درود فراوان؛ ((رام کردن اسب چوبی)) تمدید نمی شود؟

نمایشی که پس از به پایان رسیدن، تازه در ذهنِ تماشاگر، آغاز می شود...

ساده اما بسیار باشکوه!
نمایشنامه، شکوهی میخکوب کننده داشت اما نمایش از آن دسته ای بود که تماشاچی باید جانانه، نیروی خیالش را به کار گیرد تا دم و دستگاه، تاج و تخت و قلمروی گسترده ی جم شاه را اِنگارش* کند.
_________________________
* برابر پارسی واژه ی تجسم

آقای اوسگل (مشهدی ملک...) [به شراره که با خانم آفت اشتباهش گرفته است می‌گوید]: ((همون آبِ جوشی که سیب زمینی رو نرم می‌کنه تخم مرغ رو سفت می کنه!))

ریحان [درحالیکه اشک می ریزد به نصرت می گوید]: ((فکرشو بکن، یه زنِ درباری، بیرونِ شهر، نون خشک، گدایی کنه...!))

ریحان [با خشم و فریاد به نصرت می گوید]: ((از کی تا حالا برداشتنِ یه لَچک میشه پرده دری؟!))

ریحان [به نصرت می گوید]: ((تا من میام، یه دستی به کفشهات بکش! عیارِ مرد به برقِ کفشهاشه؛ نشون دهنده اینه که تا چقدر رو حاضره بذاره زیر پاش!))

پسر زورگیر: ((گاهی وقتها آدم از دست خودش، فقط و فقط باید بره توی قبر!))

ریحان [با خشم به نصرت می گوید]: ((حرفِ یاوه مثلِ پول پاره س؛ به هر کی بدی، پس ات میده!))

نصرت : ((مثل ثروتمندان راه برو!))
ریحان : ((مگه اونا چه جوری راه میرن؟))
نصرت : ((یه جوری راه میرن که انگار سنگفرش های خیابون، ارثِ باباشونه!))

ریحان (مشروطه) [با فریاد به نصرت می‌گوید]: ((شعورِ آدم به گردی فُکُل و درازی کراوات نیست!))

در روزهای پایانی سال ۱۴۰۳ به تماشای ((تارتف)) نشستم؛ نمایشی گیرا، زیبا و دیدنی. دلم می خواست دوباره تماشایش کنم و اجرای دوباره ی این نمایش در اردیبهشت ماه ۱۴۰۴، مرا به خواسته ام رساند!
پی نوشت: فردا، ۲شنبه، ۲۲ اردیبهشت برای بار دوم به تماشایش خواهم نشست...

اِدگار [به آلیس و کورت می گوید]: ((من میرم به پست ها سرکشی کنم؛ سربازها اگه مافوق بالا سرشون نباشه هیچ کاری نمی کنند!))

((بازی استریندبرگ)) از آن دسته نمایش هایی است که الف آغاز تا نون پایانش تماشایی است و بارها می توانید به تماشایش بنشینید و لذت ببرید. اجرایی بی نقص و پر از جنب و جوش که یک آن هم تماشاگر را به حالِ خود نمی گذارد تا سراغ گوشی اش برود.
پی نوشت: فردا برای بارِ سوم به تماشایش خواهم نشست...