انتظار ما از یک نمایش چیست؟
نمایش فین جین در وجوه متفاوتی موفق عمل کرده که بازی جذاب بازیگران یکی از آنهاست، و روی گشاده تماشاچیان به هنگام خروج از سالن گواه این موضوع است. اما اگر از همین تماشاچیان به ظاهر راضی در انتهای نمایش سوال کنیم که اگر مضامین طنز(اکثرا جنسی) و حرکات موزون ( دقیقا خود رقص) را از این اجرا کم کنیم چه چیز باقی خواهد ماند؟ پاسخی نخواهیم گرفت. چرا که داستان قتل امیرکبیر آنهم در سطحی ترین نوع روایت چیزی نیست که بتوان به آن عنوان «محتوا» را داد. اگر بپرسیماگر به جای طراحی شخصیت جای اجنه، از انسان معمولی استفاده میشد تفاوتی در روند روایت اتفاق می افتاد؟ جواب ما منفی است و همین دو سوال فاصله این اجرا با یک تاتر موثر و ماندگار مشخص میکن. و سوال آخر اینکه آیا این داستان مهم تاریخ ایران در این سطح میتواند تنها خط تمایز این نمایش با نمایش های طنز بولینگ عبدل باشد؟ از نظر من بله.
تجربه دقایقی شاد و مفرح در کنار عزیزان در یک سالن تاتر یا مواجهه با تعریف متفاوتی از یک موضوع در قالب هنر اجرا؟ اگر انتظار ما گزینه اول است اجرای فین جین در حال حاضر قطعا یکی از بهترین انتخاب هاست. اما اگر مقصودی نزدیک به گزینه دوم داریم بهتر است در برابر وسوسه امتیاز بالای پوستر نمایش مقابله کنیم تا به در بسته نخوریم.

سطح اجرا از لحاظ بازی و طراحی حرکات، موسیقی، طراحی صحنه از نمایش های حرفه ای بزرگسال چیزی کم نداشت که این باعث شگفتی و خوشحالیه. تنها نکته ای که شاید به جذابیت نمایش ضربه زده سناریو است که انسجام کافی رو نداره و پایان بندی گنگش کمی بچه های رو سردرگم میکنه. اما مواجهه بچه ها با نمایشی که اصول حرفه ای تاتر در اون لحاظ شده واقعا هیجان انگیزه. ممنونم ازتون

دختر من سه ساله هست و جز در لحظه های کوتاهی که از عنکبوت ترسید باقی نمایش رو به دقت نگاه کرد و بعد از نمایش گفت دوباره ببینیم؟
(صحنه های نمایش و میزان صدا کاملا متناسب با محدوده سنی مخاطب هست )

برای کودک سه ساله مناسب نیست؟ من نمایش قبلی گروه دخترمو بردم و انقدر خوب بوئ حیفم میاد این اجرا رو نبرمش

همینجاس که باید بگی: تأتر به تو باااال میده.
تمام.

موجودی دوجنسی...دگردیسی ناقص تاتر به فیلم.... پوسته ای جذاب که هنوز هویتی مشخص برای خود نیافته.
و واجد تمام ویژگی های آثار غنی زاده.
در نهایت یکساعت تشوویق ایستاده برای «علی نصیریان».