ابتدای کامنتم باید تشکر کنم از همه گروه‌های تئاتری که در شرایط فعلی کارهاشون رو به اجرا میبرن.. تو روزهایی که غبار بی حوصلگی و سرمای ملال، مثل برف زمستان تئاتر رو هم پوشونده.
امید دارم که به همت شما که محکم ایستاده‌این، دوباره روزی شاهد شعله‌های گرمابخش این هنر جادویی باشیم.

در مجموع اجرای گروه قابل قبول بود ولی خب ایراداتی هم وجود داشت که بعضی از دوستان هم به آنها اشاره کردن.

بهره کمی از موسیقی گرفته شد در طول اجرا. دکور بسیار ساده و بدون خلاقیت بود، بازی بازیگران از دید من اکثرا متوسط بود و یکپارچگی‌ در فرم بازی‌ها دیده نمیشد. هر بازیگر طنز و نحوه گفتاری جدایی داشتن، که به نظر میومد میشد این‌طور نباشه. البته تسلط به متن خوب و قابل قبول بود.
بازی بازیگر نقش اول کمی من رو گیج می‌کرد، گاهی برام یک فرد باهوش با شوخی‌های ظریف و تیکه‌های کلامی براومده از یک ذهن هوشمند و گاهی فردی ... دیدن ادامه ›› کودن یا بیش از حد ساده که از درک شوخ‌ی‌های ساده هم ناتوان بود (که بیشتر این در راستای هدف داستان بود) به نظر میرسید. در مجموع مفهوم منتقل شد ولی میتونست کار قویتری همراه طنز گیراتری باشه. البته من از متن اصلی اطلاعی ندارم و فقط بر اساس اجرای یک ساعته که دیدم نظرم رو اعلام کردم.

ضمنا ورود بازیگران و تماشاچیان از یک در و همین طور ورود تماشاچی بعد از شروع هم کمی آزار دهنده بود.

ممنون از توجهتون و به امید اجراهای قویتر.

سلام،
روی مرز باریک‌ نوشتن و ننوشتن، حجم کامنتهای مثبت من رو سوق داد که بعد از چند روز بعد از نمایش، نکاتی -شاید کم اهمیت- در رابطه با برخورد با تئاتر رو ذکر کنم، تا با این کار بتونم به سهم خودم، به پیشرفت و تعالی تئاتر های این چنین خلاق کمک کنم.
شاید مهمترین نکته این باشد که بهترین اجرا ها از دید مخاطب، هم از نیاز به بهتر شدن و شنیدن انتقاد، برای پیشرفت بی نیاز نیستن. همون طور که در بهترین نمایشها هم شاهد نقد های تند و صریح بودیم و هستیم.
بعد از تئاتر به روال معمول بعد از خواندن تعداد بسیار زیاد کامنت مثبت، چشمم به دنبال کامنتهای حاوی حتی یک نکته منفی خسته شد.
اکثر کامنتها از موضوع و توانایی انتقال پیام احساسی تعریف کرده بودند.
چند سوال به ذهنم خطور کرد:
- خلاقیت ها و نکات مثبت محتوایی، برای بی نقص دانستن کار ( آن چنان که از کامنتها به نظر میاد) کافیست؟
- آیا محتوای احساسی یک اثر در شرایط ... دیدن ادامه ›› فعلی، (موضوع همیشه حساسیت برانگیز جنگ و اتفاقات دردناک اخیر آبادان) میتونه مصونیتی برای ندیدن و یا چشم پوشی از نقایص کار شده باشه؟
- وظیفه من در‌جایگاه مخاطب در بخش کامنت، تشکر صرف از کارگردان و عوامل، برای برانگیخته کردن احساسات و فراهم سازی حس امپاتی به این اثر (چنان که از کامنتها بر می آید)، از دیدگاه یک ذهن بی طرف کافی است؟
- آیا این کار در مجموع، در زمینه محتوا و فرم بی نقص بود؟ میزان و نوع طنز کار کاملا به جا و در راستای هدف اجرا بود؟ خنده ها در همه نقاط متناسب با سطح و محتوا بود؟
- استفاده از نور در طول نمایش مناسب بود؟ دکور و لباس نمایانگر خلاقیت ویژه ای بود؟
خوشحال میشم نظرات دوستان رو که این کار رو دیدن در مورد این موضوعات بدونم و به عنوان کسی که لذت خواندن کامنت و نقد رو کمتر از لذت تماشای تئاتر نمی دونه، نکات تازه ای هم در این مجال یاد بگیرم. شخصا به اینکه لازمه تغییر شرایط فعلی، حاکم کردن تفکر نقادانه هدفمند برای همه اعضای جامعه است باور دارم و این عرصه هنری را جدا از جامعه نمیبینم.

مسئله آخر هم، کاندید شدن این اجرا در زمینه طراحی صحنه و لباس در جشنواره بود که کمی به نظر عجیب میرسید… امیدوارم آزادگی و معصومیت بی بدیل هنر تئاتر را با انتخابهای جانبدارانه خدشه دار نکنیم. اطمینان دارم، که کاندید شدن در دو رشته دیگر تا حدود زیادی برازنده این گروه خلاق و زحمتکش بود و به قدر لازم مهر تاییدی بر شایستگیهای غیر قابل انکار این اثر بود.
در پایان از تیم زحمتکش این تئاتر تشکر میکنم، و امید دارم علاقمندان واقعی تئاتر همچنان نقد رو بدون در نظر گرفتن مسائل دیگر، به عنوان موضوعی غیر قابل اغماض، و جزئی جدایی ناپذیر از هنر مد نظر داشته باشن.
ممنون از حوصله شما و درود بر همه جنوبیهای دوست داشتنی.

من یک تماشاگر غیر حرفه ای هستم که دیشب این اجرا رو دیدم.
از نظر من این اجرا، جای دفاعی از آقای معجونی که جایگاه مشخصی در تئاتر دارن، نمیزاره. و سوال هایی در ذهن من ایجاد میشه. چرا باید این نمایش با این نقصها و کاستی ها اجرا بشه، چرا کارگردان با تجربه و بازیگران شناخته شده کار متوجه این ضعفها نشدن، و چی میشه که یه نمایش با یک نمایشنامه شناخته شده و یک گروه خوب، که روی کاغذ در بدترین حالت باید یه کار معمولی باشه، تبدیل به یک اجرای کسل کننده میشه. چی میشه که از این نمایشنامه، متنی اقتباس میشه که اصلا رسالتی نداره و گیرایی ایجاد نمیکنه.
چه اتفاقی میفته که در تئاتر حسن معجونی (با کارنامه قابل دفاع)، سکوت های طولانی آزار دهنده و دکور بی ربط و ضعیف، در کنار بازی های بی روح و دیالوگهای به غایت ساده و بی هدف با طنز کلامی سطحی، ما رو از یک باغ چخوفی دوباره میاره به تپه دود آلود عباس آباد. کاش “مادام” که حس میکردم داره تو یه نمایش دیگه اجرا میکنه، می دونست که من توی این همه دود خودمو رسوندم اون جا که نفهمم دورم چی میگذره. شاید اگر می فهمید میشد همون دختر دلسوخته ای که باغ پدریشو داره از دست میده.
شاید تنها قسمت دلگرم کننده نمایش جایی بود که من هم جزو یکی از درختان خسته باغ آلبالو که دیگه مثل قبل نیست، مورد اشاره دوردست یکی از بازیگرها قرار گرفتم. خواستم از همین جا بهش بگم که درست اشاره کردین… (البته رضا بهبودی رو یادم رفت جزو نکات مثبت نام ببرم، هر چند که ایشون نیاز هم به تعریف واقعا ندارن)
حس من میگه هنرمند هم دیگه نفس براش نمونده. هوا آلوده اس.
باغ آلبالو هم از این زشتی ها در امان نموند.
در آخر از همه اون کسایی که تئاترو زنده نگه داشتن تشکر میکنم. امید دارم که کارهای بهتری از تک تک این بزرگان ببینم.