اعلام نظر دکتر فریبا کیانی
درباره نمایش ۲۱

نمایش ۲۱ را دیدیم ، شاید بسیاری درون قلبمان فرو ریخت و رنج های کهنه ی در ما زنده شد ! من شک ندارم به این به هم ریختگی حال درونی چون قطعا در اطراف همه ما کسانی در ظاهر انسان یا خشن و غیر انسان زندگی کرده اند که به آن ها سایکوپات گفته ایم ! ما رنج کشیدیم از نیروی خودخواهی عجیب درون آن ها ! از ما انتقام گرفته شد ، آن هم وقتی مقصر پرونده نبودیم ! چون کسی در جایی رنج کشیده است و حال ترجیح داده این رنج را به دل جامعه بیاورد ! چه کسانی قربانی هستند ؟ بی گناه ترین ها !
دنیا پر از بازی وحشتناک بین خودخواه ترین هاست ! همان هایی که معنای همدلی را هیچ گاه نیاموختند و به این توجیه اکتفا کردند که چون من زخم خورده م حق دارم زخم بزنم ! و منی که در مقابل این توجیه جمله ی همیشگی م را زمزمه میکنم : ذات انسان ها را نحوه ی پاسخدهی شان به رنج هایشان نمایان می‌کند !
نمایش ۲۱ را دیدیم و به حقیقت غیر قابل انکار بعضی انسان نماها دوباره و دوباره پی بردیم ! شاید نباید زیاد در دل ریشه رنج ادمها فرو رفت ! شاید !

عزالدین توفیق
بازیگر  تئاتر، سینما و تلویزیون

<اگر عاشق تئاترید نمایش ۲۱ را ببینید>

درود بر همگی
امشب اجرای ۲۱ را دیدیم از دوست خوبم محسن اردشیر و با دراماتورژی آقای خیمه‌دوز و به قول معروف با هدایت استاد رضا آشفته.

بازی ها بسیار درخشان بودند، فضای نمایشی محسن اردشیر همیشه شگفت انگیز است. طراحی صحنه خوب، نور پردازی خوب، در کل من این اجرا را توصیه می کنم ببینید اگر عاشق تئاترید.

به بهانه اجرای تاتر 21
«۲۱»؛ عددی که تکثیر می‌شود، درون ما، بیرون ما

در آغاز، فقط یک عدد است. ۲۱. بی‌هیاهو. بی‌توضیح. بی‌تاریخ. اما همین بی‌تاریخی‌اش است که ما را وا‌می‌دارد به جست‌وجو، به کشف، به پرسش‌های بی‌پاسخ. نمایش «۲۱» از همان ابتدا ما را در دل سکوتی معمایی رها می‌کند، جایی بین واقعیت و خیال، بین آسیب و پناه، بین درد و توجیه. این اثر، نمایشی صرف نیست، تجربه‌ای ذهنی‌ست که جسم ما را در سالن نگاه می‌دارد اما روحمان را به دورترین لایه‌های روان پرتاب می‌کند.
محسن اردشیر، با جسارت و مهارتی ستودنی، نمایشی را خلق کرده که به‌جای شلوغ‌کاری‌های فرمی و بازی با امکانات فنی، به جوهره‌ی تئاتر وفادار می‌ماند؛ یعنی به انسان، به ذهن متلاطمش، و به آن لبخند سردی که هر شب بر چهره‌ی یک شخصیت چندپاره می‌نشیند.
بازی‌ها خیره‌کننده‌اند، بی‌نیاز از ستاره و شهرت، و درست به همین دلیل، صادق و اثرگذار. حضور بازیگران جوان با نقش‌هایی سنگین، گواهی‌ست بر آمادگی یک نسل تازه برای مواجهه با مضامینی پیچیده، عمیق و درهم‌تنیده. آنان به خوبی از پس بازنمایی شکنندگی شخصیت‌هایی برمی‌آیند که نه قربانی صرف‌اند و نه ... دیدن ادامه ›› هیولا؛ بلکه انسان‌اند با همه‌ی طیف‌های خاکستری درونشان.
نور در این نمایش، نه تزئین است و نه راهنمای نگاه؛ بلکه یکی از شخصیت‌های روایت است. می‌تابد، قطع می‌شود، سایه می‌سازد، فشار می‌آورد، فرار می‌کند، تا به ما یادآوری کند که در دل تاریکی هم گاهی می‌توان دید. میزانسن‌ها دقیق‌اند و با وسواس طراحی شده‌اند؛ انگار هر گام، هر سکون، هر چرخش بدن، بخشی از روان‌کاوی نمایش است، نه صرفاً زیبایی بصری.
اما جوهره‌ی این نمایش، در داستانی‌ست که مکان ندارد اما همه جا هست. نویسنده با حذف جغرافیای قطعی، دست مخاطب را باز می‌گذارد تا آن را به دل خودش ترجمه کند؛ به زخم‌های خودش. اگرچه در روایت گفته می‌شود که داستان در شیلی رخ می‌دهد، اما این شیلی می‌تواند تهران باشد، لندن، یا یک اتاق بی‌پنجره در ذهن یک کودک.
شخصیت اصلی، نماینده‌ی ذهنی‌ست که از کودکیِ زخمی عبور کرده و هیچ‌گاه از آن عبور نکرده است. او نه تنها شخصیت‌ها را در خود تکه‌تکه می‌کند، بلکه تماشاگر را هم وادار به تقسیم می‌کند: بین قضاوت و همدردی، بین وحشت و درک، بین قربانی بودن و جنایتکار شدن. تلاش او برای پوشاندن چهره‌ی خود زیر لباس مقدس، تقلایی‌ست برای آشتی با خودش، اما آشتی‌ای که دیر شده است، و شاید اصلاً ممکن نبوده.
نمایش «۲۱» تئاتری‌ست که بیشتر از آن‌که بخواهد دست بزند، دل را می‌لرزاند. تجربه‌ای‌ست که پایان نمی‌پذیرد با خاموشی چراغ‌ها، بلکه همان‌جا شروع می‌شود. جایی در ذهن، در قضاوت‌های ناگفته، در خاطرات فراموش‌شده، در سوال‌هایی که با ما به خانه می‌آیند.

مخاطب این نمایش را نه فقط تماشا کردم، بلکه زیستم. و این زیستن، چیزی فراتر از دیدن است. تئاتر وقتی تئاتر است که تو را تغییر دهد، و «۲۱» از آن دست نمایش‌هاست که ریشه می‌دواند. بی‌صدا، عمیق، ماندگار.
نرگس ناظمی نیا
نویسنده، روزنامه نگار منقد

یادداشتی در باره نمایش ۲۱
اجرایی که در تالا حافظ تماشا کردم.

زخم وقتی درمان نشود عفونت می‌کند و اگر توجه نشود تبدیل به دمل می‌شود و اگر باز هم رسیدگی نشود دمل پر چرک می‌ترکد و زخم باز می‌ماند و تبدیل به بلای بی‌درمان می‌شود!
فلسفه هگل عبارت است از انتزاعی که در هنگام رویارویی دو نیروی متضاد در وقایع تاریخی و رویدادهای تعیین‌کننده اجتماعی در تاریخ به وجود می‌آید.
او می‌گوید دیالکتیک، هم‌نهادهٔ مقابل‌ها یا ضدهاست.
هر مفهوم که ما دربارهٔ آن می‌اندیشیم، در آغاز، محدودیت‌های خود را به ما نشان می‌دهد و به ضد یا مقابل خود یا به نفی خود ... دیدن ادامه ›› تحول می‌یابد.
برای فهم بهتر مطلب می‌توان مثال ملموسی زد: یک آونگ را در نظر بگیرید هر گاه از تعادل خارج شود به اوجی در یک سمت می‌رسد سپس با سرعتی افزوده به سمت دیگر خواهد رفت و اگر نیرویی به آن وارد نشود، این بار کمتر از بار قبل منحرف می‌شوند تا در نهایت به تعادل می‌رسد. همین روش ، در جامعهٔ انسانی از مسائل اجتماعی گرفته تا مسائل روزمره و تصمیمات ساده اتفاق می‌افتد.
نمایش ۲۱ زخمِ باز و دمل پرچرکی است که بر اثر انباشت خشم و کینه در خلال عدم تعادل در روزمرگی‌های گذشته پیش چشم تماشاگر می‌ترکد!
خلاصه نمایش این است:
دروغ قوی اینه که تو رو کشتم!
ولی ، حقیقت ضعیف اینه که دوستت داشتم!
سوال اینجاست که چه چیز انسان را به چنین جنونی می‌رساند؟
و پاسخ (من) این است: خارج شدن از تعادل
بدین معنی که هر تصمیمی وقتی در یک سمت از واقعیت قرار می‌گیرد منجر به تکاپو و و تقلای سمت دیگر می‌شود؛ تا به هر حال روزی این نوسان به تعادل یا به فاجعه بی‌انجامد و این خود سرآغاز درام است.
#علی_اصغر_راسخ_راد
#مدرس_دانشگاه #کارگردان_تئاتر

آقای بازیگر: بعد اینکه ۲۱ کیلو وزن کم کردم ۴۵ روز تراپی شدم تا بتوانم...

بازیگر شخصیت «طیکل هاندرسون» در نمایش «۲۱» می‌گوید: برای این نقش ۲۱ کیلو وزن کم کردم. ابروهایم را تراشیدم، ۴، ۵ ماه به این شکل زندگی کردم و همچنان این گونه‌ام و به جایی رسیدم که به مدت ۴۵ روز تراپی (روان‌درمان) شدم.

به گزارش همشهری آنلاین، هادی رضایی که از سال ۱۳۹۴ کار خود را با تئاتر شروع کرده و این روزها مشغول ایفای نقش در نمایش ۲۱ به کارگردانی محسن اردشیر است، اظهار داشت: کار تصویر طولانی و جدی و هنوز رخ نداده است. اما کارهای کوتاه و سکانس‌های کوتاه در سریال‌های مختلف بازی کردم؛ آن چیزی که به واسطه آن بازیگر دیده شود هنوز اتفاق نیفتاده است. چون شخصیت اصلی هر کسی به نظر من از کودکی شکل می‌گیرد و هر چیزی هست، آنجاست. شاید تا ۱۵، ۲۰ سالگی دیده نشود اما به طور ناگهانی و در مواجهه‌های مختلف، در میزانس‌های مختلف در جامعه بیرون می‌زند و عیار خودش را نشان می‌دهد.

رضایی درباره پذیرش نقش طیکل خاطرنشان کرد: حدود دو سال پیش تصمیمی گرفتم تا چهار، پنج سال تئاتر کار نکنم. اگر کار تصویر خوب بهم می‌خورد ... دیدن ادامه ›› کار می‌کردم. چون حال تئاتر بد بود و ناملایمتی‌های خیلی زیادی از تئاتر و تئاتری‌های دو سال پیش دیدم، قهر کردم و در خانه نشستم.

او یادآوری کرد: یک روز محمدمحسن شفیعی با من تماس گرفت و نقش طیکل به من پیشنهاد شد. من هم همچنان مصمم بودم نمی‌خواهم تئاتر کار کنم تا این که متن را خواندم و نقش را دیدم. گویی من سال‌هاست منتظر چنین نقشی هستم. جالب این بود در تحلیل‌های این کاراکتر، درونیات، گذشته و برخی لایه‌های پنهانش خیلی شبیه به خود من بود. به خود من این شخصیت خیلی نزدیک بود. در تصویر چنین پیشنهادی که شخصیت به خود من نزدیک باشد نداشتم.

شرح کامل گفتگو در همشهری آنلاین
لینک: https://www.hamshahrionline.ir/news/964019/%D8%A2%D9%82%D8%A7%DB%8C-%D8%A8%D8%A7%D8%B2%DB%8C%DA%AF%D8%B1-%D8%A8%D8%B9%D8%AF-%D8%A7%DB%8C%D9%86%DA%A9%D9%87-%DB%B2%DB%B1-%DA%A9%DB%8C%D9%84%D9%88-%D9%88%D8%B2%D9%86-%DA%A9%D9%85-%DA%A9%D8%B1%D8%AF%D9%85-%DB%B4%DB%B5-%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D8%AA%D8%B1%D8%A7%D9%BE%DB%8C-%D8%B4%D8%AF%D9%85

اعلام نظر خانم دکتر فرح اسدی
مدرس دانشگاه
درباره نمایش "۲۱"


🎭 نمایشی تلخ، جسور و اندیشمندانه –  "بیست و یک"

دیدن «بیست و یک» تجربه‌ای‌ست نفس‌گیر، نه فقط از نظر محتوای سنگینش، بلکه به‌واسطه‌ی شیوه‌ی اجرا، نورپردازی، طراحی صحنه و بازی‌های دقیق ... دیدن ادامه ›› و کنترل‌شده. نمایشی که با جسارت و صداقت سراغ یکی از پرچالش‌ترین موضوعات اجتماعی رفته و به جای داوری یا شعار، روایت می‌کند و دعوت به فکر.

کارگردانی محسن اردشیر با نگاهی ریزبین و ساختاری غیرخطی، موفق شده فضایی نیمه‌مستند خلق کند که تماشاگر را هم‌زمان به مشاهده، قضاوت و مشارکت در داستان وا‌می‌دارد. طراحی صحنه مینیمال، اما بسیار گویا و کاربردی است و همراه با نورپردازی هوشمند و طراحی صوتی دقیق، فضای ذهنی پیچیده‌ی شخصیت‌ها را تقویت می‌کند.

دراماتورژی دقیق، هوشمند و بی‌تساهل – عنصر پنهان در قوت «بیست و یک»

در پسِ ساختار چندلایه و متراکم نمایش بیست و یک، یک نیروی تحلیلی قدرتمند ایستاده است: دراماتورژی که با ظرافت، قاطعیت و شناخت عمیق از ماهیت روایت‌های بحرانی، موفق شده این متن را از دام شعار، داوری یا احساس‌گرایی نجات دهد.

دراماتورژ این اثر،  محسن خیمه دوز با تیزبینی در انتخاب الگوهای بیانی، تنش‌های پنهان میان شخصیت‌ها را برجسته کرده، و با پالایش ساختار روایی، نمایشی درباره جنایت، قدرت، تجاوز و فراموشی جمعی را به شکل روایتی انسانی، تلخ و فکرشده درآورده است. زبان اثر، میان مستند و ذهنی نوسان می‌کند و این چرخش‌های معنایی بدون راهبری دراماتورژ، نه ممکن، نه قابل‌کنترل بودند.

دراماتورژ نه فقط تحلیل‌گر متن، بلکه نگهبان لحن نمایش است؛ او اطمینان داده که بیست و یک در بیان خشونت، دچار افراط یا تزئین نشده، بلکه آن را با حفظ کرامت قربانی، از منظر روان‌شناختی و اجتماعی کاویده است. انتخاب لحظات سکوت، میزانسن‌های حذف‌شده، یا فضاهای "نگفته"، همه تحت کنترل ذهنی‌ست که دراماتورژی اثر را شکل داده.

همچنین دراماتورژ با حفظ تعادل میان واقعیت‌های تاریک و شخصیت‌پردازی انسانی، اجازه داده که حتی شخصیت‌هایی چون جان بانیفاس یا تئو مانچینی، به کلیشه یا قربانی صرف تقلیل پیدا نکنند. نتیجه‌، نمایشی‌ست که نه صرفاً عاطفی‌ست، نه صرفاً عقلانی، بلکه دعوت به همدلی‌ست در دل تلخی، و این دقیقاً همان جایی‌ست که کار دراماتورژ می‌درخشد.

در بیست و یک، دراماتورژی نه در حاشیه، بلکه در قلب اجرا تنفس می‌کند.

اما ستون اصلی این نمایش، بی‌تردید بازی‌های آن است:

محمدمحسن شفیعی است بدون شک


در میان همه‌ی شخصیت‌های «بیست و یک»، اسپویل نمی کنم، بیش از آن‌که یک پدر یا .... باشد، تجسمی‌ست از بیماری روانی پنهان‌شده در لباس قدرت . او نه تنها شخصیت پیچیده‌ای دارد، بلکه نمونه‌ای از انسان‌هایی‌ست که عشق را با تملک، و ایمان را با سلطه اشتباه می‌گیرند.
...... کسی‌ست که عشقش مخرب است؛ عشقی بیمارگونه، پر از انکار و خشم. او به آلیس بانیفاس علاقه دارد، اما نه علاقه‌ای انسانی؛ بلکه علاقه‌ای در مرز جنون، که وقتی بی‌پاسخ می‌ماند، به خشونتی مرگ‌بار تبدیل می‌شود. در نگاه او، کسی که عشقش را نمی‌پذیرد، سزاوار نابودی‌ست. همین منطق است که جنایت‌هایش را برای خودش توجیه‌پذیر می‌کند.

اما چیزی که این شخصیت را هولناک‌تر می‌کند، فقط جنایت‌هایش نیست، بلکه تصویری‌ست که از خودش برای جامعه می‌سازد. آدمی مهربان، انسانی قابل‌اعتماد. در واقع، او دروغ را زیسته، نه فقط گفته. تماشای او بر صحنه، تماشای انسانی‌ست که مرزهای خیر و شر را در ذهنش از بین برده و با چهره‌ای آرام، بی‌وقفه و با اطمینان، ویران کرده است. حضورش در نمایش، حضور یک قاتل نیست، حضور یک روان‌پریش عمیقاً نهادینه‌شده در ساختارهای اجتماعی‌ست. جامعه‌ای که می‌داند، اما می‌پوشاند. می‌بیند، اما چشم می‌بندد.

....... فقط یک شخصیت نیست؛ او نمادی‌ست از پنهان‌کاری نهادها، از توجیه جنایت به اسم ایمان، از عشقی که در نبود مرز، به جنون می‌رسد.
فرزوان حسینی در نقش اگنس مدیسون، با سکوت‌های بُرا و نگاه‌هایی که از درد لبریزند، شخصیتی زخم‌خورده و در آستانه‌ی فروپاشی را به‌خوبی ترسیم می‌کند.
مرضیه آقاسی در نقش اما مدیسون، دو لایه‌ی متضاد از شخصیت را خلق می‌کند: قربانیِ گذشته و زنِ بازمانده‌ی امروز؛ اجرایی پر از ظرافت و پیچیدگی.
هادی رضایی در نقش طیکل هاندرسون، با سکون و ایجاز، نماینده‌ی انسانی‌ست که در کشاکش میان بی‌تفاوتی و همدلی گیر کرده.
مهشید صارمی در نقش آلیس بانیفاس، با نوسانی دقیق بین استیصال و امید، مادری ملموس و درگیر را به تصویر می‌کشد.
نازگل روزبهانی در نقش اما مانچینی، با لحنی سرد و فاصله‌گذار، نماد ساختارهای خشک قضایی و نماینده‌ی نگاهی عینی و بی‌طرف است.
شایان پیروز و سید محمد موسوی در نقش‌ تئو مانچینا؛ بدنی که با درد تنفس می‌کند، ذهنی که از تمیزی زنده می‌ماند

۲۱ درد بر پیکر انتخاب ها ‌و میل ها
(همه ی ما محکوم به مرگ هستیم)

نقدی بر نمایش «۲۱ ژانر» با رویکردی روان‌شناختی ـ اجتماعی
نویسنده: دکتر سحر صنیعی
عضو هیات علمی دانشگاه- روانشناس

در دورانی که بسیاری از آثار نمایشی در پی سرگرم‌سازی مخاطب یا ارائه خوانش‌های آشنا از دردهای اجتماعی‌اند، ... دیدن ادامه ›› نمایش «۲۱ ژانر» جسارت آن را دارد که به دل تاریکی فرو رود و روانِ جامعه را، عریان و بی‌واسطه، در برابر چشم تماشاگر بگذارد. این اثر نه‌تنها از منظر فرمی تجربه‌گرا و آوانگارد است، بلکه از حیث درون‌مایه، یکی از رادیکال‌ترین مواجهه‌های نمایشی با مسئله اختلال‌های روان‌شناختی، فروپاشی هویتی و خشونت نمادین در بطن جامعه امروز به شمار می‌رود. در فرایند نمایش ، رنج ، میل ، عشق و نفرت و درون مایه ی حقیقت وجود انسان به نمایش گذاشته می شود .

ژانر به‌مثابه فرم و آشوب
عنوان نمایش، «۲۱ ژانر»، به‌خودی‌خود دعوتی‌ست به ورود به جهانی چندپاره و آشفته؛ گویی هر ژانر، یک وضعیت روانی یا یک برش از فروپاشی انسان معاصر را نمایندگی می‌کند. کارگردان، به‌جای آن‌که ژانرها را صرفاً به عنوان قالب‌های نمایشی به‌کار گیرد، از آن‌ها همچون لایه‌هایی روانی و ساختاری بهره می‌برد: گذار از ملودرام به تراژدی، ورود به گروتسک و خروجی به کمدی سیاه، همه به‌مثابه تجسد اختلال‌های روانی‌اند. نمایش از روایت خطی گریزان است و این گسست در روایت، آینه‌ای از روان متلاطم شخصیت‌ها و جامعه است. با طراحی لباس و صحنه که در دو آلیسم مدرن و پست مدرن است کاملا مبنای زیست بوم اجتماعی انسان امروز را به نمایش در آورده است .

زن، بدن، روایت زخم
یکی از نقاط تمرکز این اثر، بدن زنانه و نقش آن در بازنمایی فروپاشی اجتماعی است. زنان در این نمایش، نه صرفاً کاراکتر، که نشانه‌اند؛ نشانه‌هایی از خشونت، مقاومت، و زخم‌هایی که از فرد فراتر می‌روند و به ساختارها بازمی‌گردند. حضور زنانه در اثر، گاه کابوس‌وار و گاه نمادین است، و زبان بدن، طراحی لباس، میزانسن و حتی سکوت‌های حساب‌شده، همگی در خدمت بیان بی‌کلام این زخم‌ها قرار می‌گیرند. «زن» در این نمایش، هم قربانی‌ست، هم حامل حقیقت فراموش‌شده‌ای که جامعه از آن روی‌گردان است. زنی که در پایان به جای اشک ریختن به رقص در می اید .

روان‌شناسی از منظر اجرا
نمایش «۲۱ ژانر» از بازنمایی ساده‌انگارانه اختلال‌های روان‌شناختی پرهیز می‌کند. این اثر، نه تئاتری درباره بیماری‌های روانی، بلکه خود رویدادی روانی‌ست. هر صحنه، همچون اپیزودی از کابوس یا خاطره‌ای فروخورده، مخاطب را درگیر می‌کند. اگر از منظر روان‌کاوی نگاه کنیم، می‌توان گفت نمایش از بازنمایی ناخودآگاه فراتر می‌رود و به اجرای ناخودآگاه بدل می‌شود. پرسش بنیادین این‌جاست: تماشاگر تا چه میزان از آن‌چه می‌بیند، می‌ترسد چون آن را در خود می‌شناسد؟ این همان نقطه‌ای‌ست که تئاتر به روان‌کاوی بدل می‌شود.

زیبایی‌شناسی خشونت
خشونت، نه صرفاً در متن، که در ساختار زیبایی‌شناسی اثر نیز حضور دارد. نورهای تیز و متضاد با رنگ‌ قرمز ، افکت‌های صوتی کشدار ، ریتم‌های منقطع و میزانسن‌هایی برآمده از هراس، همگی ساختار بصری و صوتی‌ای را خلق می‌کنند که با محتوای روانی اثر هم‌نواست. این خشونت، گاه تا مرز تجربه فیزیکی برای تماشاگر پیش می‌رود. «۲۱ ژانر» تئاتری‌ست که تماشاگر را وادار می‌کند از جایگاه ناظر منفعل بیرون بیاید و به شاهد زخم بدل شود.

در سخن پایانی باید بگویم ؛تئاتری برای تحمل، نه تماشا
«۲۱ ژانر» تئاتری نیست که بخواهید صرفاً آن را تماشا کنید. تئاتری است که باید تحملش کنید. تجربه‌ای عمیقاً روانی، سیاسی و هنری که مرز میان فرم و محتوا، ژانر و اختلال، واقعیت و کابوس را در هم می‌ریزد. اثری که نه‌تنها به وضعیت روانی فرد، بلکه به روان جمعی جامعه‌ای اشاره دارد که در میانه اضطراب، مرزی ، وسواس، پارانویا و خشونت، به‌سختی ایستاده است.
در دورانی که بسیاری از تئاترها، از پرداختن به حقیقت تلخ انسان معاصر سر باز می‌زنند، «۲۱ ژانر» در برابر این امتناع ایستاده است. تئاتری شجاع، آزاردهنده، و ضروری.

نمایش ۲۱ به کارگردانی اقای اردشیر ، هر روز ساعت ۱۸:۳۰ در تالار حافظ به روی صحنه می رود .

هیچ چیزی اتفاقی نیست
ما برای رسیدن به ۲۱ فقط تمرین نکردیم، زندگی کردیم
۸ ماه هر روز بین ۴ تا ۸ ساعت تمرین؛ خندیدیم، اشک ریختیم، ناامید شدیم، ولی ایستادیم.
چون این نمایش، برای ما فقط یه اجرا نیست، یه تیکه از جونمونه.
یه تپش واقعی از دل آدمایی که به عشق تئاتر نفس کشیدن.
اگه اومدی و دیدیش، بدون داری تلاشیو تماشا می‌کنی که با قلب ساخته شده،
... بازیگری که ۲۱ کیلو وزن کم کرده
... بازیگری که برای رسیدن به نقش از ابروهاش گذشت، فقط کافیه یه لحظه فکر کنی بدون ابرو بخوای زندگی کنی همین.

من بعنوان کارگردان این ... دیدن ادامه ›› اثر این افتخار نصیبم شد که چنین بازیگرانی جسور و دیوانه و پرتلاش کنارم بودن.

و حالا فکر می کنم می‌تونم با اطمینان به شما دوستان تاتریم و تیوالی‌های عزیزم پیشنهاد دیدن این اجرا رو بدم. تا حالا پیش نیومده بود که قبل اجرا چنین جسارتی را برای اثری که تولید کرده‌ام را داشته باشم و این را مدیون بازیگران و عوامل این نمایش هستم.

بمانید برای تاتر برای ما

کارگردان نمایش ۲۱
محسن اردشیر

درود بر تماشاگران فرهیخته هنر نمایش
بویژه مخاطبان گرامی نمایش "بتهوون"

پیش فروش روزهای جدید و سانس‌های ویژه، از ساعت 19:00 امروز، ۲شنبه، ۲۵فروردین ماه، در سایت تیوال آغاز خواهد شد .

به امید دیدار شما عزیزان

ضمن تبریک مجدد سال نو و تشکر از استقبال و حمایت شما هنردوستان عزیز،
به اطلاع می رسانیم، خرید بلیت سانس‌های جدید این نمایش، به کارگردانی جواد مولانیا و با بازی لیلی ‌رشیدی، نازنین ‌کیوانی، مسعود ‌میرطاهری و... از ساعت ۱۹:۰۰ امروز آغاز خواهد شد.

روابط‌عمومی نمایش "بتهوون"

از طرف گروه نمایش "بتهوون"

عید نوروز و آغاز سال ۱۴۰۴ را به همگی هنرمندان، هنردوستان و مخاطبان عزیز تبریک و شادباش عرض می‌کنیم.

به امید دیدار همگی شما از دهم فروردین ماه در باغ کتاب تهران

روابط‌عمومی نمایش "بتهوون"

مخاطبان عزیز و گرانقدر

بی نهایت خوشحالیم که شما عزیزان تمایل به تماشای کنسرت نمایش "بتهوون" دارید.
با توجه به زمانبندی که سالن مشخص کرده و شرایط کاری بازیگران نمایش(به لحاظ آفیش برای فیلم ها و سریال هایی که در حال ساخت هست) ساعت 20:30 برای روی صحنه رفتن این نمایش مشخص شده. اما به شما قول می دیدم که اگه حتی 1 اجرا هم بشه در ساعت های زودتر روی صحنه ببریم و با افتخار میزبان شما باشیم.

با احترام
روابط عمومی کنسرت نمایش «بتهوون»

لیلی رشیدی به صحنه باز می‌گردد

لیلی رشیدی با بازی در کنسرت نمایش «بتهوون یک جاودانگی» به صحنه بازمی‌گردد.

به گزارش ایسنا به نقل از مشاور رسانه‌ای، لیلی رشیدی بازیگر با سابقه تئاتر، سینما و تلویزیون قرار است در جدیدترین تجربه تئاتری خود در کنسرت نمایش «بتهوون یک جاودانگی» به نویسندگی و کارگردانی جواد مولانیا به ایفای نقش بپردازد.

این کنسرت نمایش با تهیه‌کنندگی سپهر صاحبی و حامد اکبری از بهار سال ۱۴۰۴ در کُرباکس پردیس تئاتر و موسیقی دِکُر (باغ کتاب) روی صحنه ... دیدن ادامه ›› خواهد رفت.

در کنسرت نمایش «بتهوون یک جاودانگی» جواد مولانیا در مقام بازیگر نیز عهده‌دار ایفای نقش بتهوون، آهنگساز شهیر آلمانی است.

نازنین کیوانی، مسعود میرطاهری، متین نصیری، سجاد قربانی، محمد ده‌مولایی ، دیبا حکیم‌الهی، سوگند قریشی، هستی عرش، ستایش ابراهیمی، رضا دیدار، افق ایرجی، کیانا هویدا، هیوا حقانی، دیگر بازیگران این اثر نمایشی هستند.

پیش‌فروش اینترنتی کنسرت نمایش «بتهوون یک جاودانگی» از ۷ اسفند آغاز می‌شود و علاقه‌مندان برای تهیه بلیت این اثر می‌توانند به سایت تیوال مراجعه کنند.

لینک خبر: https://www.isna.ir/news/1403120704765/%D9%84%DB%8C%D9%84%DB%8C-%D8%B1%D8%B4%DB%8C%D8%AF%DB%8C-%D8%A8%D9%87-%D8%B5%D8%AD%D9%86%D9%87-%D8%A8%D8%A7%D8%B2%D9%85%DB%8C-%DA%AF%D8%B1%D8%AF%D8%AF