با اینکه فقط نمایشنامه خوانی بود تونستم خوب ارتباط بگیرم با داستان و حسِ درونیِ مکالمات بازیگران، انقدر که داشتم هر صحنه رو توی ذهنم تصویرسازی میکردم.
تنها مشکل به نظر من تُن و ولووم صدای بازیگران بود که در بعضی صحنه ها خیلی با هم سازگار نبودن
بی صبرانه منتظر اجرای اصلی هستم
و در آخر خسته نباشید میگم به همه‌ی اعضای تیم

به به به این متن به این نوشته به این استعداد واقعا لذت بردم از بازی همه عزیزان به خصوص شخصیت سعید و لیلا بسیار توانا مستعد در خوانش و اکت فوقالعاده شخصیت لیلا بسیار عالی بود واقعا لذت بردم

انتظارم از «نمایشنامه خوانی» یک سری نقش خوان بود که پشت یک میز بزرگ نشستن و به نوبت نقش هاشون رو از روی متن می‌خونن اما شگفت زده شدم وقتی دیدم حتی توی مدل برگزاری این نمایشنامه خوانی هم خلاقیت خاص خودش وجود داره و حتی توضیحات صحنه هم برام جالب بود! بازیگر نقش حسین در لحظه از نقش خارج میشد، توضیح صحنه می‌گفت و در لحظه به فضای نقش برمیگشت.
جدا از بازی ها که بعضی جاها اغراق آمیز میشد و با تاکید زیادی روی بعضی کلمات توی ذوق میزد، متن برای من گیرا و جالب بود و هر لحظه باید به خودم یادآوری میکردم که این نمایشنامه رو نویسنده ایرانی نوشته!
به شدت امیدوارم که این نمایشنامه به صورت تاتر اجرا بره و با اینکه متن رو کامل میدونم، همچنان مشتاقم اجرای تاتری این کار رو ببینم!
خسته نباشید میگم به تمام اعضای تیم.🌱

بلیط صندلی‌های ۷ و ۸ رو دارم و خودم نمی‌تونم برم متأسفانه
اگه کسی خواست بگه

بلیط صندلی ۱۱ و ۱۲ رو دارم و خودم نمی‌تونم برم متاسفانه
اگه کسی خواست بگه

سلام بچه ها
خسته نباشید

دوستان متن انتخابی‌تون متن خیلی خیلی خوبی بود اما نشد واقعاً! اجرای بازیگرهای مردتون اصلاً به نظرم خوب نبودش. بازیگر دکتر ماتئی اصن بابا چرا اینجوری کردی آخه؟ 🫠🫠🫠🫠

میخواستم ۱ ستاره بدم، فقط به خاطر با نمک بودن زیاد مروارید اسدی توی صحنه مدرسه ۱ ستاره دادم، خیلی گوگول بود 😂✌🏻

به نظرم بازی‌ها رو ردیف کنید و یکم تایم نمایش رو کم کنید و به متن بیشتر کانکت شین بهتر بشه.

⭐️⭐️

من خلاقیت گروه اجرایی رو دوست داشتم. اینکه دو بازیگر جای چند کارکتر با شخصیت های متفاوت بازی کنند، نیازمند تلاش و پشتکار زیادی هست، که به نظرم این گروه، خوب از پسش بر اومده بود.

نمایشی که بر اساس نمایشنامه «قول» اثر فردریش دورنمات به صحنه آمده بود، با وجود تکیه بر متنی پرکشش و ساختاری دراماتیک، در اجرای صحنه‌ای خود از تعادل میان فرم و محتوا بازمانده است. نمایشنامه «قول»، که از جمله آثار پرتعلیق دورنمات محسوب می‌شود و درون‌مایه‌ای تلخ و اخلاقی دارد، به شیوه‌ای جنایی-فلسفی به مفهوم عدالت، وسواس حقیقت‌جویی و قربانی‌شدن انسان‌ها در راه آرمان‌های انتزاعی می‌پردازد. اما آنچه در اجرای این نمایش رخ داد، بیشتر نمایانگر فاصله‌ای چشمگیر میان پتانسیل متن و کیفیت اجرایی آن بود.
نخستین و شاید اساسی‌ترین ضعف اجرا، در شخصیت‌پردازی و اقناع‌پذیری رفتار قهرمان داستان، یعنی پلیس ماتئی نمود پیدا می‌کند. در نسخه نمایشی، تماشاگر با روندی باورپذیر مواجه نمی‌شود که بر اساس آن، درک کند چرا این افسر پلیس تا این اندازه از چهارچوب وظایف اداری خود عبور کرده و شخصاً درگیر پرونده‌ای می‌شود که ظاهراً بسته شده است. انتظار می‌رفت که تعهد اخلاقی ماتئی و تضاد درونی‌اش با منطق سرد دستگاه قضایی، به‌گونه‌ای عمیق و تأثیرگذار ترسیم شود؛ اما در اجرای پیش‌رو، نه بازی بازیگر و نه میزانسن و فضاسازی، قادر نیستند این انگیزه درونی را به تماشاگر منتقل کنند. این مسئله موجب می‌شود انگیزه‌های شخصیت اصلی به جای آن‌که نیروی پیشران داستان باشند، به شکلی سطحی و خنثی جلوه کنند.
از سوی دیگر، عملکرد بازیگران در این اجرا، در سطحی نازل از بیان و بدن متوقف مانده بود. عدم بروز واکنش‌های درونی، اجرای خشک و مکانیکی دیالوگ‌ها، و ناتوانی در القای حس، باعث شد که خطوط احساسی متن – خصوصاً در لحظات اوج تنش یا مواجهه‌های اخلاقی – به تماشاچی منتقل نشود. در این میان، استفاده از موسیقی‌هایی با فضای کلاسیک یا احساسی، نه‌تنها یاری‌گر نمایش نشد، بلکه گاه به ابزاری بیرونی بدل شد که از فضای درونی اجرا فراتر می‌رفت و وحدت حس و تصویر را در هم می‌شکست. در مواردی، این موسیقی‌ها نه تنها فضاسازی نمی‌کردند، بلکه از کنترل اجرا خارج می‌شدند و به عنصری مزاحم بدل می‌گشتند.
نکته‌ای دیگر که ... دیدن ادامه ›› نمی‌توان از آن گذشت، وضعیت نمایش در نسبت با هویت رویدادی است که در آن شرکت کرده بود. نمایشی که در قالب یک رویداد عروسکی ارائه می‌شود، ناگزیر باید از عروسک به‌مثابه ابزار بیانی اصلی بهره ببرد. اما در این اجرا، حضور عروسک‌ها صرفاً تزئینی و حاشیه‌ای بود و کارگردان نه در سطح روایت و نه در سطح فرم اجرایی، وابستگی‌ای به این عنصر نداشت. حذف کامل عروسک‌ها، خللی در روند اجرا ایجاد نمی‌کرد و این، تناقضی بنیادین است با تعریفی که از «تئاتر عروسکی» انتظار می‌رود. نمایش، عملاً در دوگانگی فرم و هویت، دچار نوعی سردرگمی شده بود.
با این حال، باید اذعان کرد که از منظر طراحی صحنه، دقت و سلیقه قابل قبولی در اجرا به چشم می‌خورد. طراحی صحنه توانسته بود فضای بسته و تنش‌زای یک روایت پلیسی را بازآفرینی کند و از حیث ترکیب بصری و چینش عناصر، انسجامی نسبی بر نمایش حاکم بود. همچنین، ساختار کلی روایت و دکوپاژ صحنه‌ها از الگوی درست دراماتیک پیروی می‌کرد؛ نقاط اوج، گره‌افکنی و تعلیق در جای خود قرار داشتند و ضرباهنگ روایت به‌خوبی طراحی شده بود، هرچند که به دلیل ضعف‌های پیش‌گفته، این عناصر در اجرا به فعلیت نرسیده بودند.
در مجموع، این اجرا از نمایشنامه «قول»، با وجود برخورداری از متنی قوی و ساختارمند، در سطح اجرایی دچار کاستی‌هایی اساسی است. شخصیت‌پردازی سطحی، بازی‌های بدون حس، استفاده نادرست از موسیقی، و غیبت معنایی عنصر عروسک در متنی که برای جشنواره‌ای عروسکی آماده شده، همه‌وهمه باعث شده‌اند که نمایش از پتانسیل‌های دراماتیک خود بازبماند. شاید بازنگری در نحوه‌ی مواجهه با متن دورنمات، استفاده‌ی خلاقانه‌تر از امکانات عروسکی، و هدایت دقیق‌تر بازیگران، بتواند اجرای آینده این اثر را به تجربه‌ای تأثیرگذارتر بدل کند.