👍🏻👍🏻👍🏻

به نظرم آنچه ممکن است در نگاه اول سکون و کم‌تحرکی متن به نظر برسد، در حقیقت فرصتی آگاهانه برای بهره‌گیری از سکوت و فواصل دراماتیک است؛ همین سکوت‌ها هستند که به هومن کیایی اجازه می‌دهند با کوچک‌ترین تغییر در نگاه یا لحن، دنیای درونی شخصیت را به تماشاگر منتقل کنند. هومن به جای اتکا به هیجان‌های لحظه‌ای و فریادهای نمایشی، با کنترل دقیق بر نوسان‌های زیرپوستی احساسات—در چشم‌ها، لب‌ها و حتی سکوت‌های میان‌جمله—نمایشی ارائه داده که در تئاتر معاصر خودمون نمونه‌اش کم‌تر یافت می‌شود. متن اثر نیز نه بی‌ارزش است و نه ملال‌آور، بلکه با طراحی لایه‌لایه و پنهان‌گرا، مخاطب را به کاوش در زیرمتن دعوت می‌کند و پرسش‌هایی فلسفی و اجتماعی در ذهن او برمی‌انگیزد( در مقابل خیلی ازمتن های امروزی که نه چندان دغدغه مند شرایط واقعی جامعه که بیشتر فکر گیشه و تخریب فرهنگ و پایین اوردن سطح اگاهی مردمن و‌ایجاد هیجان پوچ و سطحی تا اینکه کار ملال اور نباشه…و … )در نهایت، همان‌طور که تفاوت برداشت‌ها خود نشانه‌ای از عمق و چندوجهی بودن یک اثر است، آنچه شما ضعف می‌دانید، از منظر اجراشناسی و دراماتورژی مدرن، یکی از برجسته‌ترین نقاط قوت این نمایش محسوب می‌شود. من لذت بردم از کار و حتمن دوباره برای دیدنش کار میرم چون ارزش دو بار دیدن داره.بازم خسته نباشید به گروه 🌹