تفنگش را
گم کرده بود
پدر بزرگ
من وارثِ نداشته هایِ اویم

علی عبداللهی/اصفهان

می برد حسِ نیازم به نمازِ تو غزل
بگذار عشق بفهمد به نیاز تو غزل
سر بجنبان پی دیدار درختان هر شب
می زند باد شبی بر دمِ سازِ تو غزل
من که دیوانه ی اسرار هویدای توام
می کنم رقص به پای گلِ نازِ تو غزل
آهِ انگوریِ من را تو به باران گفتی
می زند چک چکِ باران سرِ بازِ تو غزل
حالِ ما را بنویسید برایش خوش تر
تا که شاید برساند سرِ راز تو غزل
خاک کن جسمِ مرا بر لبِ دریاچه ی حزن
خواست موجی بشود تا به نماز تو غزل

=-==--==--==--=

چشمِ تو چشمه ی جوشانِ غزل یعنی که

نامِ تو اولِ دیوانِ غزل یعنی که

سطر سطرِ دلِ من نامِ تو را می خواند

این همان واژه ی ایمان غزل یعنی که

کودکِ طبعِ من از ابرِ تو باریدن داشت

کاش میداشت به درمانِ غزل یعنی که

دشتِ دل لاله ی آغشته به خون است یقین

دست بگذار به دستانِ غزل یعنی که

عاقبت می شوم از دوری تو پژمرده

اشک می گفت به دامانِ غزل یعنی که

=-==–==–===-

استکبار جهانی
تویی
تسخیر کرده ای
با نگاهت
جهانی را
به حقوق بشر
نوشته ام
کور کند
چشم هایت را

علی عبداللهی/اصفهان/ب93

تماشا کن مرا وقتی نگاهت می کنم آرام
صدایم کن مرا تا بشنوم نام تو را بی نام
بیا اسطوره ای باشی که می خوانم به شیرینی
شکرخندی بزن ای گل... وَ بر این جانِ خون آشام
خطر کردی خطر کردم در این احوالِ دل آشوب
در این جنگل سرا شاید گذاری پیشِ پایم دام
خراب آبادِ قلبم را خیابانی بکش امشب
به سویِ کوچه ی قلبت که تا گیرد کمی آرام

مرا به رنگِ تمامِ غزل بپوشانید
درونِ آبِ حیاتِ دلم بجوشانید
کنارِ بوسه ی باران شود دلم آرام
وَ کاسه ای غزل از چشمه ام بنوشانید

علی عبداللهی/اصفهان/ب93

تو آیینه هستی و من کینه ات
بده تا بگیرم من آیینه ات
تو آجر کشیدی به اطراف من
بلند ست اطراف من چینه ات
تو در قله های بلندی و من
پلنگی که نقش است بر سینه ات
و ماه آن طرف تر کند آرزو
ببوسد رخ سبز بی کینه ات
به سین سر سفره ات بسته ام
سبدهای پر مهر نقشینه ات
درخت نگاهت به سیب آمده
چه زیبا شده صبح آدینه ات
بیاور برایم کمی آرزو
که دل مانده و یاد دیرینه ات

می گستری در زیر پایت دفترم را
آن قابِ خواب آلوده ی بالا سرم را
پر می کشی از کوچه های خاطراتم
یا می زنی با تیر غم بال و پرم را
حس می کنم دانایِ کلی در سرِ من
داری به هم می ریزی امشب باورم را
سر دفترِ عشقی که در امضای شعرم
در عقدِ دریا می بری حسِ ترم را
تاریخِ عمرم را گرفتی از میانه
از باختر می آوری تو خاورم را
گندم گرفتی از من و جو می دهی پس
اما چه خواهی ساخت این شور و شرم را
==-===-===-==

علی عبداللهی/اصفهان/ز92

هل دادی دلم را
کوه لرزید
ماه
بدون پلنگ
شعر نمی خواند

علی عبداللهی/ز92/اصفهان

انگار
تروایی هستی
جا خوش کرده در
سرزمین قلبم
چگونه
عوض کنم
تاریخ را
شاید
فاتح شوم
آنگاه

علی عبداللهی/اصفهان/ز۹۲