به نظرم اجرای خوبی هست و حتما ارزش دیدن رو داره. بویژه برای کسانی که در تئاترها به دنبال زیبایی و شکوه گریم و طراحی صحنه و لباس و نورپردازی و موسیقی زنده و آواز هستند و خلاقانه بودن اینها و زیبایی این عناصر به وجدشون میاره کار جذابی هست. ممکنه خط اصلی داستان یعنی استحاله "هنریک هوفگن" از یک آرمانخواه کمونیست به بازیگری که روح خودشو همچون مفیستو به حزب نازی فرخته در بعضی جاها گم بشه. این هم بخاطر گوناگونی خرده پیرنگها و شخصیتهای درام هست. بازی بازیگران هم در کل روان بود اما هنوز یکدست نشده بازیگران اصلی نیاز دارن کمی بیشتر روی نقشهاشون کار کنند. با خیال راحت میشه پیشنهادش کرد گروه و بویژه کارگردان از خودشون هوشمندی و خلاقیت نشون دادند.

همیاری عزیز خسته نباشید
کمی شگفت زده شدم با دیدن صفحه این تئاتر! در حالی حتی یک مورد از نقدهای تماشاگران این تئاتر برجسته نشده که ظاهرا این نقدها زیاد خوانده شدند و از طرف تئاتربینهای قدیمی تیوال نوشته شده!
آیا بهتر نبود حداقل یکی از نقدها برجسته میشد؟!
معیار برجسته شدن نقدها را شفاف توضیح دهید چون ممکن است دیگران نیز مثل من دچار این سوءتفاهم شوند که تنها نقدهای مثبت برجسته میشوند

در این صفحه پوستر فیلم های بخش مسابقه ملی «سینماحقیقت» را گذاشتند
بعضیهاشون واقعا طراحی و گرافیک زیبا و جالبی دارند و آدم رو جذب میکنن که به تماشای فیلمش بنشینه

http://www.irandocfest.ir/fa/doc/news/1249/%D8%B1%D9%88%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D9%BE%D9%88%D8%B3%D8%AA%D8%B1-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%A8%D8%AE%D8%B4-%D9%85%D8%B3%D8%A7%D8%A8%D9%82%D9%87-%D9%85%D9%84%DB%8C-%D8%B3%DB%8C%D9%86%D9%85%D8%A7%D8%AD%D9%82%DB%8C%D9%82%D8%AA

چند فیلمی که تماشای آن را پیشنهاد میکنم

فیلم مستند «من ناصر حجازی هستم» به کارگردانی نیما طباطبایی و تهیه‌کنندگی امیر رفیعی
سینما فلسطین (1) یکشنبه 22آذرماه ساعت 20


فیلم مستند «گزارشی از ماناسلو» به کارگردانی رضا توفیق جو و تهیه کنندگی احسان رسول اف
سینما سپیده (2) شنبه 28 آذرماه ساعت 17:30
خلاصه داستان فیلم: در سال ۲۰۱۲ سه نفر از کوهنوردان ایرانی قصد صعود به قله ماناسلو را دارند؛ ... دیدن ادامه ›› آنها قله را فتح می کنند، اما در راه بازگشت با حادثه ای انسانی مواجه می شوند

فیلم مستند «فصل هَرس» به کارگردانی لقمان خالدی با موضوع کشف داروی سرطان
سینما سپیده (1) یکشنبه 22 آذرماه ساعت:18:15


فیلم مستند «شبانکاران» تهیه‌کننده و کارگردان: امیرمحمد خوارزمی
سینما فلسطین(2) شنبه 28 آذرماه ساعت 22

فیلم مستند بلند «سرزمین قاچاقچیان» ساخته ماتئو هاینمن که جایزه بهترین فیلم مستند جشنواره معتبر ساندنس را بدست آورده است
سینما فلسطین (3) جمعه 27 آذرماه ساعت 14

با سلام و عرض ادب
سپاس از همه دوستانی که ابراز لطف کردند به بنده به امید یک جشنواره پربار سرشار از نگاههای تازه، بدیع و عمیق

این لینک صفحه جدول جشنواره از سایت خود جشنواره

http://www.irandocfest.ir/fa/doc/news/1231/%D8%A8%D8%B1%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%B4-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D9%85%D8%B3%D8%AA%D9%86%D8%AF-%D8%AC%D8%B4%D9%86%D9%88%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D8%B3%DB%8C%D9%86%D9%85%D8%A7%D8%AD%D9%82%DB%8C%D9%82%D8%AA-%D8%A7%D8%B9%D9%84%D8%A7%D9%85

امشب اجرا را دیدم
بازی بازیگران گرم و پرشور بود. این تئاتر به خوبی "جهان زنانه" را با همه طنازیها، اندوهها، رنجها، تنهاییها، نیش و کنایه ها، امیدها و...... در مقابل چشمان تماشاگر بازنمایی میکند.
در بسیاری از لحظات اجرا تماشاگر از دیدن و سرک کشیدن در چنین محفل پرشوری به وجد میاید با کاراکترها شاد، امیدوار، کنجکاو و غمگین میشود و این موفقیت بزرگیست برای یک تئاتر
درخت خشکیده کنار صحنه، برگهایی که مونس جمع میکند و دوباره بر زمین ریخته میشود و گویی هرگز تمامی ندارد و نخواهد داشت این خزان و بهاری فرا نمیرسد، خیالبافیهای مادرانه مونس همه و همه به وضعیت ناگوار جامعه ما اشاره میکند و فرصتهایی که از دست رفت، امیدهایی که به خزان نشست و بویژه در این میان آسیب پذیری زنان و روح و روان زخم خورده آنها در این درام آشکارتر است.
تماشاگر فشار مردسالاری حاکم بر روح و روان زنان این صحنه را میفهمد و درمیابد بعضی از آنها تعارضی آشکار با این فرهنگ مرسالار دارند (زن آبستن که ظاهرا از زندگیش راضی هست این تعارض را کمتر نشان میدهد و زن بیوه ای که گفته میشود بخاطر بیماری عصبیش از شوهرش جدا شده این تضاد را در اوج خود افشا میکند) اما این درام کمتر به خود فرصت داده تا ابعاد مختلف "فشار مردسالاری جامعه بر هویت زنانه" را تحلیل کند: ما جز به اشاراتی گذرا و کلی هرگز ... دیدن ادامه ›› نمیفهیم این زنان هریک چرا و چگونه از مرد یا مردهای زندگیشان زخم خورده اند؟ بخشی از رازهای زندگی آنها بر صحنه افشا میشود اما بخشهای مهمتری هم هست که ما دوست داریم بدانیم و بفهمیم. زندگی خصوصی هر یک از این زنها چگونه است؟ مهمترین خواسته و آرزوی هر یک از آنها چیست؟ عمیقترین زخم روح رو روانشان بصورتی کمی واضحتر و روشنتر باید بیان میشد. همینطور برنامه و آرزوهایی که برای آینده خود دارند. اینها ما را با عمق روح و روان این کاراکترها میبرد و کاراکتر آنها را چندبعدی میکند.
خلاصه این اجرا جای چند نقد مفصل فمنیستی و از این منظر حرفهایی عمیق و جدی برای گفتن دارد. اگر نمایشنامه نویس محترم به حساب دخالت بیجا در کار خودش نگذارد با اندکی بازنویسی بویژه "تقویت شخصیت پردازی کاراکترها" این تئاتر میتواند بسیار بیشتر هم در عمق اندیشه تماشاگر تاثیرگذار باشد.

با اجازه همیاری سایت تیوال و تنها برای اطلاع علاقمندان تماشای این تئاتر لینک صفحه خرید اینترنتی این تئاتر را در زیر گذاشتم

http://tik8.com/events/view/%D8%AA%D8%A6%D8%A7%D8%AA%D8%B1-%D9%85%D9%88%D9%86%D8%B3

خواستم بنویسم دیدم مجتبی سلیمان زاده عزیز گفتنیها را گفته و چیز زیادی نمیماند. بله من هم مثل بسیاری از تماشاگران معتقدم اجرا ضربه اصلی را از ضعفهای نمایشنامه میخورد: روایتی امروزین از عملکرد امیرکبیر در دوران صدارت که حرفی برای امروز کشورمان داشته باشد کاری بس پیچیده و دشوار است که درام نویسی زبده میخواهد. واقعا تحلیلی عمیقتر و جدیدتر از سریالهای تلویزیونی در این تئاتر ندیدم!

بپذیریم که ما در زمانه ای پیچیده، چندبعدی و سرشار از تناقض زندگی میکنیم و بیان حرفی از دل تاریخ برای این برهه تاریخی خاص کاری بس دشوار و پیچیده است. بخشی از مشکلاتی که امیرکبیر در آن دوره تاریخی با آن سر و کار داشته از قضا درد امروز کشورمان نیز هست: فساد اداری، شانه خالی کردن بزرگان از زیر مسئولیتهای سنگین، ترجیح منافع حزبی و گروهی بر منافع ملی، به هر اصلاح گری انگ خیانت زدن و غیره اما در کجای این تئاتر این مباحث بصورت دارماتیک پرداخته شد؟! توطئه چینیهای مهدعلیا و میرزاآقاخان آن هم به آن صورت خاله زنکی که در این اجرا دیدیم حرفی برای امروز جامعه ما ندارد! به زعم این حقیر مساله ایران امروز آنهایی هست که در بالا تعدادی از آنها را برشمردم که این تئاتر تنها اشاره ای گذرا به آنها کرد
در فرم و اجرا کاری چشمگیر بود: استفاده از نور، دود و عمق صحنه و ماهی ابرگرفته بر پس زمینه و رنگ و گریم و دکور و لباس همگی جالب و هوشمندانه بود و هر کدام سرشار از معنا بویژه رنگ: صورتبندهای قرمز، دختران رنگارنگ حرمسرا، ظرف قرمز دست مهدعلیا که بعد به میرزا آقخان میدهد و با آن به درباریان فاسد و سرسپرده غذا میدهند، شلوار آبی رنگ ناصرالدین شاده جوان در وقت تفریح و خوشگذرانی و لباس نظامی و قرمز رنگ او به وقت اعمال قدرت، لباس زیر مشکی امیرکبیر، ... دیدن ادامه ›› لباس بلند صدارت به رنگ طوسی

راستی آیا روایت این داستان از زوایه دید جامه دار ضرورتی داشت؟! وقتی تئاتر قرار است از زوایه دید یک جامه دار روایت شود من تماشاگر انتظار دارم جامه دار کاملا تغییر لباسها (نقشهای سیاسی و اجتماعی) افراد را به ما نشان دهد، بر آنها تاکید کند، از راز این تغییرها و بسیاری از تزویرها پرده بردارد (این کنشی تئاتریست که به اجرا بعدی هنرمندانه میدهد) نه اینکه در بسیاری از صحنه ها بلاتکلیف در گوشه ای باشد و ناگهان در صحنه های آخر همچون حکیمی فرزانه شروع به تحلیل تاریخ ایران از منظر جامعه شناسی و روانشناسی اجتماعی کند! وقتی یک جامه دار دربار قاجار چنین تحلیلهای عمیق تاریخی میکند احتمالا کاتبان این دربار هریک "نیچه" بوده اند! دوست دارم بدانم اگر تئاتر از منظر یکی از کاتبان دربار روایت میشد دکتر علی رفیعی چه دیالوگهایی در دهان او میگذاشت

بازیهای اغراق شده بازیگران هم متناسب با کلیت اجرا بود بویژه اینکه در تالار وحدت برای دیده شدن بازی وشنیده شدن صدا در ردیفهای آخر بازیگر باید تا حد مرگ انرژی صرف کند