تئاتر.

یکی از ضعف‌های مهم اجرا، استفاده از صدای ضبط‌شده (پلی‌بک) در بعضی بخش‌ها بود، واقعاً برای اولین‌بار با این تجربه مواجه شدم و این، حس زنده بودن نمایش رو کاملاً از ... دیدن ادامه ›› بین می‌برد.
از نظر فنی هم کیفیت صدا مشکل داشت، در حالی که توی سالن‌هایی مثل تالار وحدت یا همین تئاتر شهر معمولاً بازیگرها بدون میکروفون اجرا می‌کنن، اینجا همه میکروفون داشتن، صدای بعضی بخش‌ها انقدر بلند بود که تعادل سالن رو به هم می‌زد، نویز شنیده می‌شد و واقعاً گاهی دلت می‌خواست یه کنترل دستت باشه تا صدا رو کم کنی.
نورپردازی ضعیف بود، مخصوصا نوری که از قسمت پایین-وسط صحنه نمایش مستقیم به سمت تماشاچی های میانی سالن بود، پرفورمنس‌ها نرم و هماهنگ نبودن و از طراحی صحنه‌ هم خبری نبود، جز چند پله و صفحه‌ فلزی مشکی.

اما خوشبختانه، تنها کسی که واقعاً تونستم شاه لیر رو در وجودش ببینم، احمد ساعتچیان بود، شاهی کم‌دیالوگ، آرام، اما باورپذیر.

شاید این سبک با سلیقه‌ من جور نبود، اما امیدوارم در روزهای آتی صدا و نور اصلاح بشه.

مثل همیشه ستاره پسیانی عالی بود
از صدا و بازی خسرو پسیانی بسیار لذت بردم
کاظم سیاحی هم که جای خود داره، دن اسپانیایی برازنده ش بود
درسته خیلی ها از کانسپت صحنه خوششون نیومده اما به نظرم مینیمال بودن دکور به من آرامش رو القا کرد مثل آرامش و خونسردی قاتل ریش آبی
فقط و فقط ضعف سینک بودن صدا در بعضی مواقع

وارد سالن که شدیم یه آهنگ ملایم از خواننده فرانسوی(Charles Aznavour) پخش میشد که ناخواسته خودتو روی صندلی رها میکردی و لذت میبردی از لطافت صدا و موسیقی.
و در ادامه یه تئاتر زیبا، روان، راحت و آروم، انقدر آروم که وقتی تموم شد انگار یه ساعت یه جا نشسته بودیم و تونسته بودیم حرفهای یه سری آدمو که از کنارمون رد میشن گوش بدیم و بفهمیم زندگی خصوصیشون چجوریا میگذره، بسیار بسیار لذت بردم از این همه آرامش که کلی خنده و تیکه و شوخی های معمولِ زندگی به همراه داشت.
خانم رویا میرعلمی شما در عرصه ی طنز فوق العاده اید

یک سال از دیدن این نمایش میگذره و من هنوز لحظه به لحظه شو یادمه، چقدر یه متن و یه سوژه ی مهم ماندگاره