نمایش رو به توصیه یکی از دوستان به واسطه خاص بود رفتار با تماشاچی ها دیدم. باید بگویم که رفتار با مخاطب و آزادی عملی که در اختیار می گذاشتند واقعا ستودنی بود و از این بخش نمایش لذت بردم، همین طور از اینکه در یک جمع ناشناس به راحتی افکار مردم را می شنیدم و بعضا عکس العمل هایشان را می دیدم. اما از داستان نمایش راضی نیستم، از ابتدا با داستانی روبرو هستیم که دارای شخصیت زن بسیار ضعیفی ست جملاتی مثل "من یک زن هستم، دلم می خواد روشنفکر باشم اما چیکار کنم نمی تونم چون من زنم!" و جملات غیر منطقی مشابه این مرا به یاد سریال های درجه چند صداوسیما و زنان غیرواقعی اش می انداخت، در شبی که من اجرای نمایش را دیدم تماشاگران به راحتی و از ابتدا شخصیت زن را کنار می گذاشتد و به جای او حرف می زدند و من علت اصلی این اتفاق را شخصیت پردازی ضعیف و غیر منطقی او میدانم. این دو قطبی زن تماما احساس و مرد تماما منطق بسیار کهنه و نخ نم شده است.
در چنین نمایش هایی به وضوح کار بازیگرهایی که در برابر جملات غیرمنتظره مردم قرار می گیرند سخت می شود، آنها باید در آن واحد واکنش هایی نشان دهند که لزوما از قبل پیش بینی نکرده اند، با این حال گرچه شخصیت پردازی مرد از استحکام بیشتری برخوردار بود، واکنش های بازیگر مرد داستان در اکثر موارد به گونه ای نبود که انگار با یک استاد فلسفه مواجه هستیم، داد و فریاد و شلوغ بازی و ترک هال و.. گرچه می دانم کار سختی را در پیش داشت.
در انتها باید بگویم اینکه بازیگر رابط بین تماشاچی ها و نمایش تمام سعی خود را می کرد که حالت های ممکن برای تغییر در نمایش اولیه را بیرون بکشد را می پسندیدم.