«روزهای بی‌باران» پتانسیل بالایی برای تبدیل‌شدن به اثری ماندگار در تئاتر مینیمال معاصر دارد، اما برای تحقق این امر، نیازمند بازنگری در منطق درام‌پردازی و طراحی کنش‌های بینابینی است.

افزودن تنش‌های ظریف روانی بین نقش‌ها، حتی در دل سادگی اجرا، می‌تواند ضرباهنگ روایت را زنده‌تر و پیوسته‌تر کند.

این نمایش، بیش از آن‌که روایتگر قصه‌ای خاص باشد، پژواکی‌ست از فریادهای بی‌صدا درون ما؛ و همین ویژگی‌ست که آن را ارزشمند ... دیدن ادامه ›› می‌سازد.


اما در جهانی که روایت، باید دراماتورژیک و ساخت‌یافته باشد تا مخاطب امروز را تا انتها با خود ببرد، پالایش ساختار دراماتیک و انسجام موقعیتی امری ضروری‌ست