بر خلاف انتظار، نمایش کمی دچار کلیشه شده بود. گاهی تلاش زیاد برای نشون دادن عمق فاجعه، نتیجه معکوس داره و شاید باید از احساسات‌گرایی در اکت و متن نمایش کاسته می‌شد تا تاثیر بیشتری بذاره. به نظرم اگر داد زدن‌ها و گریه کردن‌های بازیگران کمتر بود نمایش بهتری از آب درمیومد. ساختن نمایش در مورد جنگ ایران، مثل راه رفتن روی لبه تیغه. می‌تونه کاملا شبیه همه آثاری بشه که در تمام این سال‌ها از تلویزیون یا توی مدرسه در مورد جنگ و شهدا تو چشممون کردن، هم اینکه می‌تونه خیلی تاثیرگذار باشه و دید آدم رو نسبت به اون دوران و نسبت به تک تک آدم‌هایی که خواسته یا ناخواسته توی این جنگ 8 ساله به نوعی زندگیشون خراب شده بازتر بکنه. به نظر من این نمایش نتونسته بود خیلی این تعادل رو رعایت کنه و در بعضی از صحنه‌ها شعارزده شده بود. (مثلا قسمت مربوط به مرد ارمنی)
بازی‌ها می‌تونستن بهتر باشن، خانم معتمدآریا و آقای بهنام شرفی به نظرم بهترین بازی‌ها رو داشتن. آقای آزرنگ هم اگر از نقششون در مرد ارمنی چشم‌پوشی کنیم، عالی بودند.
در کل با توجه به کامنت‌هایی که خونده بودم انتظار نمایش خیلی بهتری داشتم.
و یک چیزی که تازگیا توی تئاترها دارم می‌بینم، این «عززززیززززم» گفتن تماشاچی‌هاست که واقعا مثل موبایل بازی و بلند حرف زدن و بیخودی خندیدن، رو اعصابه و یا شایدم بیشتر از اونا. آخه یعنی چی این حرکت؟ یعنی انقدر بروز ندادن احساسات قشنگتون نسبت به بدبختی آدما سخته؟ اگه اینجوریه صبر کنین فیلم نمایش‌ها بیاد بیرون، بخرید و توی منزل تماشا کنید و همه‌ش توی همه صحنه‌ها بگید عززززززیزم

شاید در نگاه اول یک نمایش معمولی باشه، حتی شاید بعضیا حس کنن حوصله‌شون سر رفته (مثل خانومی که ردیف پایینی ما با گوشیش بازی می‌کرد و آخر با تذکر تماشاگران گوشی رو گذاشت کنار)، ولی انقدر پشت این ظاهر ساده حرف بزرگی قایم شده که بعد از دیدنش انگار یکی محکم تکونت داده باشه. الان که چند ساعت از دیدن نمایش گذشته، تازه دارم می‌فهمم چقدر خوب بود و چقدر این سبک تئاتر، به اون چیزی که واقعا باید تئاتر باشه نزدیکه. چقدر خوبه که در کنار اجراهای تجاری این روزها، مثل بینوایان و امثال اون، می‌تونیم همچین نمایشی، با همچین عوامل فهیمی ببینیم که از همه لحاظ، چه کیفیت اجرا، چه طراحی لباس و صحنه، چه اهمیت به زمان‌بندی و چه قیمت، به تماشاگر احترام می‌ذاره.
وقتی کاری از آقای بهبودی می‌بینم همیشه برام جای تعجبه چطور یه نفر می‌تونه انقدر خود نقش باشه؟ چطور انقدر هر کاراکتری رو مال خودش می‌کنه؟ تمام دردها و پریشون احوالی‌های شوپه رو انگار سال‌ها زندگی کرده بود. چه اونجا که معده‌اش از ناراحتی می‌سوخت و از اضطراب پاهاشو تکون می‌داد، و چه اونجا که نت‌های پیانو رو با آواز خوند، خیلی راحت تماشاگر رو با حس و حالش درگیر کرد و این بزرگترین قدرت یک بازیگره.
ممنون از آقای سلیمانی که چه هنگام ورود به سالن و چه هنگام بیرون رفتن، جلوی در ایستاده بودن و انقدر به تماشاگر احترام گذاشتن.