نمایش رو دوست داشتم. نمی‌دونم چطور بگم ولی واقعاً تئاتر بود. اکت‌ها تئاتری بود، لحن‌ها تئاتری بود، نمایشنامه تئاتری بود، خلاصه که همه‌ش از جنس تئاتر بود. بازی‌ها خیلی خوب بود و بچه‌ها از جون و دل مایه گذاشتن بخصوص خانم نصیری.

یک سوم ابتدای متن یک مقدار برای شخص من سنگین بود ولی به مرور که از ادبیات کهن فاصله می‌گرفت و به ادبیات امروزی نزدیک‌تر می‌شد بیشتر باهاش ارتباط برقرار کردم. روایت برشی از تاریخ این سرزمین بلازده با همچین متن خلاقانه‌ای بسیار هوشمندانه بود.

خلاقیت‌های اثر جذاب بود، هم طراحی اون نقاب‌ها و هم استفاده از چت جی پی تی. کنایه‌های طنزآمیز اثر بجا و کافی و گزنده بود و اون گزارشگری که جنگ قاجار و زندیه رو روایت می‌کرد واقعن دوست داشتنی بود.
ممنونم از همه عوامل. بیش باد همچین کیفیتی.

این جمله که نقل به مضمونه واقعن منو درگیر کرد:
«فرزندان تو در ترکمنچایی که فرزندان من نوشتن، زندگی میکنن»