به نظرم آنچه ممکن است در نگاه اول سکون و کم‌تحرکی متن به نظر برسد، در حقیقت فرصتی آگاهانه برای بهره‌گیری از سکوت و فواصل دراماتیک است؛ همین سکوت‌ها هستند که به هومن کیایی اجازه می‌دهند با کوچک‌ترین تغییر در نگاه یا لحن، دنیای درونی شخصیت را به تماشاگر منتقل کنند. جناب کیایی به جای اتکا به هیجان‌های لحظه‌ای و فریادهای نمایشی، با کنترل دقیق بر نوسان‌های زیرپوستی احساسات—در چشم‌ها، لب‌ها و حتی سکوت‌های میان‌جمله—نمایشی ارائه داده که در تئاتر معاصر خودمون نمونه‌اش کم‌تر یافت می‌شود. متن اثر نیز نه بی‌ارزش است و نه ملال‌آور، بلکه با طراحی لایه‌لایه و پنهان‌گرا، مخاطب را به کاوش در زیرمتن دعوت می‌کند و پرسش‌هایی فلسفی و اجتماعی در ذهن او برمی‌انگیزد( در مقابل خیلی ازمتن های امروزی که نه چندان دغدغه مند شرایط واقعی جامعه که بیشتر فکر گیشه و تخریب فرهنگ و پایین اوردن سطح اگاهی مردمن و‌ایجاد هیجان پوچ و سطحی تا اینکه کار ملال اور نباشه…و … )در نهایت، همان‌طور که تفاوت برداشت‌ها خود نشانه‌ای از عمق و چندوجهی بودن یک اثر است، آنچه شما ضعف می‌دونید و میبینداز منظر اجراشناسی و دراماتورژی مدرن(بعنوان متخصص و محقق در این زمینه )یکی از برجسته‌ترین نقاط قوت این نمایش محسوب می‌شود. به نظرم مرگ فروشنده ارتور میلر و چه کسی از ویرجینیا وولف میترسد؟ اثر ادوارد البی و خاطرات روزهای خوش سامویل بکت رو بخونید و بعد مقایسه کنید. چون با داشتن شباهتهایی نظیر ... دیدن ادامه ›› زبان مدرن یا فضای روانی و ساختار خطی با ایجاد مفهاهیم جدید هویت مستقل قابل مقایسه با اون متنها رو برای خودش ایجاد کرده .اگه متن چاپ بشه(چون گشتم و پیدا نکردم) حتمن جز اولین خریدارنش خواهم بود. من لذت بردم از کار و حتمن دوباره برای دیدن کار میرم چون ارزش دو بار دیدن رو داره.بازم خسته نباشید به گروه 🌹

سپاس از توجه‌تون و خوشآمد میگم برای ورودتون به تیوال ،،، در مورد بازی جناب کیایی که خودم اشاره کردم به قدرت و توانمندی‌شون اما در بقیه موارد نظر خودم رو ارجح میدونم