کنیاکش خوبه...
میخوری؟؟!
من هنوز مست نیستم،فقط مستانه در این میان میرقصم...
میان چه چیز؟
کلمات...


کویر روحم از بارش سیر بود.
بارشی از پرسش ها،از بودن و یا نبودن ها...
در درونم آنقدر کلمه ها به یکدیگر سایش داده شده بود که حاصل آن چیزی ... دیدن ادامه ›› جز فرسایش نبود.
فرسایشی از جنس تمنا و خواهش...
این بارش آنقدری ادامه پیدا کرد که در درون خود گمشده بود.
عمقی در سایه ی سایه ها.
ناگهان نوری ما را به سمت یک بندرگاه راهنمایی و سوق داد.
کشتی های بسیاری دیده می شد...
اما چرا کشتی من لنگر نمی انداخت؟
در کدام اقیانوس پنهان شده بود؟؟
شاید هم در میان آب ها زندانی شده بود...
دوباره ها را مرور می کردم تا این که بوق آخرین کشتی ناگهان اولین ستاره را روشن کرد.
کمی انتظار ها و این بطالت را معنی بخشید.
طولی نکشید که ناگهان این ستاره نیز بی فروغ شد.
به راستی اقیانوس نیز برای من مرد.
تمام پرسش هایم همانند کلکی بود که به یکباره ترکه هایش را به کشتی هدیه می داد...
اما نکند کشتی هم دروغی بیش نباشد!
به مسیرم ادامه خواهم داد.
تنها نیستم،عابر هایی که در نور یکدیگر را پیدا کرده بودیم نیز همراه من هستند.
سرما،رعشه به تنشان انداخته بود.
سرمای گم شدن بود...
انتطار داشتند رخی بنمایاند
اما یاوه ای بیش نبود...
خودمانیم؟
کسی غیر از ما دو نفر نیست؟
بیا به این یاوه ادامه دهیم،چرا که همین را سعادت می پندارند!
نفر دوم نیز خود بودم...





با احتساب تاخیر های پیش از آغاز و پایان نمایش، ۱ روز(۲۴ساعت) به تماشای کارامازوف آمدم.
بگذارید اینگونه توصیفش کنیم؛
صبح،ظهر و شب
هیچکدام کدام شبیه یکدیگر نبودند که به جذابیت این اثر می افزایید.
جسارت اجرای بداهه در لحظه،همان چیزی بود که مرا به خود فرا می خواند.
توصیفش به مانند یک مهمانی، به میزبانی جناب داستایوفسکی به راهنمایی جناب خیل نژاد و رفقایشان بود!
شبی در دل تاریکی و سرمای روسیه با چاشنی آلمانی!!
امشب چند لحظه ای خیره در چشمان ایوان بودم بدون آنکه پلک بزنم.
تسلط جناب شجره مثال زدنی بود.
تغییرات محسوسی به نسبت چند اجرای قبل شاهد بودیم که روند داستانی جذاب تر می کرد.(مخصوص پس از آنتراکت نخست)
امان از پرفورمنس خانم بهرامیان👌
کلمات از زیبایی این اجرا قاصرند.
روانم از آنچه امروز و امشب شاهدش بود،شاد گشت
دست مریزاد🙏🌺