آدم هایی که زیاد سفر می کنن،‌ دارن از یه چیزی فرار می کنن.
بسیار خوشحالم که قبل از تعطیل شدن رویدادهای هنری،‌این نمایش رو دیدم. نمایشی که به شکل عجیبی با حال و هوای این روزهای ما در ارتباطه معناداریه.
داستان سفر، اما نه سفری از روی علاقه،‌ بلکه سفری از روی اجبار. برای رها شدن، فرار کردن،‌ دور شدن و فراموش کردن چیز هایی که در ماندن آزاردهنده هستند.
داستان جذاب و روایت آن نیز جذاب است. ریتم کار به جز در یک سوم پایانی اندکی کند به نظر می رسد. شاید با توجه به شکل روایت این پائین بودن ریتم منطقی به نظر برسد اما با توجه به استفاده از قاعده ی فاصله گذاری که اغلب برای درگیر کردن هر چه بیشتر مخاطب با اثر از آن استفاده می شود،‌ به نظر می رسد ریتم این هدف را اندکی با اختلال مواجه کرده. بازی ها دوست داشتنی و با تسلط انجام شده و میزانس ها جذاب و درگیر کننده است.
امیدوارم هر چه زودتر شرایط به روال سابق برگردد تا همگان فرصت تماشای این اثر را داشته باشند.