جوجه تیغی روایت اون هایی که هر چقدر تلاش میکنن رانت و لابی و پارتی و پول بقیه بهشون فرصت نمیده که اون چه که استحقاقش رو دارن بدست بیارن. روایت ظلم جامعه سرشار از بی عدالتی در حق اون هایی که استعداد دارن اما بهشون فضا داده نمیشه تا این استعداد رو شکوفا کنن. روایت اونها که هر چقدر بیشتر میدوند کمتر بدست میارن. در جای جای نمایش میتونستم خودم رو ببینم تو اون روزهایی که بخاطر اون چه که بدنبالش بودم چقدر سختی کشیدم و از دست دادم...
درد خسته شدن، نا امید شدن، از زمین و زمان و حتی از خودِ خدا طلبکار بودن، زمین خوردن، دوباره بلند شدن... این پشتکارو میشد فهمید... حتی درد از دست دادن رو... تیغ تیغی شدن، زبر شدن و جوجه تیغی شدن رو... و حتی... اون بغض تلخ آخر اجرا رو...
من این نمایش رو دو بار دیدم و بار دوم به مراتب بیشتر از اجرای بهرام افشاری لذت بردم چون اجرا بیشتر به سمت ماهیت تراژیک خودش رفت و کفه تراژدی کار سنگین تر شد و من اینو خیلی بیشتر دوست داشتم. و البته این موضوع کاملاً نسبت مستقیم با سایر تماشاگرانی داشت که همراه با اونها به تماشای نمایش نشستم. مطمئناً اگر در اجرای اول هم تماشاگران کمتر میخندیدن و گاه و بی گاه و بی جهت تشویق نمیکردن اجرا به لذت بخشی اجرای دوم میشد!