شهاب فرح بخش فعال هنری

بعد از اینکه برای اولین بار این نمایش رو دیدم حیفم اومد که همراهان سینماتوگراف رو به دیدن این اثر فاخر دعوت نکنم برای همین چهارشنبه برای بار دوم به تماشای این تاتر رفتیم و بعدش هم با حضور جناب مهدی یگانه یک گفتگوی جذاب داشتیم. جای همه دوستان خالی

البته نقدم رو همان بار اول بصورت کامل نوشتم

به عنوان آدمی که زیاد نمایش میبینه و دغدغه نمایش و سینما داره به جرات میتونم اگر بهترین نمایشی نبود که به عمرم دیده بودم قطعا یکی از 3 نمایش برتری بود که به تماشا نشسته بودم
قبل از اینکه نقدم رو بنویسم میخواستم بگم که در مشخصات نمایش فقط اسامی اقایان مهدی یگانه و مهران رنجبر ذکر شده و نام جناب علیرضا عبدالکریمی به عنوان آهنگساز و خواننده اپرا که بنظرم حضور ایشون در نمایش اونقدر پر رنگ بود که به جد باید نام ایشون روهم در دسته بازیگران بنویسیم.

از شروع نمایش وقتی که هنوز بازیگران روی صحنه (همان رینگ بوکس) نیامده بودند شروع میکنم که با صدای جادویی اپرا آنقدر غرق در لذت بودیم که با خودم میگفتم ایکاش دوستان هرچه دیرتر بیان ...

با ورود لری کینگ (مهدی یگانه) با آن حرکات نرم و آهنگین و پر شورش خودم رو تو یک دنیای خیالی تصور کردم و در مقابل با حضور چگوارا (مهران رنجبر) با آن لحن و حرکات محکم و استوار این عیش برایم کامل شد

متن کار اون قدر زیبا و خلاقانه نوشته شده بود که تا می آمدی جمله و دیالوگی را هضم کنی، آماج ... دیدن ادامه ›› حملات دیالوگ ناب دیگری قرار میگرفتی که در نهایت به این می اندیشیدی که قرار نیست با یک بار دیدن این نمایش همه چیز رو هضم کنی و بهتر است بار اول دل سیر از آن لذت ببری و در دفعات بعد به تفکر بیشتر بپردازی. از آنجاییکه قصد لو دادن متن را ندارم بیشتر درباره متن حرف نمیزنم.

دعوت چگوارا از لری کینگ برای بازی کردن نقش یهودا ضربه کاری بود که در انتهای نمایش نویسنده بر ما زد و از لذتی بی پایان لبریزمان کرد
بازی های هر دو نقش آنقدر روان، باورپذیر و زیبا بود که با وجود آنکه تماما نمادین بود لحظه ای نمیتوانستی با خیال راحت به صندلیت تکیه دهی
ریتم نمایش آنقدر خوب و سرزنده بود که داِِیم نیم خیز بودی که مبادا لحظه ای را از دست بدهی

استفاده از نور در این اجرا چنان استادانه بود که به تا بحال مانندش را ندیده بودم. سایه هایی که روی دیوار با اندازه های کوچک و بزرگ نقش میبست آنقدر حیرت برانگیز بود که گاه نگاهم را از روی سن برمیداشتم و نمایش را از روی دیوار و سایه ها و صدای بازیگران دنبال میکردم

و اما بازهم برمیگردم به موسیقی کار که گویی بدون آن رسالت کارگردان و نمایش ناقص میماند. موسیقی و صدایی جادویی علیرضا عبدالکریمی که حضورش موجب آن بود که تک تک دیالوگ ها در ذهن هامان حکاکی شود

فکر میکنم چندین صفحه میتوانم درباره این اثر بنویسم ولی شاید اینجا بستر مناسبی برای آن نباشد
به جناب رنجبر و تمامی عوامل نمایش دست مریزاد میگم و امیدوارم خیلی بیشتر ازشون کار ببینیم

صادقانه انتظار دیدن یک نمایش معمولی رو داشتم ولی با هر لحظه ی جلو رفتن کار تو لیست یکی از خوش ساخت ترین نمایش هایی که دیدم قرار گرفت
از متن بگم که در عین سادگی جذاب و دلنشین بود و بعد اینکه متوجه شدم که حتی اقتباس هم نیست بسیار برام ارزشمند شد. متنی که در ستایش زن و زیبایی های عمیق و نهفته وجودش است. کارگردان کار بدور از زیاده گویی و نماهای پیچیده در زمانی حتی کمتر از یک ساعت تمام آنچه که خواسته بود رو روی صحنه آورده بود و البته طراحی میزانسن ها در عین سادگی بجا و پخته به این مهم کمک کرده بود

و اما صحبت بازیگری که به میان میاد اولین نامی که به ذهن می آید مجسمه سخن گوی طناز نمایش هست که با بازی جسورانه و غیر متظاهرانه خود هر لحظه بیشتر از قبل ما را جذب نمایش میکرد. میمیک ها و واکنش ها و بیان صریح بانوی مجسمه هر لحظه ما را از این باور که او فقط یک مجسمه است دور میکرد و تاثیر جایگاه زنان را در زندگی مان باور پذیرتر میکرد. هنرمند مجسمه ساز نیز بسیار بازی روانی داشت و تعاملش بعنوان خالق با مجسمه بسیار باورپذیر و جذاب بود

و اما کمی نقد طراحی لباس و نور واقعا میتونست بهتر باشن و البته امیدوارم نمایش های بعدی این تیم خوب رو در سالن بهتری ببینم
در اخر واقعا دمتون گرم که تو این شرایط سخت چنین کاری رو روی صحنه بردین. شاد پیروز و سربلند باشید

در فضای هنری که بیشتر کارها تکراری و کلیشه ای هستن با دیدن نمایش پنگوئن... لاجرم به این فکر میکنم که هنوز نویسنده خوش فکر و خلاق وجود داره. واقعا دست مریزاد جناب رمضانی
شیوه روایت غیر خطی و فلاش بک های پنهان کار و میزان سن ها بگونه ای طراحی شده بود که صادقانه اصلا توقع نداشتم جز مدیوم سینما در مدبوم دیگه ای شاهدش باشم
دکور صحنه و انتخاب رنگ ها کاملا فکر شده بود و چقدر تغییر چیدمان میزها و تک رنگ شدن فضا در انتها حرف برای گفتن داشت

بازی های نیز بسیار جذاب و قابل توجه بودند

با وجود اینکه میتونم چندین پاراگراف دیگه در ستایش این اثر بنویسم سخنم رو کوتاه میکنم و دست مریزاد میگم به جناب عبدی و تیم عالیشون

بعد مدتها یه تاتر خوب به معنای واقعی کلمه دیدم.

به دعوت من با ۱۰ نفر شدیم و کار رو دیدیم که البته بعضی هاشون چون نتونسته بودن خط روند داستان رو متوجه بشن میگفتن براشون خیلی جذاب نبوده که پاسخ من بهشون این بود مثل تمامی هنرها نمایش هم بعدهای مختلفی داره که داستان یکیش هست

طراحی دکور و نورپردازی به شیوه اعجاب انگیزی فوق العاده بود و طراحی لباس ها هم که عالی بود طراحی و انتخاب موسیقی و صداهایی که با دقت تمام انتخاب شده بود به ایجاد حس مورد نظر کارگردان کمک شایانی کرده بود.

خیلیا شاید بگن تو نمایش که میزان سن نداریم که بنظر من داریم و نمونه بارزش همین نمایش بود

امیدوارم بازهم شاهد نمایش فوق العاده ای ازین دست باشیم

خیلی وقت پیش این نمایش رو دیدم ولی فراموش کردم که برای آن کامنت بنویسم، شرمنده

متن بسیار خلاقانه و زیبایی داشت. تا پس از نمایش فکر میکردم که نویسنده آن یک نویسنده معروف خارجی است و در عین ناباوری متوجه شدم آقای محمد یعقوبی عزیز این کار را نوشته اند. کارگردانی هم بسیار پر رنگ و تاثیر گذار بود.
بازی ها هم خوب بود مخصوصا نقش سگ و دکتر که بخوبی آدم رو با خودشون همراه میکردن. نورپردازی کمی یکدست بود و بنظرم میتونست بهتر باشه
دست مریزاد به تیم نمایش