حسن من:
خورشید قلبم تو دستشون بود کینه تو چشه شبرستشون بود
میشد تاریکی و به دل نگیرم بازی بز و گرگ و یاد بگیر
ولی این بازی واسه من دیگه سخت بود موندن و مردن تو دس بخت بود
تو بگو حادثه توی کمینه هر چی که میاد حق این زمینه
همینه که حال من و تو عجیب شده کوچه باغامون پر از صلیب شده
پهلوونایی که لنگن و تیر خورده سهراب بی پدرمون خیلی وقته که مرده
گیجیم و کلک آسمون باورمونه لالیم و حرف مغزمون حرف نونمونه
توی مرگ و چپاول یاسای باغچه ضجه واسه رازقی از فریبمونه
اینجا شب ستاره ... دیدن ادامه ›› هامون یخی ان عروت الوثقی هایی که نخی ان
پاهاتو ورچین حسن کوتوله شیر این گاوای مقدس اخی ان
حسن تو شعر بخون میخوام گریه کنم حسن از داد زدن خسته شدم
غیر حسن کسی تو این بازی نباخته اون سرشو داده با قاضی نساخته
حسن من دست و پا تو بریدن لبتو دوختن و ناخناتو کشیدن
حسن تو کوچه راه میره مادرا میدونن اسمش رو زبونه مث ترانه میخونن
حسن ساکت داره پیر میشه اون شاعر اون یادش رفته مگه مرد دم آخر
حسن امروز قصه ها پر گوسفند شدن نقش منفی با بزاس گرگا آدم شدن
حسن من حسن یه تاریخ زنده حسن قحطی و درد آدمای ژنده
حسن از توپ پلاستیکی تا قمه پای چوبس حسن اما ولی الدمه
حسن دل آرام دارابی رو دار حسن شاعر دیروزمون چرا خمار
حسن شیش جیبو کتونیه چینی حسن و لالایی با قصه های دینی
حسن محکوم حسن تباهی حسن مرگ و جنگ و حسن سیاهی
حسن و یاد کوچه خاکی های شهرش حسن و تبعید و دوری و سالها صبرش
حسن تو شعر بخون میخوام گریه کنم حسن از داد زدن خسته شدم

بر تو چون ساحل آغوش گشودم
در دلم بود که دل دار تو باشم
وای بر من که ندانستم از اول
روزی آید که دل آزار تو باشم

خدا خوابه


زمین مثلِ یه سیگاره که چندتا پُک ازش مونده
مسافرخونه‌ای تاریک پر از مهمونِ ناخوونده

اتاقاش کهنه و نمناک، بدون پنجره، بی‌‍‌‌در
اسیرِ یه تئاتریم و رسیده پرده‌ی آخر

زمین یه سیبه که کم‌کم، داره رو شاخه می‌پوسه
نمونده فرصتی باقی، شمارش شکلِ معکوسه

دیگه از ... دیدن ادامه ›› هیچ طرف نوری به دنیامون نمی‌تابه،
کسی گوشش بدهکاره صدامون نیست... خدا خوابه...

خدا خوابه و دنیا رو سپرده دستِ قاتل‌ها
همه یا باید از اجبار لبِ تیغو ببوسن یا،
مثِ ما زندگیشونو بذارن پای این فریاد
بگن از حالِ اون سیبی که داشت از شاخه می‌افتاد

دیگه سکانِ این کشتی تو دستِ گردنه‌بنداس
جهنم هم – اگه باشه – یه جایی شکلِ این دنیاس

تو دنیایی که رو خاکش کسی گندم نمی‌کاره
فقط حرفِ کسی حرفه که بمبِ هسته‌ای داره

یکی دیگه به جای ما برامون خواب می‌بینه
یکی دیگه به جای ما برامون مُهره می‌چینه

تو این دنیای تاریک هر امیدی نقشِ بر آبه،
کسی چشماش به احوالِ من و ما نیست... خدا خوابه...

خدا خوابه و دنیا رو سپرده دستِ قاتل‌ها
همه یا باید از اجبار لبِ تیغو ببوسن یا،
مثِ ما زندگیشونو بذارن پای این فریاد
بگن از حالِ اون سیبی که داشت از شاخه می‌افتاد

(ِیغما گلرویی)

از من رمیده ئی و من ساده دل هنوز بی مهری و جفای تو باور نمیکنم
دل را چنان به مهر تو بستم که بعد از این دیگر هوای دلبر دیگر نمی کنم
رفتی و با تو رفت مرا شادی و امید دیگر چگونه عشق تو را آرزو کنم
دیگر چگونه مستی یک بوسه تو را در این سکوت تلخ و سیه جستجو کنم

گذشت عمر به امید وصال و میدانم
که عمر باز نیاید مگر تو باز آیی

دوستت دارم
مثل دانه ای که نور را
مثل مزرعی که باد را
مثل زورقی که موج را
یا پرنده ای که اوج را
دوستت دارم

ای دل دویدن از پی آن بی وفا بس است
گر تو هنوز سیر نگشتی مرا بس است

بیستون کندن فرهاد نه کاری ست شگفت
شور شیرین به سر هرکه فتد کوه کن است