نوید محمدزاده اگه "بخواد" میتونه بهترین باشه . نمیدونم چرا تو شکلک اون شبی که دیدمش اونقدی که باید خوب نبود، شاید چون چند شب قبلش جواد عزتی رو خیلی خوب دیده بودم. یا اینکه حتی تو روایت های نا تمام هم.. اما امشب نوید محمدزاده رو بهترین دیدم. شاید چون فضای بیشتری در اختیارش بود و خودش رو به بهترین شکل ممکن نشون داد. میشه گفت نمایش لذت بخشی بود، پیام نامه، آخرین نامه، معایب جنگ، دوری، جدایی و پیام های دیگه در قالب لذت بخشی منتقل شد. پیام پوچی و تباهی جنگ دریک قالب مفرح. چیزی که قبلا کمتر دیدیم یا اصلا ندیدیم. به نظرم نه باید در تمجید از این کار اغراق کرد، و نه در نکوهیدنش اصرار. کار قابل قبول ، شسته رفته و دوست داشتنی بود. هم پیامش رو رسون ، هم تماشاگر رو راضی نگه داشت. پیامش رو با لبخند رسوند و این خیلیم خوبه. و اون ایده ی استامبولی ها و اکت هایی که باهاشون انجام میشد بسیار عالی و خلاقانه بود.
امشبم که سالن پر بود از دسته گل، آقای جعفری، خانم رامین فر ، آقای سیدی و ..
ممنون. و خسته نباشید

امشب برای بار دوم نمایش رو دیدم.
یه نکته ی جالب : اولین باره که میبینم تو یه نمایش از فحش زیاد استفاده شده و اصلا آزار دهنده نیست، یعنی بهیچ وجه حس نمیشه این فحش ها برای خنداندن مخاطب یا دلایل مشابه اونه، انقدر استفاده از این الفاظ که اکثرا هم توسط جناب علی محمدی دوست داشتنی اتفاق می افته تو بطن و خورد داستانه ( که اساسا هم شخصیت اسماعیل فحش خورش ملسه ) که فکر نمیکنم هیچ کدوم از مخاطبین چه گذری چه حرفه ای ، از استفاده از اونا دلخور باشن یا غیر ضروری بدونن.
نکته ی دیگه بازی بچه های داستان بود، نکته ی جالب اینجا بود که بازیشون با سری قبل هیچ فرقی نداشت، و مشخص بود روشون خوب کار شده و آقای مساوات عزیز دقیقا میدونسته حتی از کوچک ترین عوامل کار چی میخواد.
و اما نکته ی سوم ( نکته ی غم انگیز )، چیزی که بعد از اجرای دن کامیلو هم گفتم، متاسفانه ظاهرا هم همه و پچ پچ کردن و حرف زدن در سالن های تءاتر امری کاملا طبیعی و اجتناب ناپذیر شده، حتی تیکه پروندن با صدای بلند، تا پارسال هم یادمه وقتی یکی سر اجرا حرف میزد حتی در حد 2 کلمه بقل دستی ها به طرزی میگفتن هیس و نگاهش میکردن که خودش از کرده خودش پشیمون میشد و دیگه جیک نمیزد. ولی فک کنم اگه الان به بقل دستیت بگی هیس یه جوری نگات کنن بقیه که خودت از گفته ی خودت پشیمون شیو تو هم باهاشون شروع کنی به پچ پچ و تبادل اطلاعات. این نکته ی غم انگیز این روزهای سالن هاست.
آقای مهدی کوشکی عزیز هم که امشب حضور داشت، در کل شب خوبی بود . با اینکه بار دوم بود اما اصلا نفهمیدم کی نمایش تموم شد. فقط سالن گرم تر از قبل بود ولی بارون بعدش جبران کرد ..

انقد جو سالن افتضاح بود که متاسفانه تمرکزم روی نمایش همش از دست می رفت، یه چیز در حد باور نکردنی، تقریبا همه سر تمام صحنه ها میخندیدن، یعنی هوتن شکیبا دهنشو باز می کرد همه میخندیدن، روبرویی من برای بچش پم پم باز میکرد، بقل دستیم بچش با بادکنک اومده بود، وقتی مهدی بجستانی ( عیسی ) بازیش شروع میشد چند نفر از پشت میگفتن اه باز این اومد، انگار فقط اومده بودن هوتن شکیبا با دهنش صدا در بیاره بخندن، حس میکن 80 درصد سالن که کلا اومده بودن "بهبود" پایتخت رو ببیننو بس، بعد از اجرا اونور سالن داشت دعوا میشد باورتون میشه ؟ احتمالا با هم قرارگذاشتن که بیرون دم در وایستن واسه دعوا.. خلاصه امشب سالن اصلی کابوس بود برای من. نمیدونم فقط امشب اینجوری بود یا شانس منه. نمایش هم که در کل در حد معمولی. شاید چون دو تا کار قبلی که تو سالن اصلی دیدم " در انتظار گودو " و " ملکه زیبایی لی نین " بودن توقعم کلا بالا رفته نسبت به سالن..

این همه خلاقیت یه جا ؟
استااد غنی زاده، حرف نداری. خودت، بازیت، شخصیتت، کارگردانیت، انتخاب بازیگرات و خلاصه هر چیزیکه مربوط به تو باشه

عجب متنی داشت ... دست مریزاد خانم ثمینی ...
بازی خانم بهرام هم که حرف نداشت
و سالن نمایش، بسیار بسیار متفاوت از سالنی که ترانه های قدیمی توش اجرا شد، خسته نباشید فراوان به گروه صحنه و البته آقای غفاری عزیز که ظاهرا نظم و انظباط تالار شمس رو از این رو به اون رو کرده .

پارسای عزیز ، هر اونچه از تماشای یه اجرای خوب و حرفه ای انتظار داشتم بهم دادی، هر اونچه منو بیشتر تشویق میکرد بیشتر به تماشای تئاتر بشینم، فک کنح با وجود آدمایی مثل توئه که صحنه ی تئاتر این مملکت جون میگیره، نه کسایی که فقط تند و نتد مینویسن، فقط تند و تند میسازن ، که باشن ، هم خودشون هم اطرافیانشون. .. بازم ممنون.. 2 بار دیدم، 2 بار باهاش زندگی کردم. به امید کارهای همچنان قوی تو در آینده.