واقعا برام عجیبه که چرا فراموش کردم درباره این اثر درخشان نظرم رو بنویسم الان تقریبا بعد از ۴ ماه یهو یادم افتاد
بنظر من مهمترین عامل موفقیت یک نمایش متن اون کار هست بعد از اون کارگردان و بازیگران و عوامل میتونن ازون یک اجرای خوب داشته باشن
وقتی چنین متن درخشانی از چخوف باشه و محمدرضا رحمانیان هم کارگردان باشه شاهد چیزی جز یک شاهکار نیستیم
مخصوصا وقتی که کارگردان تصمیم میگیره بجای فضای اجرایی عادی از یک ساختمون قدیمی استفاده میشود وقتی که اجرای نمایش نه پس از نشستن بر روی صندلی ها و روشن شدن نورها بلکه از درب ورود به ساختمان و با استقبال و تعامل با بیماران (بازیگران) شروع میشود
به شخصه پس از اتمام اجرا اصلا این حس رو نداشتم که به تماشای یک نمایش رفتم بلکه این حس رو داشتم در یک اتفاق واقعی گوشه ای نشستم و خودم هم بخشی از این اتفاق و نه اجرا هستم
چقدر برای آدم جذاب هست که کارگردان نمایش اونهم انسان بزرگی مثل جناب رحمانیان جلوی درب ساختمان توی خیابون کنارتون ایستاده باشه و به داخل ساختمون دعوتتون کنه
متاسفانه الان که دارم این متن رو مینویسم این نمایش دیگه روی صحنه نیست ولی امیدوارم بازهم اجرا بشه و بازهم ببینمش