به همراه پدر و مادرم دیشب به دیدن اجرا نشستیم،گاهی در فکر فرو رفتیم و گاهی چشممان تر شد و بغض کردیم،ممنونم از گروه خوب دُردنوشان که لحظاتی سرشار از احساسات رو برامون به یادگار گذاشتند و در ذهن من قطعا مادنگار خواهد بود،و در آخر و ختم کلام اینکه درود بر شما جناب تفتی برای این اجرای خوب و قابل تامل که انسان رو وادار به تفکر میکنه برای انسان تر بودن و به خود بازگشتن،و ممنونم از تجربه‌ی جالبی که در انتهای اجرای دیشب(۱۹ اردیبهشت)فرصتش رو به من دادید که با حرکاتی بر روی صحنه و روبروی تماشاگران بتونم به شکلی لذت بخش دوست داشتن خود رو به تصویر بکشم.

بعد از دیدن اجرا داشتم به این مسئله هم در کنار تاثیرات زیادی که اجرا برام داشت فکر میکردم که چیزی که خیلی برام جالبه و نشون از مهارت و تسلط بهنام تشکر در ایفای نقش ها داره اینه که اصولا در جنس بازی ایشون و شخصیت هایی که خلق میکنه و در به اجرا در آوردن تمام کارکتر ها با تمام اجزای بدنش سعی داره نقش رو خیلی طبیعی ایفا کنه خصوصا در اجرای توافقنامه تمرکز بازی با حرکاتِ پی در پی دست ها و اجرای هیجانات به طور بارز در صورت با توجه به بی‌تابی و تقلای شخصیتی که داشت،ولی در این اجرا در واقع نقش مجابش کرده که خیلی از اون حرکات رو کاهش بده خیلییی کم،چون نقشی رو ایفا میکنه که شخصیتی درونی تری داره،صبور،کم حرف و درون گرا،پدر فلین در روانش دنیایی از حرف ها و فریاد ها نهفته ولی با وجود تقلّا و بی تابی و تشویش در ذهن در و عین آرامشی که در ظاهر داره و به ندرت فریاد به نشانه‌ی اعتراض ازش میبینیم.میتونم بگم این نقش توسط آدمی که در نقش های مختلف پر از هیجان و اجرای حرکات با تک تک سلول های بدن دیدم ایفای نقش پدر فلین میتونه کار سختی براش بوده باشه که البته نتیجه کامل و بی نظیر از آب دراومده.

اجرا رو دوست داشتم،واقعا نمیدونم چرا امتیازش انقدر پایین شده!