خیلی خلاقانه و خوش ساخت. مشخص بود که کاملا روی دیالوگ ها و حرکت ها کار شده . خسته نباشید میگم به همه اعضای گروه و امید به دیدن کارهای بیشتر از ین تیم خلاق

این سبک کار به نظرم برای ما ایرانیها جذاب هست . امیدوارم بودجه های بیشتری در اختیار قراربگیره برای طراحی صحنه و لباس بهتر . به همه ی عوامل تئاتر خسته نباشید میگم . کار پر انرژی و شادی بود.

هزینه بلیط برای این نمایش خیلی بالا بود. وقتی اومدم بیرون به خودم گفتم یعنی به اندازه مالی سویینی پول دادی و این نصیبت شد ؟؟؟؟ به واسطه نقدهایی که روی صفحه نمایش بود فکر کردم با یه کار قوی طرفم ولی متاسفانه علیرغم موضوع جذاب ( اثر گوشی های همراه در روابط دوستانه و روابط زوجین ) ، داستان سطحی بود . بازیها و دیالوگ ها کار نشده بود. شخصیت پردازی ها ضعیف بود. انگار اومدی توی جمع چند تا زوج و البته چندتا مجرد که خیلی هم سابقه دوستی و صمیمیت در اونها دیده نمیشه و یه سری حرفها و داستان های غیرمنطقی ببینی و در آخر دلخور از وقت و هزینه ای که گذاشتی بیای بیرون. اینکه گوشی های همراه با سو استفاده می تونه زندگی متاهلی رو به خطر بندازه شکی نیست ولی اگر میخوین وارد چنین مبحث مهمی بشین با 4 تا مشاور هم یه صحبت می کردین که یه همچین ملقمه ای تحویل تماشاچی ندین.

در عجبم از جماعتی که میاد تئاتر ولی فرهنگ تئاتر نداره، گوشی
ها مدام خاموش و روشن میشه، فیلم می گیرن، میخوان برن بیرون بیان تو، با وجود این همه تذکر باز هم بازیگر صحنه تذکر موبایل میده و از بیرون رفتن آدما انتقاد میکنه و تذکر میده که نمی تونن برگردن. اینا هم تمرکز رو از ما می گیره و هم از بازیگر.

علیرغم اینکه این همه تعریف و تمجید می بینم ولی موضوع آشنایی، دلیل خیانت، بیماری و در نهایت خودکشی زن خیلی برام فضای روشن و قابل درکی نداشت.
علت بی کلام بودن بازیگر خانم و رقص آخر . نمیدونم واقعا چرا با داستان همراه نشدم .

داستان جالب بود ولی ظاهرا اطلاعات زیادی از خود خانم مریم عمید ( مزین السلطنه) در دست نیست. جز اینکه موسس روزنامه شکوفه بوده و از زنان پیشرو و روشنفکر زمان قاجار بوده. داستان بیشتر حول وقایع تاریخی در زمان زندگی او می گذرد. ترجیح ام این بود که داستان بهتر پرداخته می شد تا ارتباط با آن راحت تر باشد و همینطور شخصیت پردازی ها . من به عنوان تماشاگر که رشته ام تئاتر نیست بیشتر تمرکزم روی داستان و ارتباط با داستان و باورپذیری بازیها است که متاسفانه بیشتر دچار پراکندگی داستان شدم تا یک کلیت . بازیها خوب بود. دیالوگها خوب بود ولی همچنان معتقدم روانی قصه جای کار بیشتری دارد .
و مورد بعدی اینکه با اینکه صندلی جلو بودم ولی گاهی اوقات صدای بازیگر اصلی در تداخل با صدای پس زمینه شنیده نمی شد.

با توجه به اینکه نمایشنامه را قبلا خوانده بودم این اجرا به نظرم دلنشین و جذاب بود. بازیها خوب و ابتکار کارگردان در ایجاد تلطیف هایی در جریان وهم آلود و غمگین داستان مثل شعر یک سگ ناز دُردونه ، بازی پسربچه، و اجرای معکوس تکرار ورود پوتزو . در کل خوب و بسیار اثرگذار بود. به همگی خسته نباشید میگم.

عمارت هما سالن 1 نیاز به بازسازی و چیدمان مجدد صندلی داره . مخصوصا صندلی های کنار دیوار . برای فروش بیشتر کیپ تا کیپ صندلی چیدن و با فاصله کم و چسپیده به دیوار . بعد از بیرون امدن با کمردرد و پا درد مواجه شدیم.
در مورد نمایش باید بگم که یه مقدار سطحی بود داستان. دم دستی و نخ نما. موضوع رو میشد بهتر پرورش داد .