بنظر من این اجرا، اجرای ضعیفی بود.
از متنِ ضعیف و ایده ی پخته نشده اش، تا بازی های بی روح و بی احساسی که یا در نیامده بودند، یا زیادی اغراق شده بودند که توی ذوق میزدند و صدای ناپخته و غیر رسا از بازیگر زنِ این نمایش و کاراکترِ دارا …
ایمان صیاد برهانی ( و پوسترِ نمایش که جذاب بود) نقطه ی قوت این نمایش بودند اما حتی اون هم نتونست نجاتش بده.
در رابطه با چند لایه و روانشناختی بودن کانسپتِ نمایش هم، شاید در وهله ی اول ایده ی جالبی بنظر برسه اما نیاز به پردازش بیشتر و پخته شدن داره.
استفاده از ویدیو در حینِ نمایش و اون بخش که پارچه ی قرمز در سطح صحنه گسترده شد، بازی با نورها و استفاده از سایه، ایده‌های جالبی بودند، اما بیشتر بنظر میرسید که یک عالمه ایده و ماجرا رو توی ذهن داشتن و میخواستن توی یه نمایش پیاده کنن، احساسِ پیوستگی و انسجام وجود نداشت…