این شعر نیست،
داستان نیست،
نمایشنامه،نه هرگز
قطعه،چکامه...
هیچ
هیچ
.
.
.
تنها سپاس نامه ایست...
به برای بی کرانگیتان...
چند سطر برای انسانیتتان
ریسه ای برای اندیشه های نابتان...
من دستبوستان خواهم ... دیدن ادامه ›› ماند
فاتحان چگاد سربه فلک کشیده اندیشه و انسانیت
شما که خطوط زمانی زندگیتان در افق محو
و شما که برایتان از افق آغازید و آنانی که برایشان رقم خواهد خورد...
نبودم سپاس
هستم سپاس
و نخواهم بود سپاس...

شیروان-بهار95

سلام
دوستان گرامی چطور میتوان در دیوار عکاسی تیوال عکس به اشتراک گذاشت؟
لطفآ راهنمایی بفرمایید...

سلام
دوستان گرامی چطور میتوان در دیوار عکاسی تیوال عکس به اشتراک گذاشت؟
لطفآ راهنمایی بفرمایید...

یاد تو می افتم و رودخانه چلمیر می خروشد در من
یاد تو می افتم و الله اکبر...
مه و شهر و من غریبه و تو صمیمی
دست در دست
انگشتانی که نفس میزنند در هوایی خدا وزیده
و اوزموسیسی از ما
خودی که از او جدا نیست
خودی که نمی نوشد آب چلمیر را
و بی نیاز از چلو کباب های زیتون
و نمی لولد در تخت های صارم
و من سر خورده به سنگ های شمخال و قازان بیگ
به ... دیدن ادامه ›› خود می آیم این یاد توست،
کوچه خرازی های ذهنم می شکفد از عطر
و ورودی دانشگاه هر لحظه لحظه دیدار می شود
ومن هرلحظه کرد می شوم ایلیاتی و لال
شرم و شرم
هر لحظه،لحظه زلال می شود و تو نیستی
من لحظه ها را لال میشوم
کلاس خالی از استاد لال می شود لالی تمام لابی و نور و پیام را فرا گرفته است...
اکنون من کر می شوم
دستانم بین دستانت کرخ...
احساسم شل میشود...
می لنگد...
تیمورانه به وسعت تاریخ
دوچشم شده ام خیره به چشمانت،آسمانی...
تو را خدا بین دستانم نهاده
دانستم اینرا زمانی که از روزنه درختان ریش آفتاب بر پیشانیم خورد،
پدرانه آغوش کشی د آنزمان
تور را خدا بین دستانم نهاده
آن لحظه عکس می انداختیم...احساسم همای بر سر داشت
تو همای در آغوشم و من همایون...
من در لحظه با تو از سده و قرن گذشتم
شدم ابیورد و بوی به مستم کرد...
.
.
.
28/6/1394
ادامه دارد

تو باشی و من نباشم و صحنه ای خونین،
و تو با اسلحه ای که حتی کار با آن را نمی دانی و هراسناک بر زمین می اندازی اش.
تو باشی و من نباشم
و دستهایی که می خواستند آگاتا کریستی و لوپه د وگا را به هم پیوند بزنند...
دستهایی پاک...
تو باشی و من نباشم و دستهایی آلوده...
زجه زنان بر چهره بکش انگشتانت را
و بگذار نور سرخ صحنه بشوید روسیاهیت را...
و تو باشی و حسرت
و تو باشی و نکبت
بر نارفیقان شرم باد
.
.
.

به حاشیه رانده میشوم
مثل دو شرکت در حال اضمحلال،
و افکارم...
دو مدیر نارسیست شده اند در اوج حقارت
به هیکلی که از آنها قویتر،شریف تر و نجیب تر است حقیرانه توهین می کنند...
با زبان...
با کدامین زبان با کدام نعمت...
زبانی که این هیکل به آن وجاهت و وزارت داده...
شرم بر افکارم
این هیکل روزی پاک خواهد شد از شرم افکار...
افکار اهریمنی...
و در ساحل ... دیدن ادامه ›› کاتارسیس آرام خواهد شد
و خواب
خوابی خوش
عاری از پیچ خطرناک و خودروی ملی و خطر مرگ
عاری از اعلامیه جوان ناکام
و کپشن عکس سوخته"در تصادف جاده ای 4 نفر..."
عاری از لیزینگ و تشییع و نماز میت و بعد از آن دوپینگ...

آبی لهجه ات را به هر خلیج هدیه کنی پارس میشود...

عید قربون نزدیکه
بیا و به یاد قربونی چند ساله ات یه لحظه...
بگذریم،
سکوت جو رو سنگین میکنه...
بخند...
... که خنده تو زندگی دوباره اس...

پاییز و در پی آن زمستان در راه است...
روزنه دلم را نمی پوشانم
بگذار آبچک عشقت خیس احساسم کند،
بگذار تب زده و حساسم کند...

من الهه عشق را صدا کردم ؟
خوش آمدی ای الهه مرگ،می بری ام ببر؟می مانی بمان؟
عمریست نفس هایم و ضربانهایم را به عشق برای تو می کشم و می زنم
خوش آمدی،قدم رنجه...
پس آن پژواک چه شد؟!
.
.
.
اروس کجاست؟!!

روز میلاد تو ای کوه چرا بر بادم؟
همه در شادی و شورند چرا ناشادم؟
تف به من تف به خط لاقیدی
که من از قید و خطتت آزادم؟!!!!!
.
.
.