چشمای دورنگتو به کل دنیا نمیدم
تو قاب چشمای تو ستاره هامو می دیدم

اندشه ام بوی نچسب ته سیگار می دهد..
روزگارم شبیه پرستوی بی آشیانه است..
خنده ام طعم سرد تابستان دارد..
به مرگ احساسم چند بند بیشتر فاصله نیست..
به خاطر سکوت نگاهم شرم دارم..
صداقتم فوت شد!
فریادم خشکید..
پاهای قلمم خسته شد..
من به زودی دار فانی را وداع خواهم گفت..

تشویق هایی بی پیکر!
انگار زیر آوار مانده اند..
خسته تر از یک سیب خشک!
انگار تاریخ شان تمام شده..
زور میزنند حراج شوند!

مادامی که سکوت میکنی
انگار شب شده
همه جا روشن شده
من چون سرو قد خمیده ای شادمانم
انگار دلم سرد شده
دستام گرم شده
و تو چون بید شیرینی شادمان تر
انگار چشات کور شده
پاهات قلم شده
می نویسم که تمام شده
دلم شکسته شده
خسته شده
انگار شب شده
همه جا روشن شده ...

من و سنگ
دیشب... بعد از سی شب رفتم پارک! نتها.. با پاهای خودم! ولی دلم جامانده بود در اتاق! با اینکه ذهنم کپک زده بود اما با خودم بردمش.. وقتی رسیدم همه جا تاریک بود.. به تاریکی شب هایی که مهتاب نیست!
دلم سیگار می خواست.. به جیب های خالی از پرم نگاه کردم.. خماریش به نداریم فخر می فروخت! خنده ام گرفت.. دلم سرد شد!
ای کاش رفیقم بهمن اینجا بود.. سیگار بهمنم..
اگر بود دستانم گرم می شد!
نیمکتی پیدا نکردم.. من همیشه دیر می رسم! وقتی زانو هایم لرزید فهمیدم باید بنشینم.. روی زمین نشستم! به سادگی گوشی ساده ام..
چشمانم تحمل دیدنی هارو نداشت.. دنبال ندیدنی ... دیدن ادامه ›› ها می گشتم!
یا همان غریبه ها...
به سختی در لابه لای تاریکی سنگ بزرگی را دیدم..
رنگش خاکستری بود.. اما دلش میخواست سبز باشد!
اطرافش علف روییده بود.. اما بعضی علف ها خشک و زرد شده بودند.. شاید به خاطر گرمی سرمای زمستان باشد!
سنگ را برداشتم.. سطح ناصاف و چغری داشت.. انگار از روزگاران دل خوشی نداشت.. پکر بود!
بزرگ بود اما در دستان من وزنی نداشت.. حتی سبک تر از قاصدکی که همیشه مهاجر است!
این سنگ مرا یاد دل های سنگی آدم های این روزها انداخت.. اما دلش سنگ نبود.. شیشه هم نبود! کویری پر از مهربانی و صداقت بود.. مرا یاد سخاوت کوه ها می انداخت..
او تبعید شد! به جرم سنگ بودن.. در علفزاری خشک و زرد! مانند کسانی که به جرم سنگ نبودن سال هاست که تبعیدند..
تقدیرش سنگ بودن است.. اما شرم ندارد.. می گفت دلم می خواست ترانه ای غمگین بر لبان عاشقان باشم!
مانند من که دلم می خواهد ستاره ای از آسمان باشم..
او می گفت همیشه به جرم سنگ بودن تحقیر می شد.. سطح ناصافش به خاطر زخم های روزگاران است..
می گفت پدر و مادرش را یک روز بارانی در دریا گم کرده.. و سال هاست که نتهاست..
نه شناسنامه دارد.. نه نام.. و نه نشان! فقط محکوم به سنگ بودن است!
روزگارش بد نیست.. نگهبان علفزاری خشک و زرد!
بسیار شکست خورده.. و هر روز شکست می خورد..
اما به سنگ بودن خود متعهد است! او می داند تقدیرش شکست است.. اما می گفت اونقد می جنگم، تا هر بار شکست بهتری بخورم.. تا شاید روزی سنگ بودن جرم نباشد.. و مرا ستایش کنند!
هنگام وداع به من گفت: بیدار باش و جنگجو..

روزگارم بد نسیت!
کار پیدا کردم..
نقاشی میکنم..
شب ها برای مرگ قلبم
یک پاکت سیگار میکشم..

وقتی احساسم
سطل آشغالی بیش نیست!
همان بهتر که سهم من از دنیا حسادت گربه ها باشد...

فولاد زرهی به نام دل تمام دار و ندارم را منهدم کرد..
تفسیر سرخی سیب زرد درخت انار!
کشور احساسم یخ سرد تابستان..
استخوان فولادی لب هایم نرم شد..
لبخندم معنی برگ عسلی درخت بید دارد!

چشمهایم
آکاردئونی بی صدا..
قدم های قلمم سربازی خسته!
ذهنم به تازگی شکار صیاد کپک زده..
دستان بی خستگی ام مفلوک..

اینجا اسبی برای پرواز ندارم..
گوشهایم سواد شنیدن ندارد!
رنگ آسمان چه بی رحمانه تاریک است..
من
شاید دیگر شعری نگویم . . .

من همچون سیگار خشکی هستم
که در انبار دکه ی سرکوچه مان به خاطر گرانی فاسد شد!

اینجا..
اینجا صدای وحشت اسبان بی شجاعت بیداد می کند!
گلدان ها خشکیده از حسادت..
چشم ها ترکیده از بی خوابی!
لب ها بسته از فریاد سکوت..
دختران اینجا بوی کثیف دندان های سگ می دهند!
نگاه آدمان سرخ تر از خون کفتار است..
سبزی ها اینجا رنگ زرد آیلین مهتاب دارد!
صداقت پیرتر شد..
هنر اینجا به قبرستان رفت و زمین شرم دارد!
پرستوها پرواز فراموش کردند..
کلاغ های سفید سیاه تر شدند!
و
من
اینجا
بی تو
تنهاتر از تنفس سرد باران به خاطر پاییز بی صدا خواهم مرد...

از زندگی که زیبا نیست!
و
از شقایق هایی که خشکیدند..
به پوچی رسیدم...


پوچی من چراغ قرمز بود!
شصت ثانیه توقف..
چراغ سبز شد!
من دوباره عاشق زندگی شدم...

بچه ایرانم..
سرزمینم پر احساس غریب باران..
سادگی حس من است..
من پر از شقایقم..
آسمان مزد نگاه پر سعادت من است..
دل من شادتر از مهتاب است..
خنده ام بوی صداقت دارد..
من منم ...!
و تو اما ...
نفست گرم تر از خورشید است..
خنده ات بوی شقایق دارد..
تو به مانند سبویی هستی که در آن یاس به اندازه باران ساده است..
تو تویی ...!

گرچه این روزها تبسمم دربند اسیر است!
و یاد لبخند برایم خاطره تلخ نارنج دارد..
تورا که می بینم
به دور از این همه همهمه و رنج اسارت
باز به حرمت نگاه پر صداقتت صمیمانه با لبخند آشتی می کنم!
و
برای فرار از
سکوت
شکست
درد بی انتها
دوباره لبخند می زنم..
به امید لبخند همیشگی تو...

یاس
راستی یاس همه یاسمن است!
یاس تو کیست؟
اینجا همه با یاسن و من بی یاسم..
راستی یاسی هست؟
که برایش ببرم احساسی..؟
من که خود یاس ندیدم به چشم!
تو برایم بفرست یاس پراحساسی..
راستی اگر از این یاس ها یاس تو یاسمن است!
من برایش بنویسم عشق را
نکند تنهایی بشکند احساس را..
را ستی شک دارم یاس تو ، یاس تو باشد!!