روحش را
عریان می کند از تن
تا به قالبی دیگر فرو لغزد
هنرپیشۀ تئاتر.

#وحید_عمرانی
#ترنم های_تئاتری

دریایی متروک
که ماهیانش را از یاد برده است؛
کویر.

دلت شبی سیاه
با هزار قراول
و من سربازی زخمی
که اسم شب را از یاد برده است.

می رسد روزی از راه
که آرام می گیریم آخر
با چشم های بسته
آهسته،
خسته.

ای کبوترهای شهر پرغبار
مانده در بین شلوغی ها و دود
در میان برج هایی در حصار
دلخوشیتان آخر از بهر چه بود؟!

من اگر بال شما را داشتم
می پریدم از دل این گندزار
نقطه می گشتم بر اوج آسمان
دور می رفتم از این منزل هزار

دشت ها هستند و اینجا مانده اید
کوه ها هستند و بر بامید، آی!
تپه ها از خوشه ... دیدن ادامه ›› ها غرق طلا
بهر مشتی دانه در دامید، آی!

آسمان اینجا فقط خاکستری است
هر نفس همچون کبوتر در قفس
آه می روید از این بیغوله ها
هر تکاپو بی نتیجه است و عبث

ای کبوتر در جحیم ما نمان
پر بگیر و از چنین دوزخ بپر
گر شبی برگشتی و ما نیستیم
یاد ما را هم به همراهت ببر!

درِ خانه را محکم می کوبد
و باز که می کنم
بی اجازه داخل می شود
باد خیره سر،
ای کاش شعر تازه ام را
با خود نبرد.

اولین اشعه در پگاهی بهاری
چشم می­ گشاید در بیشه­ زار
جوجۀ پرنده­ ای.

دل سنگی زیر سنگ
در مرور دل هایی شیشه ای
زار می گریست.

یک سوال فنی؛ در تئاترهای این روزهای اصفهان، هنگام پایان نمایش که بازیگران برای رورانس به روی صحنه می‌آیند، دلیل اینکه حین تشویق و دست زدن تماشاگران، بازیگران هم دست می‌زنند چیست؟ از دو حالت خارج نیست؛ یا شما عوامل تئاتر، خودتان دارید خودتان را تشویق می‌کنید که کار صحیح و مرسومی در ساحت هنر نیست، یا دارید تماشاگر را تشویق می‌کنید.
در صورتی که قصدتان دومی است، چه دلیلی می‌تواند داشته باشد؟ یعنی آفرین بر تو ای تماشاگر که برای دیدن کار ما آمدی؟ این یکی هم دلیل درستی ندارد، چون تماشاگر با آمدن به تماشای کار شما منتی بر سر گروه تئاتر ندارد، بلکه نیازهای هنری و ذوقی خود را برآورده می‌سازد و عواطف و تخیلاتش را پرورش می‌دهد و ضمن تلذذ از زیبایی‌های هنر، خود نیز می‌آموزد.
بنابراین به بازیگران و کارگردانان تئاتر اصفهان توصیه می‌کنم هنگامی که برای رورانس بر روی صحنه می‌آیید همراه با تماشاگران دست نزنید، بلکه در سکوت بایستید و با دقت به صدای دست‌ها و تشویق‌های تماشاگران گوش فرا دهید و لذت ببرید. این صداها متعلق به شماست.

سرمای غروب و آسمانی خالی
از رفتن پاییز، جهانی خالی
مانده ست به جا از آن همه شور و حیات
بر شاخۀ خشک، آشیانی خالی