تلویزیون 4k 😅😅 ممنون از انرژی خوبتون

👍🏻👍🏻👍🏻

امیر عزیز، من نظر متفاوتی دارم. آنچه ممکن است در نگاه اول سکون و کم‌تحرکی متن به نظر برسد، در حقیقت فرصتی آگاهانه برای بهره‌گیری از سکوت و فواصل دراماتیک است؛ همین سکوت‌ها هستند که به هومن کیایی اجازه می‌دهند با کوچک‌ترین تغییر در نگاه یا لحن، دنیای درونی شخصیت را به تماشاگر منتقل کنند. او به جای اتکا به هیجان‌های لحظه‌ای و فریادهای نمایشی، با کنترل دقیق بر نوسان‌های زیرپوستی احساسات—در چشم‌ها، لب‌ها و حتی سکوت‌های میان‌جمله—نمایشی ارائه داده که در تئاتر معاصر نمونه‌اش کم‌تر یافت می‌شود. متن اثر نیز نه بی‌ارزش است و نه ملال‌آور، بلکه با طراحی لایه‌لایه و پنهان‌گرا، مخاطب را به کاوش در زیرمتن دعوت می‌کند و پرسش‌هایی فلسفی و اجتماعی در ذهن او برمی‌انگیزد. در نهایت، همان‌طور که تفاوت برداشت‌ها خود نشانه‌ای از عمق و چندوجهی بودن یک اثر است، آنچه شما ضعف می‌دانید، از منظر اجراشناسی و دراماتورژی مدرن، یکی از برجسته‌ترین نقاط قوت این نمایش محسوب می‌شود. من لذت بردم از کار و حتمن دوباره برای دیدنش کار میرم چون ارزش دو بار دیدن داره.