شب گذشته (جمعه - 22 / اسفند / 93) یکی از مخاطبان این نمایش بودم؛ وقتی بعد از تماشای این نمایش و توی فاصله زمانی بین اجرای این اثر و " آنسِفالبت "، توی کافه خانه هنرمندان نشسته بودم و فکر می‌کردم، از اونجا که - بخاطر زمینه تحصیلی-حرفه‌ایم - باید سررشته کلی‌ای از روانشناسی هم داشته باشم، استنباطم این بود که روایتیست از خشم‌ها، کینه‌ها و خلاصه، عقده‌های فروخورده که توی خیلی از آدمای دور و برمون می‌تونیم ببینیم :
" گاهی ما دیگران رو توی خودمون؛ توی ذهن و روانمون؛ تویِ تویِ درونمون، آتیش می‌زنیم، مجروح می‌کنیم، مضروب می‌کنیم، می‌کُشیم و ...! " .
جنس کاراکتر ارائه‌شده با کُنش و واکنش‌های که بروز می‌داد، هم‌خوانی داشت :
" مردی ضعیف و سلطه‌پذیر (بخصوص از طرف خانم‌ها!) که احتمالاً در خانواده‌ای زن‌سالار پرورش یافته بود " .
نقاب سه‌گانه، بزعم من نماد مجموعه‌افرادی بود که توی زندگی این شخص، اثر - منفی و مثبت - گذاشته بودن: " پدر، مادر و همسر "؛ نابالغ‌بودن این کاراکتر - از نظر روانی - در کنش‌هایی مثل: نحوه عاشق‌شدن، حساب‌کردن کرایه با جیب خالی (تمایل ناپخته به جنتلمن (قهرمان) بنظر رسیدن!)، دلبستگی به عروسک‌های شطرنج (دلبستگی‌های سطحی) و ... هویدا بود؛ اون صدای زنگی هم که در انتهای اجرا بصدا در اومد - بزعم من - می‌تونست مفهومش این باشه که این فرد، واقعاً همسرش رو نکشته، بلکه اونقدر از اَعمال ایذایی اون به تنگ اومده که توی لحظاتِ نبودش، با سَرِ هم‌کردن داستانی ساخته و پرداخته ذهن خودش، اون اتفاقی رو که خیلی دوست داره توی واقعیت روی می‌داد - اما جرأت لازم برای انجامش نداره - رو، بازسازی میکنه و حتی - از فرط خشم - کار، به پختن و خوردن گوشت زنش ... دیدن ادامه ›› هم می‌رسه! از زاویه دیگه‌ای هم، اون زنگ می‌تونه نماد این باشه که این فرد از شدت غم و شوک ناشی از کشتن همسرش، از حیث روانی اونقدر تحت فشاره که دچار توهم شده و صدای زنگ می‌شنوه (کابوس‌های بعد از جنایت)؛ بهرحال، آقای مصطفوی (تنها بازیگر این نمایش) تلاش قابل تحسینی داشتن در انتقال تأثیرگذار و طبیعیِ (از طریق زبان بدن) احساسات این کاراکتر به مخاطب؛ خانم‌ها شجاعیان و نعمتی هم از پشت پرده، همکاری هماهنگ و مؤثری با ایشون داشتن؛ البته برداشت‌ها و تحلیل‌های متعدد دیگه‌ای هم از این اثر دارم که - متأسفانه - بدلیل ضیق وقت و مشغله زیاد، فرصت نگارشش رو ندارم .

به نویسنده هنرمند، کارگردان فکور و همه عوامل پشت و جلوی صحنه این نمایش خسته نباشید می‌گم و امیدوارم در آینده، آثار مؤثرتر، ملموس‌تر و اینجایی‌تری ازشون شاهد باشم .

شب گذشته (5 شنبه - 02 / مرداد / 93) به تماشای این اثر نشستم؛ اگه بخوام با نقد شروع کنم، باید - ضمن احترام - از لحن تصنعی و فیلم‌وار بیان بعضی از دیالوگ‌ها توسط خانم بوبانی (مثلاً: بعضی از دیالوگ‌های بیان‌شده بعد بیدارشدن در اثر دیدن کابوس شبانه) بگم که طبیعی‌بودن و باورپذیربودنِ رفتار سایر بازیگرانِ نمایش، در سایر لحظات رو خدشه‌دار می‌کرد؛ همینطور بعضاً داد و فریادهایی که وقوع نابهنگام و - بقولی - یکهویی و بی‌مقدمه اون‌ها در حین اجرا، قابل قبول، منطقی، طبیعی و باورپذیر نبود و وقوع خیلی‌هاش هم، روان مخاطب رو بهم می‌ریخت (ولو اینکه بنظر برسه هدف نویسنده و یا کارگردان محترم، نشون دادن افرادی بوده که هرکدوم به دلیل قرار گرفتن در معرض فشارهای زمان جنگ هشت‌ساله (یعنی: مادر و سمیه) و بعضی از تجربیات تلخ شخصی (یعنی: مادر، سمیه و کاراکتر ارائه‌شده توسط آقای صباغی) از نظر روانی افراد نرمالی نبودند) .

صادقانه بگم که با توجه به اینکه من - متأسفانه یا خوشبختانه! - نقدهای نوشته‌شده توسط بعضی از دوستان در تیوال رو مبنای ارزیابی و انتخاب تماشای این نمایش قرار داده بودم، قبل از تماشای اثر، انتظار گذاشتنِ زمان برای تماشای اثرِ بمراتب برجسته‌تر و عمیق‌تری رو داشتم که متأسفانه برآورده نشد و احساس کردم که بعضی از نقدها - ضمن احترام - اغراق‌آمیز و نه‌چندان پخته بودند؛ اما مجموعاً و به نسبت هزینۀ نسبتاً مناسبی که انجام شد، اثر قابل قبولی ... دیدن ادامه ›› بود .

نهایتاً از همه عوامل این نمایش، و بویژه، بازی مجموعاً روان و تأثیرگذار همه نقش‌آفرینان ممنونم و امیدوارم در آینده، آثار عمیق‌تر و پرمحتواتری رو از کارگردان محترم شاهد باشم .