از اونجایی که انتظارم قبل از دیدن تاتر در میزان لذت و نقدم خیلی اثرگذاره، باید بگم با توجه به نطرات،انتظار کار متوسطی از این تاتر داشتم و میشه گفت نمایش تقریبا کار متوسط یا کمی پایین تر از متوسط بود. من کار قبلی خانم ماهیان (هم هوایی) رو خیلی می پسندیدم، اما این نمایش رو نپسندیدم. و همراهانم همگی این نمایش رو ضعیف می دونستن. در کل بازی ها بسیار خوب و باور پذیر بودند، در ابتدای نمایش فضا خیلی خوب و طبیعی از آب درآمده بود و من خودم رو همراه مسافران در آن محیط احساس می کردم، اما در ادامه نمایش افت می کرد و می تونم بگم بدترین بخش نمایش لباس مردانه پوشیدن و نقش بازی کردن مسافران بود، که اصلا خوب در نیامده بود. حتی محتوای این بخش از نمایش از کششی برخوردار نبود و من هیچ ارتباطی با این بخش از نمایش برقرار نکردم و فکر می کنم حذف این بخش از نمایش نه تنها هیچ صدمه ای به آن نمی زند بلکه باعث نجات نمایش از رخوت می شد. یکی از بخش های مورد علاقه ام یادآوری عکس های قدیمی و لباس پوشیدن های قبل انقلاب بود.
این نمایش دو ساعت و ربع طول کشید و بنظرم می توانست با حذف یک ساعت، تبدیل به یک نمایش یک ساعت و ربعه ی خوب شود. شوخی های جنسی بازیگوشانه و ظریف را می پسندم، اما شوخی های جنسی این نمایش را نپسندیدم، بنظرم خیلی غیر هوشمندانه بود و وق می زد تو صورت تماشاچی. البته با توجه به نمایش های اخیری که دیدم، به نظر می رسد این حالت از شوخی ها مد شده اند، گرچه مورد پسند من نیستند. من مسخره کردن و اجرای لیسیدن بدن زنی توسط مرد در رابطه جنسی و شوخی هایی از این دست را نپسندیدم.

نمایش رو به توصیه یکی از دوستان به واسطه خاص بود رفتار با تماشاچی ها دیدم. باید بگویم که رفتار با مخاطب و آزادی عملی که در اختیار می گذاشتند واقعا ستودنی بود و از این بخش نمایش لذت بردم، همین طور از اینکه در یک جمع ناشناس به راحتی افکار مردم را می شنیدم و بعضا عکس العمل هایشان را می دیدم. اما از داستان نمایش راضی نیستم، از ابتدا با داستانی روبرو هستیم که دارای شخصیت زن بسیار ضعیفی ست جملاتی مثل "من یک زن هستم، دلم می خواد روشنفکر باشم اما چیکار کنم نمی تونم چون من زنم!" و جملات غیر منطقی مشابه این مرا به یاد سریال های درجه چند صداوسیما و زنان غیرواقعی اش می انداخت، در شبی که من اجرای نمایش را دیدم تماشاگران به راحتی و از ابتدا شخصیت زن را کنار می گذاشتد و به جای او حرف می زدند و من علت اصلی این اتفاق را شخصیت پردازی ضعیف و غیر منطقی او میدانم. این دو قطبی زن تماما احساس و مرد تماما منطق بسیار کهنه و نخ نم شده است.
در چنین نمایش هایی به وضوح کار بازیگرهایی که در برابر جملات غیرمنتظره مردم قرار می گیرند سخت می شود، آنها باید در آن واحد واکنش هایی نشان دهند که لزوما از قبل پیش بینی نکرده اند، با این حال گرچه شخصیت پردازی مرد از استحکام بیشتری برخوردار بود، واکنش های بازیگر مرد داستان در اکثر موارد به گونه ای نبود که انگار با یک استاد فلسفه مواجه هستیم، داد و فریاد و شلوغ بازی و ترک هال و.. گرچه می دانم کار سختی را در پیش داشت.
در انتها باید بگویم اینکه بازیگر رابط بین تماشاچی ها و نمایش تمام سعی خود را می کرد که حالت های ممکن برای تغییر در نمایش اولیه را بیرون بکشد را می پسندیدم.

این نمایش رو چند سال پیش دیده بودم، خیلی بی ریا و دلنشتن بود و دیالوگ های بامزه ی خلاقانه ای داشت. به همه اطرافیانم پیشنهاد کردم ببیننش و خودم برای بار دوم به دیدنش میرم. اینو هم بگم که اسم کارگردان رو به یاد سپردم و همواره چک کردم که کار دیگه ای ازشون اومد ببینم، اما به جز این نمایش کاری ازشون ندیدم تو این سال ها

متاسفانه خیلی ضعیفتر از کار قبلی آقای ثروتی بود
کار قبلی رو من دوست داشتم اما این کار رو نه
دو ساعت و نیم روی اون صندلی های ناراحت با هوای گرم سالن تحملش سخت بود
در کل بازی ها خوب بودند اما حرف برای گفتن نبود
بدترین قسمت تاتر هم جایی بود که بازیگر اصلی حرف های مثلا فلسفی اما لوسی زد درباره اینکه مگه بازیگر مجبوره پاشه نقش بازی کنه! وای خیلی بد بود این
امتیاز بد در درجه دوم به اون قسمت تعلق می گیرن که می گفت عموی من مقدسه، دستاش مقدسه چشماش مقدسه
آخه این کارا چیه
حیفه
آقای ثروتی توانایی هاشون رو نشون داده بودن تا به حال
اما متاسفانه این کار نسبت به توانایی هاشون خیلی ضعیف بود
من منتظر کارای خوبی از ایشون خواهم بود

متوسط بود

به طور کلی کار خوبی بود
بیشتر بر دیالوگ تکیه داشت که نوید محمدزاده از بهترین ها در بیان این حجم جملات پشت سر هم است.
دوخت لباس ها بسیار بد بود، شلوارها توی ذوق می زدند، در کل از امتیاز بصری خاصی برخوردار نبود، مگر لامپ مهتابی!
حتی من در نهایت ارتباطی با رنگ جوراب ها هم برقرار نکردم، شاید در ابتدا با توجه به رنگ ها سطح بندی اهمیت نقش ها را می دیدم، اما در انتها با تکرار شدن رنگ جوراب ها در شخصیت های کمتر اثرگذار این ایده هم باطل شد.

نکته عجیبی که توجهم را جلب کرد خندیدن تماشاچی های محدودی در صحنه های دردناکی بود که مشکلات معلولیت بازیگر را بیان می کرد و من در حال درد کشیدن بودم که صدای خنده کسی می آمد، حالت غریبی ست.