این خونه چه قدر سرده...

سلام
هدف از این نوشتار نقد تمامی فیلم نیست و نقدی با تمرکز بر نیمه ابتدایی داستان، نحوه ایجاد یک بستر برای ساخت یک بحران در فیلم ملبورن می باشد، علت طولانی بودن متن به خاطر جواب دهی به طور کامل به کسانی است که در طی به اصطلاح مباحثه های (به ضم من دوستانه)مان اینجانب را بی سواد ، فاقد قوه درک ، فاقد توانایی کنترل احساسات و حتی در قیاسی مع الفارغ وحشی نامیدند،می باشد.

1- زوجی که تا حدود 8 ساعت دیگر سفری 3 ساله را آغاز خواهند کرد به نظر شما چگونه اند؟؟هر چند احتمال دارد ولی با اطمینان می گویم عده ی کثیری از ما مثل آن ها نخواهیم بود.

2-اگر کودکی 3 ساعت به شما سپرده شود در طی این سه ساعت چند بار به او سر خواهید زد؟؟هر چند احتمال دارد بگویید هیچ بار ولی با اطمینان می گویم عده ی کثیری از ما مثل آن ها نخواهیم بود.

3-در مواجهه با کودکی که نفس نمی کشد آیا او را به نزدیکترین مرکز درمانی نمی رسانید و به جای آن با همسر ... دیدن ادامه ›› خود دعوا می کنید؟؟ هر چند احتمال دارد بگویید خیر ولی با اطمینان می گویم عده ی کثیری از ما مثل آن ها نخواهیم بود.

4-حال که به اورژانس اطلاع داده اید و نتوانسته اید به پدر نوزاد واقعیت را بگویید آیا رد کردن اورژانس و از بین بردن احتمال زنده ماندن نوزاد و یا حداقل فاش شدن حقیقت با ورود اورژانس کاری طبیعی است؟هر چند احتمال دارد که بگویید بلی ولی با اطمینان می گویم عده ی کثیری از ما مثل آن ها نخواهیم بود.

خود را عضوی از کلمه ما میدانم چرا که همانطور که در لینک های زیر و هم چنین نظرات دیگران در ذیل آن ها و نیز نظراتی که در همین سایت موجود است نشان از آن دارد که این نقد را تنها اینجانب وارد نمی دانم، قابل توجه فردی که با تمسخرخطاب به من فرمودند : "...تشعشعات ذهنیاتت باب جدیدی در نقد فیلم باز کرده است که همگان با خواندن آن انگشت حیرت به دهان خواهند گرفت...".

http://www.salamcinama.ir/naghd/article/40/%D9%86%D9%82%D8%AF-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85-%D9%85%D9%84%D8%A8%D9%88%D8%B1%D9%86-%D8%A7%D8%B5%D8%BA%D8%B1-%D9%81%D8%B1%D9%87%D8%A7%D8%AF%DB%8C%D8%B3%D9%85-%DB%8C%D8%A7%D8%AF%D8%AF%D8%A7%D8%B4%D8%AA%DB%8C-%D8%A8%D8%B1-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85-%D8%A7%D9%88%D9%84%DB%8C-%D9%85%D9%84%D8%A8%D9%88%D8%B1%D9%86-
http://moviemag.ir/cinema/movie-reviews/iran/10491-%D9%86%D9%82%D8%AF-%D9%88-%D8%A8%D8%B1%D8%B1%D8%B3%DB%8C-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85-%D9%85%D9%84%D8%A8%D9%88%D8%B1%D9%86

و حتی این نقد مثبت نیز به طور ضمنی به آن اشاره می کند

http://www.cinemanegar.com/articleview.php?cat=3&id=9359

حال چرا می گویم عده کثیری از ما؟؟و چه اثباتی برای این مدعا دارم...یک کلمه عرف!!
صحنه رد کردن اورژانس به هیچ عنوان نمی تواند با عرف جامعه ما همخوانی داشته باشد، چه از منظر عرف راه حلی برای خروج از بحران و چه برای زنده نگه داشتن کودکی که نفس نمی کشد، رد کردن اورژانس رفتاری عرفی-طبیعی از زوجی که از ابتدای معرفی در فیلم، آن ها را مهربان، باهوش، با برنامه، تحصیلکرده شناختیم نبوده و قابل باور نیست.

عرف چیست؟
1-به مجموعه عادات، رفتارها وباورهایی گفته می‌شود که صرفنظر از درستی یا نادرستی آن‌ها از سوی افراد یک جامعه پذیرفته می‌شود. به سخن دیگر، عرف عادت‌ها و رسومی است که عقلای جامعه آن را به طور کلی پذیرفته‌اند و آن را روا می‌دارند. یا به تعریف دیگر عرف به مجموعه‌ای از توافق‌ها و یا معیارها و هنجارها گفته می‌شود که از سوی عموم پذیرفته شده‌باشد.
بر پایه یک تعریف، مواردی شامل عرف می‌شود که:
یکم: فرد خاصی برای ایجاد آن تلاش ننموده، بل‌که جامعه آن را بدست آورده‌است.
دوم: جستجو برای شناسایی آن ضرورت ندارد، بل‌که خود آشکار و هویدا می‌باشد.
سوم: هر یک از مردم به آسانی آن را می‌شناسند و نیازی به توضیح ندارد.
منبع : http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B9%D8%B1%D9%81

2-عرف رفتاری است اجتماعی البته هر نوع تماس افرادبشر ماهیت اجتماعی ندارد و تنها هنگامی دارای این ویژگی خواهد بود که رفتار فردبه طرز معناداری به سمت رفتار دیگران جهت گیری شده باشد.به دیگر سخن «کنش اجتماعی»نوعی حالت درونی یا بیرونی است که هدف آن، کنش یا خودداری از کنش است.کنش هنگامی اجتماعی است که برحسب معنایی که فاعل برای آن می پذیرد، با رفتارهای دیگر اشخاص رابطه داشته باشد. کنش اجتماعی به صورت مناسبات اجتماعی سازمان می یابد. مناسبات اجتماعی هنگامی در کار است که چندین فاعل کنش با هم عمل می کنند و معنای کنش هر یک معطوف به حالت دیگری است به نحوی که هریک از کنش ها متقابلا تحت تاثیر دیگری قرار دارد. با توجه به این که رفتارهای چندین فاعل کنش به طور منظم هر یک تحت تاثیر دیگری صورت می گیرند. پس به این نتیجه می رسیم که این نوع با قاعدگی ها ناشی از وجود چیز یاعامل تعیین کننده ای است. این چیز یا عامل تعیین کننده هنگامی که رابطه ی اجتماعی رابطه ای منظم باشد، «عرف» نامیده می شود.
منبع : http://www.hawzah.net/fa/Book/View/45282/26501/

و یا به بیانی دیگر :
3-ویژگی های عام فرهنگی
درمیان دگرگونی رفتار فرهنگی انسان برخی ویژگی های مشترک وجود دارند. هرگاه که این ویژگی ها در همه، یا تقربیا همه جوامع یافت شوند، ویژگیهای عام فرهنگی نامیده می شوند. هیچ فرهنگ شناخته شده بدون یک زبان از نظر دستوری پیچیده وجود ندارد. همه فرهنگها دارای شکل مشخصی از نظام خانوادگی هستند، که درآن ارزشها وهنجارهایی در ارتباط با مراقبت کودکان وجود دارند. نهاد ازدواج یک ویژگی عام فرهنگی است. همان گونه که شعایر دینی و حقوق مالکیت چنین هستند. همچنین، در همه فرهنگ ها شکلی از ممنوعیت زنا با محارم وجود دارد. انواع دیگری از انواع دیگری از ویژگی های عام فرهنگی توسط انسان شناسان تشخیص داده شده اند از جمله جود هنر، رقص، آرایش بدنی،بازیها، هدیه دادن، شوخی کردن و قواعد بهداشت.
منبع : http://www.aja.ir/portal/File/ShowFile.aspx?ID=9414718c-7498-4eeb-a149-b454acea2109

4-برای کوتاه (!) کردن مطلب به طور خلاصه میتوانید این سایت را نیز در رابطه با عرف مطالعه بفرمایید.
http://hadirabbani.blogfa.com/post/34
************************************************************************
آیا نوع دوستی رفتاری عرفی در جامعه ما هست یا خیر؟؟هر چند جواب سوال از نظر من به غایت واضح است ولی کسانی که شک دارند می توانند لینک های زیر را مطالعه بفرمایند.
1-مقاله ای که بر اساس آمارگیری در یکی از شهرهای ایران تهیه شده است و نتیجه آن نوع دوستی 75 درصدی آن ها می باشد.

منبع :
http://fa.journals.sid.ir/ViewPaper.aspx?ID=68177

2- مطالعه ای در باب ذاتی نبودن نوع دوستی ،اما توجه شما را به این جمله جلب می کنم :
"نتایج نشان می‌دهد که رفتار نوع‌دوستانه احتمالا بیشتر توسط روابط حتی انواع کوتاه آن و نه غریزه شکل می‌گیرد."
حضور سه ساعته نوزاد و در کل همسایه بودن با آن ها دلایل کافی برای انتظار نوع دوستی از این زوج می باشد.

منبع : http://isna.ir/fa/news/93102010662/%D8%A7%D8%AF%D8%B9%D8%A7%DB%8C-%D8%AC%D8%AF%DB%8C%D8%AF-%D8%AF%D8%A7%D9%86%D8%B4%D9%85%D9%86%D8%AF%D8%A7%D9%86-%D9%86%D9%88%D8%B9-%D8%AF%D9%88%D8%B3%D8%AA%DB%8C-%D8%B0%D8%A7%D8%AA%DB%8C-%D9%86%DB%8C%D8%B3%D8%AA
البته پذیرش در نگه داری از کودک خود گواه کافی نوع دوستی این زوج هست.
************************************************************************
نتیجه گیری واضح از خطوط طولانی فوق این است که رفتار این زوج که با ویژگی های مثبت مهربان، باهوش، با برنامه، تحصیلکرده و عضوی از بدنه نرمال جامعه معرفی می شوند در موارد ذکر شده و به طور مشخص در رفتار با پدر نوازد و رد کردن اورژانس، رفتاری غیر طبیعی و غیر قابل قبول و مشخصا غیر قابل باور می باشد.

آیا غیر طبیعی بودن و غیر قابل باور بودن این زوج در طی داستان مهم است؟؟ تا حدودی خیر!
به عنوان مخاطب می توان از این نقایص چشم پوشی کرد و صرفا موقعیت گرفتار شده در آن را تصور کرد و با تعلیق و احیانا بازی های خوب و نیز کارگردانی موفقی که فیلم دارد با موضوع و پیام آن (!) علی رغم غیر قابل باور بودن شخصیت ها همراه شد، نقد های مثبت و جوایزی که فیلم دریافت کرده است گواه این مدعاست.

اما ایراد کار اینجاست، پیام فیلم موضوعی اجتماعی است (مسئولیت پذیری یا عدم آن!؟)، سیر فیلم به گونه ای است که می بایست مخاطب در جهت دریافت پیام فیلم کاراکترهای فیلم را باور کند و بتواند خود را جای آن ها ببیند و یا به بیانی بهترهدف فیلم و فیلمساز این گونه است.

بخشی از مصاحبه آقای جاویدی :
"می‌خواستم فیلمنامه‌ای بنویسم که بیننده را درگیر کند و رهایش نکند. وقتی نسخه اولیه فیلمنامه تمام شد دادم چند نفر خواندند و ری اکشن های خیلی خوبی گرفتم. بخشی از این تنشی که می‌گویید ارتباط مستقیمی به شخصیت پردازی و اجرای درست نقش‌ها دارد. بیننده باید آدم‌های فیلم‌تان را باور کند وگرنه همه چیز از دست می‌رود. اینکه وجود آدم‌های فیلم برای بیننده محسوس و ملموس وقابل باور باشد نکته بسیار مهمی است. هر چیزی هم که باعث فاصله‌گذاری شود دردسر ساز می‌شود. "

منبع :http://www.cinemakhabar.ir/NewsDetails.aspx?ID=77527

و دقیقا دردسر ما(!) هم از این جا شروع شد، ما شخصیت های داستان را باور نکردیم، ما باور نمی کنیم چنین شخصیت هایی چنین رفتارهایی داشته باشند و درنهایت چنان موقعیتی ایجاد شود، از نظر ما به وجود آمدن چنین موقعیتی با چنین شخصیت هایی برای به چالش کشیدن مسئله ی مسئولیت پذیری در مخاطب جای توجیه ندارد.
و مطمئنا فیلم، داستان دو شخصیت عجیب و غریب در مواجهه با پذیرفتن مسئولیتشان در مقابل مرگ خاموش یک نوزاد نبوده است.چرا که باز هم خود آقای جاویدی در مصاحبه شان فرموده اند : "تم این کار مشخصا مسئولیت‌پذیری یا به عبارتی عدم مسئولیت‌پذیری است.به هرحال ارزشی که به نظرم در جامعه ما و به خصوص در نسل‌های بعد از پدران ما به شدت کمرنگ شده همین مسئولیت پذیری است.چیزی که متاسفانه درحداقل نسل خود من به شدت کمرنگ شده است."

منبع : همان

باز هم تکرار میکنم که میتوان این موضوع را ندید و یا دید و از آن چشم پوشی کرد، همان طور که می توان آن را دید و به آن ایراد گرفت،از نظر من و تعدادی دیگر(مشخصا نه عده کثیری) از مخاطبان این موضوع چنان ایراد بزرگی است که حتی میتوان سالن را ترک کرد.

البته پرداختن فقط به این نکته فیلم با وجود ایرادات دیگر و همچنین نقات قوت دیگر در فیلم کمی عجیب است اما بازخوردهای دوستان(!) ... (!!!)

سخن آخرم این است، ندیدن این اشتباه در فیلم و لذت بردن از آن چه ربطی به ندیدن شخصیت و توهین و متهم کردن کسانی است که آن را دیده اند و آن را مهم شمرده اند؟؟
من در مقام یک مخاطب این فیلم را کوچک می بینم و شما در چه مقامی من را به عنوان یک انسان کوچک می بینید و برای من و امثال من صفات ناشایست قرار می دهید و برای آن نسخه تجویز می کنید؟؟

افتضاااح...!!

فیلم خزعبلی بیش نبود...
مگر اینکه بگوییم برای گروه سنی نوجوانان بوده...البته اونم با این کارگردانی افتضاح چنگی به دل نمی زد...


آقای بازیگر، بازیگر بمان...

سفر به ماکو - چالدران - خوی و ارومیه بخش سوم
سلام
در ابتدای روز سوم سوار بر ماشین های سواری خوی چالدران رو ترک کردیم، هم صحبتی ما با راننده عزیزمان ابعاد تازه ای از زندگی در ایران را برامون روشن کرد، این راننده عزیز اینطور برای ما تعریف کرد که : "من خودم کشاورز هستم و چون دیگه برام صرف نمی کنه به جای اینکه راننده بگیرم خودم ی هر از گاهی میام تا خط رو از دست ندم."، "کار اصلی من کشاورزی هست و سیب زمینی و چغندر می کارم ولی ریسک بسیار بالایی دارد."،سرتون رو به درد نیارم خلاصه حرفاش رو میگم:
1-محصولات کشاورزی به شدت شیمیایی و سیب زمینی های زمین خود من حداقل 60% شیمیایی هستند.
2-حرف از عسل شد و گفتند من چند تا کندو برای خودم دارم و اگر روزی یک کیلو شکر به زنبور ها ندهم میمیرند و با این اوصاف عسل من 20% طبیعی و 80% شکر است.
دقت داشتید که این تازه مصرف ... دیدن ادامه ›› شخصی بود!!
3-وضعیت دام های ما هم به همین شکله و برای هر فصل واکسنی خاص وجود دارد که باید تزریق شود،چرا که محصولات زمین ها نیز شیمیایی هستند حتی در روستاهای غیر صنعتی.
برای من جالب درک این آدم از وضعیت کشور و گلایه مندی از آدم هایی که در هر وضعیتی خودخواهانه و غیر مسئولانه تصمیم می گیرند بود.
به هر حال ما به خوی رسیدیم، شهر بسیار سرسبز و خوشگلی بود، ولی امان از زمانی که صاحب نعمت لایق نعمت نباشد...
خوی دارای سه هتل می باشد، هتل اول زمرد که به طور موقت 2 ستاره با قیمت اتاق های دونفره به شبی 140 هزار تومان پر بود، هتل دوم هتل جهانگردی (که معمولاً گزینه خوبی است) که با برخورد زننده متصدی آن عطایش را به لقایش بخشیدیم و هتل سوم هتل سه ستاره ثمین که اتاق دو نفره را به شبی 175 هزار تومان انتخاب کردیم و با سرویسی به غایت افتضاح و دلایل آن:
1-همه پول در ابتدا اخذ شد،
2-راهرو های ساخته در 6 طبقه این هتل مرا بیشتر به یاد اتاق های خوابگاه می انداخت.
3-دکور داخل اتاق شامل دو صندلی رستورانی، تخت بدون لحاف یا پتو و با روتختی حوله ای بود
4-بوی استخر هتل تا طبقه ششم و در طول شب استشمام شد.
5-بار داخل اتاق(یخچال) خالی بود و شما میتوانستید از یخچال فروشگاهی داخل لابی آب تهیه کنید
چیزی که صرفاً در مسافرخانه ها رایج است!
6-صبحانه هتل سه ستاره ثمین خوی شامل یک عدد تخم مرغ نیمرو و یا نون پنیر و کره و مربا بود که سلف سرویس نبوده و باید انتخاب می کردید.
صرفاً برای مقایسه با هتل دو ستاره درجه دو شهر ماکو بگویم که حداقل نیمروی آن ها دو عدد بود، و البته نانشان هم بهتر بود!!
خلاصه ما که از خستگی دو روز قبل به دنبال جایی عالی می گشتیم هتلی در حد مسافرخانه های بین شهری یافتیم آن هم با سه ستاره!!!!
غرغرهایمان تمام شد، برسیم به شهر...
اطراف خوی باغات و مزرعه های بسیاری وجود دارد که اغلب هم مزرعه گل آفتابگردان هست و مناطق زیبایی برای اطراق می باشند.خود شهر هم که به داشتن مزار شمس تبریزی و آرامگاه پهلون پوریای ولی شهره است هیچ نگرانی یا تلاشی بابت نگهداری از این آرامگاه ها نداشته و هر دو به حالت رو باز رها شده اند،البته ناگفته نماند چند بنر در اطراف به روی دیوارها چسبانده اند!!!
از مناطق دیدنی شهر می توان به کلیسای سرکیس اشاره کرد که متاسفانه بسته بود.
امازاده بهلول نیز در این شهر قرار دارد.
در موزه شهر خوی که از شدت کوچکی بسیاری از آثار در شرایط بد نگهداری می شوند، می توان آثار جالب و حتی عجیبی را دید که امیدوارم فکری به حال آن ها شود.در حیاط آن چندین شی قدیمی به حال خود رها شده اند.
موزه خصوصی این شهر که پیشترها خانه کبیری ها بوده است، بیشتر خود خانه جلوه دارد تا موزه آن که هنوز هم میتوان آثار نقاشی و گچ بری های بی نظیر آن را دید...حیف که اینجا هم شرایط نگه داری بد بود.
هم چنین بازار قدیمی و کاروانسرای شهر که به شدت وضعیت بدی داشت و به جای اباد کرد و فراهم نمودن شرایطی برای استفاده از کاروانسرا تبدیل شده به انباری بازار!!
تنها جای سالم شهر ساختمان قدیمی شهرداری خوی بود که اکنون به عنوان شورای شهر از آن استفاده می شود و هنوز در حیاط آن می شود داخل پناهگاهایی شد که از زمان جنگ باقی مانده است!
دل ما در و از این شهر و آدمیانش بسیار گرفت و به قول بانویمان خاک سنگینی داشت...به هر حال صبح زود پس از صرف صبحانه شاهانه (!!!) هتل سه ستاره ثمین خوی تقریباً از این شهر فرار کردیم و پیشنهاد ماندن در این شهر را که هرگز ولی عبوری چند ساعته را حتماً به دوستان می دهیم.

سفر به ماکو - چالدران - خوی و ارومیه بخش دوم

ظهر روز دوم همراه دوست تازمان به سمت قره کلیسا رهسپار شدیم، مسیر از شهر ماکو به سمت شرق و شهر شوط و از آنجا از مسیر شوط - چالدران می باشد که تقریباً پس از طی 20 کیلومتر تابلوی قره کلیسا و راه تازه آسفالت شده آن که بسیار بهتر از راه اصلی می باشد دیده می شود، کلیسای سنت تاتائوس یا همان قره کلیسا با عمری بیش از 1800 سال در بالای تپه ای کوچک در فاصله ای حدود 500 متری از روستایی به همان نام قرار دارد و بنا بر گفته ها مدفن یکی از حواریون به نام تاتائوس مقدس که بشارت دهنده قوم ارامنه بوده اند می باشد، در حدود 250 سال پیش الحاقاتی به کلیسا اضافه شده است چرا که بر اثر زلزله و حمله عثمانی ها چند بار بنای کلیسا رو به ویرانی رفته است، جالب است که بدانید هر ساله در روز های 9،10 و 11 مرداد ماه مراسم بزرگی در این محل انجام می شود که جمعیتی در حدود چند هزار نفر از نقاط مختلف کشور و حتی جهان، شبکه های مختلف تلویزیونی و به قولی (از شنیده ها) نماینده پاپ نیز در این مراسم حضور دارند و این مراسم شامل دعا و نیایش، نذر و غسل تعمید کودکان می باشد.
نکته جالب دیگر اینکه اهالی روستای قره کلیسا همگی از مردم خوب کرد کشورمان می باشند که هر ساله علاوه بر آماده سازی محیط کلیسا به نظافت آن نیز می پردازند، لازم است خدمتتان عرض کنم که هوس رفتن به مراسم نکنید چرا که از یکی دو روز قبل از شروع مراسم راه های منتهی به روستا بسته شده و تنها اجازه عبور به ارامنه و مسیحیان عزیز داده می شود...
ما قصد داشتیم که در کنار کلیسا چادر بزنیم که با توجه به وضعیت موجود منصرف شدیم و ادامه راه رو به سمت چالدران ... دیدن ادامه ›› در پیش گرفتیم...
شهر سیه چشمه (چالدران) با شهر ماکو به صورت خط مستقیم تنها 30 کیلومتر فاصله دارند که با توجه به وجود کوه های بلند آن منطقه و نیز وجود سد بارون هر دو راه منتهی به چالدران با دور زدن کوه ها به این شهر ختم می شود. در نزدیکی روستای سعدل و در فاصله 3 کیلومتری شهر چالدران مقبره وزیر شهید ایران سید صدرالدین قرار دارد و یادآور دلاوری های 30000 هزار جنگاور و 27000 شهید راه وطن که تنها با سلاح های سرد در برابر لشکر 2100000 نفری عثمانی ها که مسلح به تفنگ های سرپر و توپ بوده اند ایستادند، میباشد که تنها 7 روز اجازه اشغال آن منطقه را به دشمنان دادند.
تصمیمان بر این بود که در کنار مقبره چادر بزنیم، به شهر برگشتیم تا اندکی میوه و خرت و پرت بخریم که چشممان به خانه معلم شهر افتاد و به 35 هزار تومان اتاقی 20 متری با 10 تخت را دونفری در اختیار گرفتیم که خب حمام و آب گرم نیز داشت!!
مردم چالدران به نسبت ماکو از نظر مالی در وضعیت پایین تری قرار دارند (البته در ظاهر) که به نظر ما وجود مرز بازرگان و رفت آمد راحتر مردم ماکو به ترکیه و نیز وضعیت مناسب مالی تعداد زیادی از مردم ماکو می تواند از علت های آن باشد...
گشتی در شهر زدیم و صبح این شهر و مردم مهربانش را به مقصد خوی ترک کردیم...

با تاسف فراوان باید منتظر باشم شاید فیلم تاتر این کار رو ببینم و همش حرص بخورم که آخه اینم وقت مریض شدن بود!!!

یکی منو دلداری بده!!

کسی از دوستان اسم آهنگ هایی که تو اجرا پخش شد رو داره...
اجرای بسیار زیبایی بود...

نمیشه تمدید بشه تا ما هم حقوق بگیریم بتونیم بیایم ببینیمش!!!؟؟؟؟

من ی سوال دارم...سیستم قیمت گذاری بلیط آثار نمایشی بر چه اساسیه؟؟
چی جوریه که سقراط 20 تومن ...اینم 20 تومن؟

مدت 10 روز است که سعی می کنم در مورد این نمایش بنویسم ولی نتوانستم...هنوز هم برام سخت هست آنچه در ذهن دارم را بنویسم..اثری که نمایش روی من داشت برای خودم گنگ است...تکلیفم را با خودم نمی دانم واین برایم عجیب است...این را گفتم تا شاید توجیهی برای تناقض گویی های احتمالی در ادامه داشته باشم!

موضوع نمایش بکر و خوب بود و از نظر من نحوه بیان آن نیز عالی..آغاز آرام و کند این نمایش تماشاگر(حداقل من) را با بی حوصلگی وادار به قضاوت و پیش بینی آدم ها،روابط و حتی انتهای نمایش می کرد که فکر می کنم غالباً همه آن ها منفی بوده است.از ابتدا منتظر ضربه ناگهانی بودم و بله،در جایی که اصلاً فکرش را نمی کردم ضربه وارد شد و علی سرابی نقش بر زمین،نقطه عطف نمایش را اینجا می دانم چرا که غلط بودن تمامی قضاوت ها و پیش بینی هایم را یک به یک نشانم داد و با دریایی سوال که نمایش به آرامی به آن ها پاسخ می داد به دیدن ادامه نمایش تشویقم کرد...

نمایش را دوست دارم یا ندارم؟بارها از خودم سوال کردم،مشکل من اینجاست که نمی دانم آیا نمایش حرف خاصی را می خواست بزند و آنچه دیدم شاید نمادی بوده است(که من تشخیص ندادم) یا همان بود که دیدم؟؟البته در چند جا،نمایش به نکاتی اشاره می کند که ما آدم ها یا با بی تفاوتی و یا خودخواهانه با آن ها برخورد می کنیم (مانند همسایه علی و همسر هانیه و ... )ولی...

"ادامه در پاراگراف بعدی"

****این پاراگراف نمایش را لو می دهد****
ولی نوع خاص بیماری ... دیدن ادامه ›› مشترک هانیه و علی من را به این شک انداخت که آیا این کار خاص است و دارای نماد سازی های خاص تر و یا صرفا نمایشی احساسی و زیبا...نظر دوستان اگر لطف کنن بسیار مهم و کمک کننده است.
اگر کار را خاص و نماد سازی ها را خاص تر بدانیم به این جمله اکتفا می کنم که این اثر به شدت فلسفی است...به این نکته توجه بفرمایید : اگر بیماری مشترک این دو را ترک جامعه (به خاطر تهمت ها،دروغ ها و صفات منفی جامعه کنونیمان ) بدانیم و خود درمانی آن ها را پناه بردن به روابط مجازی بدانیم،و اینکه این دو نفر در نمایش آدم هایی خوب هستند نه بد(به خاطر توجه به همسایه،گلدان ها،گربه و عاشق بودنشان و و و ...) اینجاست که می توان صحنه به صحنه نمایش را نشست،تحلیل کرد،و شناخت و در مورد آن حرف زد...
نمی دانم این درست است یا تنها یک روز پایانی از یک قرار عاشقانه...؟دوستان کمک!!
****پایان پاراگراف لو دهنده نمایش!!!****

شروع و پایان نمایش به نظر من خوب بود،بازی علی سرابی را می ستایم و خانم توسلی را هنوز بازیگر تاتر نمی دانم،دکور و موسیقی دلچسب بود ...
هنوز هم نمی دانم کار را دوست دارم یا نه!

در مورد داستان فیلم از آنجا که رویکردها اکثراً مثبت بوده صحبت شده،من نقدم را به روند داستان و بعضا ایراداتی که به نظرم اومد اختصاص دادم.

روند داستان با شخصیت ها و اتفاقاتی که در داستان هست پیش می رود که در این فیلم کمبودهایی دارد،شخصیت ها به خوبی ساخته و پرداخته نمی شوند،پوسته بیرونی آدمها به نمایش در می آید و کنش های آن ها نسبت به اتفاقات که (تقریباً غیر از نازنین) همه کنش های یکسانی دارند،در طول فیلم به علت این رفتارها نمی رسیم(چرا نازنین و فرید از خودگذشتگی می کنند،و دیگران منفعلند)،در طول فیلم شما نخواهید فهمید این افراد از کجا آمده اند،چه می کنند و چرا؟ و نیز دورنمایی تار از جایی که میخواهند بروند به شما گفته می شود.هر چند پوسته بیرونی به شدت آشناست!ولی برای من این خوب نیست و نمیتوانم با شخصیتی که نمیشناسم ارتباط برقرار کنم!
در فیلم سعی شده است اتفاقات و صحنه ها باور پذیر و عقلانی باشند!که در بعضی موارد از مسیر خارج می شود!و با توجه به اینکه خانم بیاتی در مصاحبه ای گفتند تکرار سکانس برای فیلم برداری کم بود علت سر سری بود بعضی صحنه ها قابل فهم است.مانند صحنه شروع دعوای سحر و نازنین،و یا به اصطلاح میتینگ های دانشجویی،(و البته سلف!:دی)

در مورد فیلم برداری خیلی سواد ندارم،فقط اینکه آن صحنه ای که نازنین برای اولین بار می رود تا خانه را ببیند دوربین در کوچه به دنبال نازنین ... دیدن ادامه ›› راه میافتد و از دوربینی ثابت به دوربین روی دست تغییر حالت میدهد،این صحنه توی ذوقم خورد،چرا اصولا این چنین تغییری انجام شد؟نیازی بود؟دوستان مطلع راهنمایی بفرمایند.

در مورد بازی ها به شدت ار بازی خانم بیاتی لذت بردم(هر چند پیچیدگی نداشت) و باقی بازی ها هم به نظرم خوب بود!هر چند به نظرم خانم آهنگرانی همان تیپ زندان زنان و طبقه سوم را تکرار کرده بودن که به نظرم نچسب بود.(انتظار بازی جدید و بهتری از ایشان داشتم!)

و اما...

فیلم روایت گر سیاه شدن سپیدی در میان سیاهان و تلاش و دست و پا زدن سپید برای غرق نشدن بود.فیلم در روایت خود تا بدان جا ادامه می دهد که جز سیاهی چیز دیگری دیده نمی شود.مردان فیلم همگی سیاه هستند و زنان فیلم یا سپید یا سیاهی که به دست مردان سیاه شده اند.(!؟)
چنین روایتی را سیاه نمایی می دانم و به آن اصرار دارم که با وجود عدم شخصیت پردازی کامل و صحیح نمی توان فیلم را صرفاً فیلمی در مورد شخصیت های آن دانست که دقیقاً و مشخصاً فیلم در مورد جامعه است و کاراکترهای آن نمایی از قشرهای مختلف جامعه که همگی سیاه و یا در حال سیاه شدن هستند.آنچه در فیلم نشان داده می شود فقط سیاهی است،از سیاهی درونی افراد تا سیاهی روابط خانوادگی.در روند فیلم علت سیاهی ها دیده نمی شود و راه حل خروج از آن نیز.
تضادهای غیر منطقی رفتار شخصیت ها به گمراهی من در طول فیلم و در نتیجه گرفتن از فیلم اضافه می کرد.در پایان هم تصادف و مرگ و یک پارچه سیاه و نظاره کردن آن!سیاهی آن پارچه سیاه،نشان دهنده سیاهی زندگی نازنین و آن مرد بود؟!!؟و یا سیاهی همه زندگی های فیلم!؟و یا ما؟

*.سعی کردم با استفاده زیاد از کلمه سیاه احساسم را در مواجه با آن همه سیاهی نمایش داده شده در فیلم(در زمان دیدن) منتقل کنم!

آقای داوود نژاد همان اول فیلم تکلیفش را با مخاطب روشن می کند:"همیشه دلم میخواست فامیل ها و دوستان و اونایی که دوسشون دارم دور هم جمع کنم و فیلمی که دوست دارم رو بسازم".در لابه لای فیلم هم اشاره هایی دوباره به آن می کنند:"خب فیلممون داستان میخواد،الان چه موضوعی از همه سکه تره،آها خود سکه".
شاید اگر جمله اول فیلم در پوسترهای فیلم هم گنجانده می شد دیگر این هجمه منفی نمی توانست باشد!
به هر حال فیلم کاملاً‌ تجربی،دلبخواهی،شلوغ و پر از سرو صدا بود.سر صدا ها و شلوغی هایی که به نوعی نماد همان ها در زندگی عادی همه ماست.داستانک های درون فیلم همان هایی هستند که کمابیش همه ما در زندگی روزمره خود با آن ها درگیریم.
آقای داوود نژاد در این فیلم به دغدغه ذهنی خود می پردازند و با نگاهی نو(شاید عجیب)سعی در یادآوری آن به مخاطب خود دارند،نقش ما(شما) در این زندگی چیست؟اینگونه است که خود فیلم را برای روایت آن برمی گزینند،دو روایت،فیلمی(1) که درون آن میخواهند فیلمی(2) بسازند،فیلم(2) نماد زندگی روزمره ماست،درگیری ها،کدورت ها،اختلافات و رفتار های ما در مواجه با آن ها،که مملو از اتفاقات و موضوعات تکراری و روزمره است(خوب زندگی عادی است دیگر!).و در فیلم(1) که در آن همه دوست هستند،نشان داده می شود که چگونه کارگردان(و هنرپیشه)می تواند در روند فیلم(2)،یا همان زندگی،دخالت کند و آن را خوب یا بد کند.آری زندگی کوتاه است،چه ارزش های نابجایی که تعریف شده اند و چه ارزش هایی که فراموش شده اند،و ما چه سبک سرانه روزهای خود را در ناشکری و قهر با زندگی تلف می کنیم.این دو روایت به ما یاد می دهند در جای جای زندگی می توان قبل از ساختن صحنه ای از این زندگی،اندکی تامل کرد،اندیشید و حرف زد.می توان با هنرپیشگی خوب زندگی خوبی در این صحنه روزگار ساخت.(و کارگردان زندگی خودمان باشیم)
آقای داوود نژاد در کلاس هنرپیشگی خود هنر زندگی کردن را در هیبت آدم های عادی و با داستان هایی ... دیدن ادامه ›› عادی یاد می دهند.و به قول ایشان:"در کلاس هنرپیشگی عوض کردن دنیا مثل آب خوردنٍ".و چه قشنگ گقتند.
اما...
اینکه میتوانستند انسجام فیلم را بدون لطمه دیدن شلوغی ها و سر صداهایی که مدنظرشان بوده است بیشتر کنند،به نظر من بله.
در فیلم سعی شده است که تا همه خودشان باشند و به همین علت بازی ها یک دست نیستند که به نظر من بهتر بود بازیها را یک دستتر می کردند.
بسیار سعی شده بود که همه چیز عادی و واقعی باشد تا آنجا که بعضی از صحنه ها لوس شده بود.

هنر علم نیست و بر پایه احساسات هنرمند ساخته می شود،هر چند بدون علم نیز پیشرفت آن بسیار سخت می شد.بدون هیچ ذهنیتی به تماشای فیلم بروید.به قول خانم بنی اعتماد :"فیلم «کلاس هنرپیشگی» اتفاقی مبارک است."