حامد اسماعیلی فعال هنری

راز شکست فاتحان از آن دست نمایش هائیست که مانند یک گیاه در حال رشد، مرحله به مرحله و از نقطه ی صفر آغاز و در انتهای آن به اوج پختگی در روایت داستان و بیان اندیشه ی درون آن می رسد. نمایشنامه متعلق به یکی از هنرمندان عصر طلائی تئاتر ایران، اکبر یادگاری است. عصری که نمایش های روی صحنه،‌ یکی بهتر از دیگری و با حضور غول های بازیگری ایران بود. اقتباس های طلائی از نمایشنامه های کلاسیک و اجراهایی که به واسطه ی قدرت آن طیف وسیعی از تماشاگران را راهی سالن های محدود تئاتر آن زمان می کرد. این پشتوانه ی غنی و ارادت به ادبیات کلاسیک و آمیختن آن با رویدادها و دغدغه های روز،‌ به خوبی در اثر نویسنده پیداست. بازی بازیگران به نسبت توانسته تا عمق لایه های زیرین اثر رسوخ کند و مفاهیم را از این عمق تاریک بیرون کشیده و مخاطب را با خودش روبرو کند. طراحی صحنه و استفاده از نور برای من جذاب بود. برای این اجرا . با توجه به جنس آن، بیشتر می پسندیدم که تغییر صحنه ها و رفت و آمد نور پیوسته و بدون انقطاع و بدون رفت آمد عوامل صحنه انجام می شد تا پیوستگی روایت بیشتر در جان و ذهن مخاطب بنشیند اما حتما شرایط متن این اجازه را به کارگردان نداده است.
در مجموع من شاهد یک اجرای خوب و جاندار از این گروه اجرائی بودم.
در پایان آرزو می کنم شرایط به گونه ای رقم بخورد که تئاتر و تماشای آن سهم مهمی در سبد معیشت مردم پیدا کند تا این ارتباط دو طرفه بین هنرمندان و مردم بیشتر از پیش برقرار و عادت به اندیشیدن و لحظاتی برای خود و خرد خود وقت گذاشتن در مردم ما بیدار شود.
امید که سالن های تئاتر جائی برای سوزن انداختن نداشته باشند...

یک عاشقانه ی دهشتناک. روایتی از اسارت همیشگی انسان در زندان عشق و رنج و مرگ.
روی صحنه بردن نمایشی با مضامینی از تئاتر شقاوت، کار بسیار دشواری است. کاری که بسیاری از انجام آن بیم دارند و اساساً به سمت آن نمی روند. تعدد حضور بازیگران و پیچیدگی های اجرا در بیان مفاهیم نیز بر این دشواری می افزاید. برای من که اجرای دور اول این نمایش را نیز دیده بودم، اجرای این دور از منظر بازیگری، بازیگران به مثابه چرخ دنده های یک سیستم دائماً در حال کار با ابعاد و اشکال گوناگون ، که هر کدام به درستی در جای خود و به بهترین شکل ممکن در حال کار کردن بودند. هماهنگی بین آنها در حفظ ریتم و خط سیر داستان مثال زدنی بود. حلقه ی مفقوده ای که در دور اول اجرا ها کاملا به چشم می آمد. وسواس کارگردان ( که در عین حال در بازیگری او نیز مشهود است ) در هدایت بازیگران،‌ حتی در حالت های فرم، بدن و میمیک، از برگ برنده های این اجراست. تنها نکته ای که در مقایسه ی بین دو دور اجراها به چشم من می آمد، موضوع دکور است. برای من دکور دور اول اجراها باور پذیرتر و تاثیر گذار تر می نمود. در مجموع این اثر شایسته ی توجه و تعمق است.
با آرزوی موفقیت های روز افزون برای گروه اجرائی

این کار حاصل زحمات یکسال و نیم یک گروه عاشق تئاتره. یه کارگردان کاربلد و تئاتر بلد با سابقه حرفه ای که عاشقانه با بازیگر هاش کار میکنه.
نتیجه اش هم کاری شده که تماشاگر رو راضی از سالن خارج می کنه و نظرات مثبت و دلگرم کننده ای داشته.

نمایش ساختن حکایت عمق تنهایی انسان است. جایی که انسان برای فرار از تنهایی می تواند خالق زیباترین یا زشت ترین اثر خود در جهان هستی باشد و این قدرت تنهایی است که می تواند انسان را تبدیل به یک نابغه و یا تبدیل به یک جنایتکار کند.
بعد از 2 بار سابقه همکاری به عنوان بازیگر با مصطفی ذره پرور و ارژنگ طالبی نژاد می تونم تا حدود زیادی ادعا کنم که جهان این دو عزیز رو میشناسم. از نزدیک شاهد تلاش، وسواس و زحماتی که برای خلق یک اثر نمایشی می کشن بودم و بعد از دیدن ساختن بسیار خوشحال شدم که فرصت داشتم جهان این دو دوست را از بیرون ببینم.
علاوه بر محتوا و تفکری که بر متن نمایش حاکمه، باید به بازی های خوب تمام بازیگران این اثر هم اشاره کنم. به عنوان یک بازیگر به این نتیجه رسیدم که اهمیت دادن به بدن برای یک بازیگر ار نان شب واجب تره.
به امید موفقیت ها و درخشش بیشتر