این تاتر همونه که پاییز سال گذشته تو جشنواره تاتر استان تهران دیدیم تو سالن محراب؟
اگر همونه، کار خوبی بود. برید ببینید ارزش دیدن داره.

ترکیبی چشم نواز و گوش نواز از ساز و آواز و رنگ و نور و حرکت....
و جذاب ترین لحظات اجرا ، تک نوازی های تار علی قمصری بود . در وصف زیبایی اش می تونم بگم که عشقبازی قمصری با تارش، تداعی کننده طنازی کلهر با کمانچه اش بود!
خط روایی قصه بسیار ساده بود و صرفا در حکم نخ تسبیحی بود برای به هم پیوستن صحنه های نمایش .فرم و موسیقی به مراتب بر داستان اولویت و ارجحیت داشت.
در مجموع اثر بسیار لطیف و دلچسبی بود و بهترین نمونه ای از این سبک است که تا به حال دیدم، و پیشنهاد میکنم.

یک نمایش ایرانی جذاب و خوش انرژی و پر از خنده.
خدا خیرتون بده یک دل سیر خندیدم. علی الخصوص سر ماجرای خرسی که به اون آقا حمله کرده بود و شلوارشو از پاش درآورده بود، از خنده منفجر شدم.

یکی از بهترین صحنه های نمایش، صحنه ای بود که برادرشوهر میخواست به اصرار وارد خلوت همسر برادرش بشه. بسیار زیبا بود به لحاظ بازی، نورپردازی، میزانسن ، کارگردانی و موزیک.
مبارک نمایش شما جزو مبارکهای خوبی بوده که تا به حال دیده بودم. راحت و روان بازی میکرد.

و اما دو تا پیشنهاد:
۱. حیفه که رورانس این نمایش ساده و بیحال باشه. شادی و ساز و آواز چاشنی اش کنید.
۲. نوازنده ها رو پشت پرده قایم نکنید. بیاریدشون کنار صحنه.

قبلا یک کار تر و تمیز، سرگرم کننده و مفرح از آقای متین اوجانی دیده بودم به نام نئاندرتالها . و خاطره خوبی که برام مونده بود، باعث شد مشتاق بشم به تماشای این کار.
و خیلی دوستش داشتم. به لحاظ تعدد بازیگر و طراحی صحنه، شلوغی نئاندرتالها رو نداره. مینیماله و خلوت ، دلچسب، شریف ، عمیق، دقیق، تامل برانگیز و باز هم مفرح.
دیالوگها خیلی خوب نوشته شده و پاسکاری قشنگی بین دو بازیگر انجام می شه.
هر چهار تا تندیس جشنواره افرا نوش جونتون!
(ظاهرا در اجرای جشنواره، خانم مرجان قمری بازیگر کار بوده ولی بازی خانم ناصح هم عالی و درجه یک بود.)

پی نوشت: روز پرچالشی رو گذرونده بودم و ذهنم مشوش بود که باعث میشد یه جاهایی از دیالوگها جا بمونم. از این لحاظ احساس خسران میکنم و امیدوارم بتونم یک بار دیگه اجرا رو ببینم.🫠

یک تاتر "خوشمزه، با نمک، گوگولی."
تجربه جدید و البته جذابی بود . تاتر صامت!
نه فقط صامت، بلکه چهره ها هم با صورتک پوشیده شده ! یعنی دو تا ابزار اصلی هر بازیگر یعنی بیان و میمیک رو ازش بگیری و بخواهی که فقط و فقط با زبان بدن همه حرفش رو بزنه. که انصافا بازیگرها موفق عمل کردن.

نقاط قوت کار:

۱. کارگردانی ... دیدن ادامه ›› جسور.
۲. زبان بدن عالی بازیگرها.
(در این مورد تعجب میکنم از بعضی کامنتهای غیرمنصفانه و غرض ورزانه! دوستان عزیز قطعا تو لیست بازیگرها اسم چارلی چاپلین و مستربین درج نشده . پس لطفا منصف باشید و از هر کاری به اندازه خودش انتظار داشته باشید. عوامل این کار مسلما چارلی چاپلین نیستن ولی می تونن شاگرد خوبهای مکتب چارلی چاپلین باشن. تاکید میکنم که خروجی کارشون واقعا قابل دفاع و قابل احترامه.)
۳. صورتک های خوبی ساخته شده بود که با کاراکترها همخوانی داشت و به درک مخاطب از کاراکترها کمک زیادی میکرد .
۴. استفاده از رنگ. که طراحی لباس و صحنه رو جون دار و سرزنده کرده بود.
۵. موسیقی که کلا به فرم فانتزی کار میومد.

در مجموع کار دوست داشتنی و دلچسبی بود و پیشنهاد میدم.

خلاصه نمایش رو خوندم و مشتاق شدم براش !

"_ بدبخت، ملتی که قهرمان نداره.
_ گالیله: بدبخت، ملتی که نیاز به قهرمان نداره."

استاد فرهاد آئیش تو هر نقشی خوبه.
گالیله بشه، خوبه.
سقراط بشه، خوبه.
مصدق بشه، خوبه.
تو هر کاراکتری، نقش رو مال خودش میکنه!

مشکل من با اجرا: تایم طولانی و عدم کشش لازم.

تا به حال بعد از هر اجرایی که از آقای انصافی دیدم ، بازیگری ایشون رو با تمام وجود تحسین کردم و این بار علاوه بر بازی درجه یک ایشون، نویسندگی شون رو هم تحسین میکنم.
علاوه بر اجرای قوی و تر و تمیز، قصه نمایش خیلی خوب و خلاقانه بود .

همواره رو به پیشرفت باشی فرزند خلف استاد انصافی!

بازی همه بازیگران باورپذیر و خیلی قوی بود علی الخصوص مازیار ‌مهرگان و سیدعلی ‌موسویان خیلی خوب بودند.
کاراکتر سرباز خیلی شیرین بود و آقای مازیار مهرگان ویژگیهای این کاراکتر از جمله خوشمزگی، بلاهت و ساده دلی ،گاهاً توام با زیرکی و زرنگی رو به بهترین وجه نشون دادند.
جنس بازیهای این اجرا ، حس و حال نمایش لانچر 5 رو برام تداعی کرد.
دغدغه های نمایش برای جامعه امروز قابل لمس بود . کمدی کار شریف بود و به اندازه لازم ، به گونه ای که ریتم رو تا پایان آجرا حفظ کرد. (ولی پایان بندی کار رو دوست نداشتم . یهو انرژی کار افت کرد ضمن اینکه رورانس خوبی هم نداشت .)
درمجموع تئاتر قوی و باکیفیتی است و دیدنش رو پیشنهاد میدم.

خسته نباشید میگم به همه عوامل.

واقعیت اینه که اکثر اجراها ( نه همه اجراها!!!)یی که قبلا تو سالنهای حوزه هنری دیده بودم، خیلی قوی نبودن. این بار هم خودم رو برای دیدن یک نمایش ضعیف آماده کرده بودم ولی خوشبختانه سطح این اجرا از پیش داوری من بالاتر بود.

نقطه قوت نمایش بازیگرهاش بودن.
نمایشنامه هنوز جای پرداخت داشت.
و اینکه صحنه آخر یهو ریتم کار افت محسوسی کرد. کاش پایان بندی رو قدری جون دارتر کار کنید .

در کل نمایش و موضوعش رو دوست داشتم. خسته نباشید.

اصولا نسبت به تاترهای با تایم طولانی گارد دارم، ولی اقرار میکنم که در کل 110 دقیقه از این نمایش، حتی یک دقیقه ذهنم از سالن نمایش خارج نشد. اصلا گذر زمان رو نفهمیدم.
نمایشی سرگرم کننده و مفرح با خط روایی جذاب .
طنز و جدیت در هم تنیده! مثل این دیالوگ که چند بار تکرار شد و هربار تلخی این حقیقت ، وجودم رو گزید:

" - من ارمنی ام. نمی تونم دودوغ بدم. (دروغ بگم)
- مسلمون بشی، درست میشه !!!! "
بازیگرها چطوری اینقدر خوب بودند آخه ؟؟ بازیشون ، اکتهاشون، بیانشون، هماهنگی شون متحیر کننده بود. تمرین خیلی زیادی پشت این کار ... دیدن ادامه ›› بوده قطعا.
موسیقی عالی و به غایت خوشمزه ....
طراحی لباس چشم نواز.

یک نقد کوچک: درسته که پرداختن به موضوعاتی از قبیل حرمسرای ناصری و مناسبات شاه با همسرانش، بالنفسه قابلیت ورود به شوخیهای جنسی رو داره ، ولی متن این کار اینقدر خوبه که برای پیش برد نمایش، واقعا احتیاجی به استفاده از شوخیهای جنسی تا این حد نداره. گرچه اعتراف میکنم که بعضی از صحنه ها از خنده منفجر شدم !

پی نوشت: دو دقیقه صحبت سیدجواد یحیوی بعد از رورانس ، به اندازه کل تاتر چسبید. تزریق حال خوب بود!

طنز درست به دور از لودگی و شوخیهای سخیف.

لحظات مفرحی ساخته شد.

آخر اجرا دوست داشتم ساعتها اون دو تا دختر کوچولو رو تشویق کنم.

در کل تاتر دلچسبی بود و واقعا دوست داشتم.


پی نوشت: من مفهوم رورانس رو درست فهمیدم آیا ؟ سیب خوردن به خروج از بهشت اشاره داشت؟

خیلی عالی بود و شدیدا پیشنهاد میشه.
نمایشی که بالای یک ساعت باشه و بتونه تمام مدت اجرا تماشاگر رو با خودش همراه کنه، یعنی کارشو درست انجام داده.

این نمایشنامه زیبا رو چند ماه قبل با کارگردانی استاد طهمورث دیده بودم و این بار به شکل و شمایلی دیگر، و همان قدر غرق لذت شدم که چند ماه قبل.

همه بازیگران عالی بودند حتی دخترک خردسال. بازیگر نقش پهلوان حرف نداشت.
بازیگر نقش شاگرد پهلوان زبان بدن بسیار خوبی داشت و اگر روی حجم صدا و بیانش کار کنه، تقریبا دست کمی از بازی مجید رحمتی (بازیگر همین نقش ) نمی داشت.
و موسیقی واقعا دلنشین در کنار اجرا.

و اما دو پیشنهاد:
۱. جای خالی طراحی نور حس می شد. با نور بیشتر بازی کنید.
۲. یک رورانس خوب طراحی کنید.

خسته نباشید.