امشب برای بار دوم نمایش رو دیدم.
یه نکته ی جالب : اولین باره که میبینم تو یه نمایش از فحش زیاد استفاده شده و اصلا آزار دهنده نیست، یعنی بهیچ وجه حس نمیشه این فحش ها برای خنداندن مخاطب یا دلایل مشابه اونه، انقدر استفاده از این الفاظ که اکثرا هم توسط جناب علی محمدی دوست داشتنی اتفاق می افته تو بطن و خورد داستانه ( که اساسا هم شخصیت اسماعیل فحش خورش ملسه ) که فکر نمیکنم هیچ کدوم از مخاطبین چه گذری چه حرفه ای ، از استفاده از اونا دلخور باشن یا غیر ضروری بدونن.
نکته ی دیگه بازی بچه های داستان بود، نکته ی جالب اینجا بود که بازیشون با سری قبل هیچ فرقی نداشت، و مشخص بود روشون خوب کار شده و آقای مساوات عزیز دقیقا میدونسته حتی از کوچک ترین عوامل کار چی میخواد.
و اما نکته ی سوم ( نکته ی غم انگیز )، چیزی که بعد از اجرای دن کامیلو هم گفتم، متاسفانه ظاهرا هم همه و پچ پچ کردن و حرف زدن در سالن های تءاتر امری کاملا طبیعی و اجتناب ناپذیر شده، حتی تیکه پروندن با صدای بلند، تا پارسال هم یادمه وقتی یکی سر اجرا حرف میزد حتی در حد 2 کلمه بقل دستی ها به طرزی میگفتن هیس و نگاهش میکردن که خودش از کرده خودش پشیمون میشد و دیگه جیک نمیزد. ولی فک کنم اگه الان به بقل دستیت بگی هیس یه جوری نگات کنن بقیه که خودت از گفته ی خودت پشیمون شیو تو هم باهاشون شروع کنی به پچ پچ و تبادل اطلاعات. این نکته ی غم انگیز این روزهای سالن هاست.
آقای مهدی کوشکی عزیز هم که امشب حضور داشت، در کل شب خوبی بود . با اینکه بار دوم بود اما اصلا نفهمیدم کی نمایش تموم شد. فقط سالن گرم تر از قبل بود ولی بارون بعدش جبران کرد ..