خُدایَش
ارادِه کرد تنها نباشد
.
دِلَش عاشقی می خواست
و
کمی شعر
پس مرد را آفرید...!!!

چایْ ها
"تو" را هیچْ نمی فهمند
سیاه دارند و سبز
.
.
خدا تو را از "شراب" آفرید
ببین
'مست' می کنی ام
هِزار رنگ داری...!!!

"تو"
'هیچْ' نمی فَهمی اَم
.
نه "مَنجیل" بوده ای
نه "بَم"
.
منْ،
ویرانه یِ "نگاهِ" تواَم
بدترین 'زلزله' ی جهان...!!!

میان این همه
"حَوِّل حالِنا"
.
.
"حالم"
"هوای" تو دارد...!!!

"دهانت"
اقیانوسی است
تو می بوسی ام
من غرق می شوم
میان جزر و مد
"لبانت"

تنها
بیشتر کشفت می کنم
دور از تو
ب قدر هزار رودخانه
...

ناودان ها
مرثیه ی آب می خوانند
و درخت "کُنار"
می نوشد
عصاره ی ابرها را با اشک فرشتگان ممزوج
آهای!!!
تویی که لاب لای "شمشاد"ها گم شده ای!
باز مرا ب یاد بیاور؟
خیس
خیس...

شب
بِ میان تاریکی یِ آغوشت
روشن تر از تمام آفتاب ها غوطه ورم
و
تو
زندگی را نمی مانی!
اتفاقی هستی برای همیشه های من
همه ام
صدا،نگاه
حتی خنده ام
بِ تو پناه آورده اند
برای تمام لحظه ها
...

پشتِ گردٓنٓت
سایه کرده اند
انبوه گیسوانت
و
انگشتانم
همه اش آنجا راه می روند
تا صدایم را به گوشٓت برساند
...
من
با چٓشم های بسته
خودمان را عاشقانه تصور می کنم

شخصاً می بوسمت
اگر این همه تپه ی نرِ آرمیده بر زمین
مجالِ رسیدن به سنگ چینِ تو را بدهند
و
بشود
دخترکِ زیباروی
گل اندامِ
گل گونه ی
گُل به سر زده ی خندان
که گل های لاله ی باغ " گچسر"
صبح سه شنبه
می بوینش
را دید...

این بار
بوسه ام را
در " بادرود" رها می کنم
شاید
کمی با شدت به لبانت خورد
و
مرا به یاد آوردی

"جمشید"
ممنون "مُردی"
این همه "وطن " پرستی امان
پشتِ آن همه حماسه ی پی در پی جامانده بود
تا
"من"
واژه هایم را کمی از عاشقانگی های همیشگی ام قرض بگیرم
و
کمی در رختِ خوابِ آسایشِ ناشی از این همه تعطیلی یِ هر روزه امان
غُصِه بخورم
برای
"تو"
"فرزندت"
و بعد باز استراحت کنم!!!!!!!

پ.ن:افسوس و آه از حالمان که حتی از درد "نمی میریم"

ماسه های "جکیگور"
خون گریه می کنند
میان این همه "همسایه" ی بی مرام
و
من
به تعطیلاتم فکر میکنم برای رفع خستگی
و
"جمشید"
"خستگی ی تعطیلات" تمامش کرد...
"من" هم همان همسایه ام
که
کمی اینطرفتر از خط کشی ی حکومت ها نفس میکشم...

انگشتانِ دستت که روی گونه ام لِی لِی می کنند
کودک می شوم
باز دلم آغوش می خواهد
و 
گل کوچکِ
چسبیده به فٓنس های مدرسه ی " تصفیه شکر"
و
گم شدنِ پی در پیِ میان آن همه "مورتِ " مقدس
و
فرارِ از مارها
که بارها و بارها نگاهم کردند
و
کلاسِ اولم را می خواهم
با آن همه دختر ... دیدن ادامه ›› و پسرِ یاغی
که نمی دانمشان
...
لبانت که با گوشم نزدیکی می کند
هیجان زده شهوت بچگی می شوم
باز دلم
کندوی عسلِ نشسته میانِ شاخه های "نخل های استرالیاییِ " بی ثمر را می خواهد
و سنگ و فرار
...
چشمانت که با گونه ام هم خوابگی می کند
گویی باز همبازیه قطار هایم
بی راننده
بی لکومتیو
بی ریل
و
بی مسافر
... 
عاشقت که شدم
باز دلتنگِ دیروزهایه بی فردا شدم!!!

یادم آمد
یادمان رفت
دوستانم پیشِ مادرانشان نیستند
هفت سینشان شده
سینه اشان به سینه ی دیوارِ میانِ سینه کشهای بین آن همه سیستانی عزیز
و
همسایه ی بی معرفتشان
میخ شده ...
مادرانشان
هفت سینشان فقط ستاره های آسمان است
و دعای ما
........
سربازهای مرزبان یادمان نرود

از: خود