یک نمایش بی نظیر...
هیچ کلام دیگه ای برای توصیفش پیدا نمی کنم...

نمایش خوبی بود. نه به اون شدت و غلظت که ازش تعریف میشد چون نمایش های خیلی بهتر و تاثیرگذارتر هم دیده بودم ولی خوب بود و قطعاً ارزش دیدن داشت. و البته تا حدودی شبیه فیلم ابد و یک روز. علی شادمان خیلی خوب بود و به نظرم میشه گفت که وزنه سنگین اجرا بود. بازی حسی هستی مهدوی رو دوست نداشتم و به نظرم ضعیف بود. بر خلاف بسیاری از نظرات نمایش اصلاً خنده دار نبود. کمدی که به هیچ وجه! بجز چند صحنه معدود که بیشتر به زهرخند شبیه بود یا نهایت لبخندی کفایت میکرد. تماشاگران بعضی قسمت ها میخندیدن که من نمیفهمیدم واقعاً چرا!؟ مثل صحنه رقص علی شادمان! متاسفانه تشویق های بی جا حین نمایش هم باعث میشد بخشی از دیالوگ ها بین تشویق ها گم بشن! یادمه یک بار قبل اجرای یک نمایش از مامور سالن درخواست کردم علاوه بر تذکر برای خاموش نگه داشتن گوشی بابت تشویق نکردن حین اجرا هم تذکر بدن که جوابی که دریافت کردم این بود: "خب دوست دارن تشویق کنن"!

جوجه تیغی روایت اون هایی که هر چقدر تلاش میکنن رانت و لابی و پارتی و پول بقیه بهشون فرصت نمیده که اون چه که استحقاقش رو دارن بدست بیارن. روایت ظلم جامعه سرشار از بی عدالتی در حق اون هایی که استعداد دارن اما بهشون فضا داده نمیشه تا این استعداد رو شکوفا کنن. روایت اونها که هر چقدر بیشتر میدوند کمتر بدست میارن. در جای جای نمایش میتونستم خودم رو ببینم تو اون روزهایی که بخاطر اون چه که بدنبالش بودم چقدر سختی کشیدم و از دست دادم...
درد خسته شدن، نا امید شدن، از زمین و زمان و حتی از خودِ خدا طلبکار بودن، زمین خوردن، دوباره بلند شدن... این پشتکارو میشد فهمید... حتی درد از دست دادن رو... تیغ تیغی شدن، زبر شدن و جوجه تیغی شدن رو... و حتی... اون بغض تلخ آخر اجرا رو...
من این نمایش رو دو بار دیدم و بار دوم به مراتب بیشتر از اجرای بهرام افشاری لذت بردم چون اجرا بیشتر به سمت ماهیت تراژیک خودش رفت و کفه تراژدی کار سنگین تر شد و من اینو خیلی بیشتر دوست داشتم. و البته این موضوع کاملاً نسبت مستقیم با سایر تماشاگرانی داشت که همراه با اونها به تماشای نمایش نشستم. مطمئناً اگر در اجرای اول هم تماشاگران کمتر میخندیدن و گاه و بی گاه و بی جهت تشویق نمیکردن اجرا به لذت بخشی اجرای دوم میشد!