احسان شریعتی راد مشاور و مدرس توسعه فردی

نمایش «هم این / هم آن» با بازی درخشان و حضور مسلط گلاب آدینه، اثری است که تلاش می‌کند تضادهای درونی و پیچیدگی‌های روانی شخصیت‌های زن را در قالبی مینیمال و فرمال به نمایش بگذارد. نمایش در نهایت قصد دارد این پیام را منتقل کند که «هم این لازم است و هم آن» — یعنی پذیرش تضادها و چندگانگی‌های وجودی انسان، به ویژه در بستر زنانه.

حضور گلاب آدینه، با سابقه و عمقی که در بازیگری دارد، نقطه‌ی قوت بی‌چون و چرای اجراست. تسلط او بر نقش و نحوه‌ی بیان احساسات در سکوت‌ها و کلمات کوتاه، فضای صحنه را زنده و پرانرژی نگه می‌دارد. اما به رغم این درخشش فردی، نمایش در برخی مقاطع از ناهماهنگی ریتم رنج می‌برد؛ میزانسن‌ها گاه کند و گاه ناگهانی شتاب‌زده‌اند و این باعث می‌شود تماشاگر از درون درام فاصله بگیرد.

متن اثر، با وجود دغدغه‌ی قابل احترامش درباره‌ی روانشناسی و تضادهای زنانه، در بعضی لحظات به سمت شعاری شدن کشیده شده است و دیالوگ‌ها گاهی حالت تصنعی می‌یابند که این لطمه‌ای جدی به اعتبار روایت وارد می‌کند. گره‌افکنی‌های دراماتیک آن‌طور که باید عمق پیدا نمی‌کنند و شخصیت‌ها به سمت تیپ‌های کلیشه‌ای نزدیک می‌شوند.

از منظر طراحی صحنه و نورپردازی، اجرای مینیمال توانسته حس فضا و تنش‌های درونی را منتقل کند، اما نبود جزئیات و استفاده محدود از ... دیدن ادامه ›› امکانات صحنه، فرصت ایجاد فضایی غنی‌تر و پیچیده‌تر را از نمایش گرفته است.

در کل، «هم این / هم آن» نمایشی است جسور و قابل توجه که با حضور گلاب آدینه امید به پیشرفت و رشد بیشتر در اجراهای بعدی دارد. این اثر گامی مهم در تلاش برای پرداختن به روان و هویت زنانه در تئاتر امروز ایران است، هر چند که هنوز نیازمند پالایش متن و انسجام اجرایی است تا از سطح کلیشه و شعار فراتر رود و تأثیر عمیق‌تری بر مخاطب بگذارد.

این نمایش اگرچه در مسیر دشوار و پیچیده‌ی طرح موضوعات روان‌شناسانه و زنانه موفقیت‌هایی دارد، اما برای رسیدن به جایگاه اثرگذاری که شایسته آن است، باید در انسجام اجرا، ریتم و عمق پرداخت شخصیت‌ها تجدیدنظر کند. حضور گلاب آدینه به عنوان نقطه قوتی بی‌بدیل، امید را برای بهتر شدن نمایش در اجراهای آتی زنده نگه می‌دارد.

سیزدهم مرداد ۱۴۰۴

نمایش «گزارش به آکادمی» نماینده‌ای است از قدرت مطلق بیان مونولوگ در تئاتر. فرم اجرا و بازی آییش هرچند ساده است، اما اصالت و عمق متن را به سادگی قابل‌لمس می‌کند. متن کافکا در این اجرا رهایی یافته و تبدیل به یک عنصر تأمل‌زا شده است؛ اما این تمام ماجرا نیست.
• فرم ** مینیمالیستی** بدون طراحی بصری کافی گاهی به سادگی تبدیل می‌شود و آن «نیروی ساکت» را به ضعف بدل می‌کند.
• سالن نامناسب و طراحی فیزیکی فضا باعث حواس‌پرتی شده؛ همان «لحظه انفصال» که برخی به آن اشاره کردند در تجربه اجرایی به‌وجود آمد.
• اما: اگر عملکرد آئیش و انتخاب متمرکز طهماسبی برای حذف میزانسن‌های اضافی را تبدیل به یک استراتژی خوانش کنیم، آن‌گاه این انتخاب قابل دفاع و حتی هوشمندانه است—مشروط به اینکه سالن این تعهد را پاسخگو باشد.

📌 جمع‌بندی:
این اجرا، اگر در خود متن و بازی خلاصه می‌شد، یک تجربه‌ی درخشان می‌بود؛ اما به دلیل ضعف در طراحی محیط اجرایی (سالن، نور، صحنه)، آن‌قدر که شایسته است درک نشد. ارزش مشاهده دارد حتماً، اما با ذهنی پرس‌وجو‌گر و توجه به محدودیت‌های محیط اجرا

یک برش واقعی از روزمرگی های زندگی



پیشنهاد میشه گرچه پایانش سلیقه من نبود 👌🏻