چقدر بی ادعا
چقدر تاثیر گذار

و
بازیهای عالی
و
همه چیز در خدمت نفس نمایش

من معمولا نمایشهای آقای ابر و خانم کردا را میبینم.این بار هم از دیدن این نمایش لذت بردم. اجراهای قبلی را دیده بودم اما هر چه که در این اجرا بود با ظرافت تمام انتخاب شده بود.انتخاب متن و شیوه ی اجرایی.در جامعه ای که گفتگو جای خود را به مونولوگهای بلند میدهد و هر شخصی برای دیگری تصمیم گیری میکند این مونولوگهایی که روبه روی تماشاگر گفته میشد بدون توجه به اینکه خود «مالی »چه میخواهد و چه اندازه درد میکشد بسیار غم انگیز بود.بازی هر سه بازیگر بسیار بسیار تامل برانگیز و خوب بود و همینطور کارگردانی اجرا و طراحی صحنه.بعد از مدتها توانستم فکر کنم و واقعا دوباره و شاید بیشتر این نمایش را ببینم.

این تاتر داستان فهم شونده ای ندار مثل به کولاژه که باهاش همراهی میکردم من . یکی واینمیسته روبه روت و هی دیالوگ بگه.تصویر داره بهت میگه که چه خبره شاید حتی متن رو نشنوین ولی از تصویرها و صحنه هایی که مدام عوض میشن، تغییر میکنین و نمی فهمین نمایش چطوری تموم میشه.این که بکت بیرون روی صندلی نشسته و بازیگرا رو هدایت میکنه ایده ی باحالیه.

مالی…