آقای بولو :)))))))))))))

سلام. برای شما آرزوی مؤفقیت می‌کنم، خانم میرزاآقای عزیز .

با احترام

همیشه حس من این بوده که نظراتی شبیه نظرات شما که "هنر برای هنر" رو نفی میکنند، مقدمه ای هستند بر عبور از خود ذات "هنر". چون توی آفریش هنری تا جایی پیش میرن که "ایده" براشون میشه تمام هستی اثر. یا "آموختن" میشه هدف کار و کم کم خود اون "هنر" گم میشه. خلاصه عرض کنم، نفی "هنر برای هنر" رو آغاز "محتوا زدگی" حس میکنم.

کارهایی مثل "تو کجا بودی وقتی اوفلیا خودشو کشت؟" (با فرض اینکه با بهترین روایت، بهترین اجرا رو داشته باشن) تجربه هایی ... دیدن ادامه ›› هستن برای مخاطب. مگر نه اینکه کسی که تجربه زیستی با آدم های متفاوت تو محیط ها و شرایط مختلف رو داشته باشه، درک بهتری از خودش، محیط پیرامون و روابطش خواهد داشت ؟ یک رمان، فیلم، یا نمایشنامه خوب (بازهم با یک فرض، که شخصیت پردازی های درستی داشته باشه) میتونه شما رو درگیر آدم ها، شرایط و تصمیمات و کنش اون آدم ها بکنه.

شاید برداشت من از صحبت های شما درست نباشه، ولی به نظرم این نگاه شما، یک قطعه موسیقی بیکلام رو که ممکنه برای مخاطبین متفاوت احساسات مختلفی رو زنده کنه بی ارزش و بی مصرف تلقی میکنه. چرا که نه آموزشی میده و نه تلنگری میزنه، هرچند که ممکنه خاطرات بی نهایت ارزشمندی رو همراه خودش تو ذهن ما آرشیو کنه.

ممنون.