نمایش رو پنجشنبه بیست و نهم دیدم . تلاش و بازی بازیگران خیلی خوب بود و راضی کننده . بازی و اکت آقای ابوالحسنی را بسیار پسندیدم . دو نکته به نظرم رسید اول پایان بندی فشرده و تلویزیونی نمایش که حتی بار نمایشی رو تحت تاثیر قرار داده بود و دوم عدم وضوح صدای برخی بازیگران به نسبت جایگاهشون بر روی صحنه بود که بخشی از آن به چیدمان سالن حافظ و بخشی هم به نظر من مربوط به توامان شدن صداهای غالب و مغلوب بازیگران بود .
ایکاش پارکینگ مجموعه برای استفاده تماشاگران مناسب سازی بشه و قابل استفاده .

نمایش رو بیست و یکم شهریور دیدم و لذتی از آن نبردم .بخش تعادل که کاملا تصنعی ، کودکانه و مایوس کننده بود و لزوم یادآوری دستهای پشت پرده بدین شکل ضعیف و مضحک قابل درک نبود . تقریبا همه میدانیم که فرانسه ارتش منظمی در جنگ دوم نداشت و دیالوگهای رد و بدل شده بین بازیگران گروه فرانسوی هم چیزی به داستان اضافه نمیکرد گرچه نداشتن زیزنویس یا بالا نویس هم در گنگی این استفهام موثر بودند . از دیالوگهای روسی و آلمانی که قاعدتا بدون ترجمه برایم بی معنا بودند تعجبم از دیالوگهای گروه آمریکایی بود که بحث های کوچکی را در میدانی بزرگ رد و بدل میکردند ، یادآوری میکنم که کشور ما هم جنگ طولانی رو پشت سر گذاشته و گذشته از کلیشه رسمی و دولتی بسیاری از سربازان و افسران جنگ خاطرات بی مانندی رو از لحظات بحرانی جنگ روایت میکنند که میشد از آنها نیز الهام گرفت . احترام میگذارم به تلاش بازیگران و عوامل تولید نمایش اما من و بسیاری از این عزیزان نمایشهای بسیار قوی تری در همین موضوع را در تئاترهای دانشجویی و آماتوری دیده ایم . در آخر مورد قابل توجه برایم پرخاشگری و حمله مدافعین و دوستداران نمایش به منتقدین آن است که امیدوارم این امر خارج از اراده تهیه کننده و کارگردان باشد . خودم و دوستانم رو دعوت میکنم به شنیدن و گفتن نظراتمان بر اساس تحلیل و ادراک و انتظارمان و صبر و پیشبرد گفتگو .برای اعضای گروه نمایش در نمایشهای آینده شان موفقیتی بیشتر آرزو میکنم .