مرضیه زهری فعال هنری

"دستها "

ما چند نفر
در کافه ای نشسته ایم
با موهایی سوخته و
سینه ای شلوغ از خیابان های تهران
با پوست هایی از روز
که گهگاه شب شده است
ما چند اسب بودیم
که بال نداشتیم
یال نداشتیم
چمنزار نداشتیم
ما فقط دویدن بودیم
و با نعل ... دیدن ادامه ›› های خاکی اسپورت
از گلوی گرفته ی کوچه ها بیرون زدیم
درخت ها چماق شده بودند
و آنقدر گریه داشتیم
که در آن همه غبار و گاز
اشکهای طبیعی بریزیم.

گروس عبدالملکیان

صرف اینکه یه چار دیواری دورمون و یه سقفی بالای سرمون رو گرفته چیزی رو نمی رسونه.هنوز خطرناکه. امکان اینکه اتفاقی بیفته خیلی زیاده. هر اتفاقی می تونه بیفته. هر حرکتی ممکنه. دیدم. می ری بیرون. دنیا آرومه. سفید. همه چی چشم گیر. نه صدای موتوری. نه نوری. تو خونه رو نگاه می کنی. شمع ها رو می بینی. آدم ها رو تماشا می کنی . می بینی تو چطوره . شمع ها تو رو جلب می کنند. از بیرون بودن احساس سردی بهت دست می ده. از جد افتادن. فکر می کنی تو بودن صمیمانه تره. دوستانه تره. گرمی . آدم ها . با هم حرف زدن . هر کی یه زبونی. بعد می ری تو. شوکه می شی . اون طور که فکر می کردی نیست. اونی رو که بیرون داشتی از دست می دی. فراموش می کنی اصلا بیرونی هم وجود داشته. تنها چیزی که می شناسی توئه. دنبال راهی می گردی که با همه کس باشی . یه راهی که بفهمی چطوری رفتار کنی. متوجه می شی چه انتظاری از تو می ره. خودت رو بازی می کنی.

نمایشنامه "بازی"

فقط یک اجرا

این گردو را تو در گلویم کاشته ای
و گر نه در این نمایش تا نقش کار می کند
تویی که پرنده باشند پر نمی زند

تو خواسته بودی
من نقش درخت را بردارم
...
این گردو را تو در گلویم کاشته ای
تا بازی ام زیرپوستی باشد حتما

زهر کش دار

شکل تکامل یافته ی مار بود آن روز قطار
چنبره زده در ایستگاه
با دو چشم روشن و
چهره ای در هم کشیده بر ریل مقدر

به مسافران امکان داده بود
با خیال راحت چمدانشان را ببندند
دست های شان را تکان دهند

و چند لحظه بعد

با زهری کش دار
سوتش را به بازماندگان ریخته بود