بازیگری، اما اساسی
نمایشنامه و کارگردانی، به شکل اساسی
در یک کلام کار قوی، اونم از نوع اساسی!
شااااااید فکر کنید که جذب شدن به یه مونولوگ میتونه سخت باشه ولی اساسی در اشتباهید.

بازی ها و صحنه سازی بسیار خوب و زیبا بودن ولی نمایشنامه (حداقل ورژنی که اینجا در جشنواره تئاتر فجر 23 بهمن 97 ساعت 19:30 با بلیت ارزانتر 50 هزار تومانی در تالار وحدت اجرا شد) با اینکه داستان بدی نداشت و نقاط جالبیم داشت ولی برای مخاطب امروزی به نظرم بسیار چیپ و سطحی بود.
من خیلی سعی میکنم نکات نهفته در داستانا رو آنالیز و درک کنم ولی داستان این نمایش واقعاً خیلی نکات خاص و پیچیده ای نداشت و بیشتر یک موضوع خاله زنکی با سس اضافه و کمی اشاره به جوامع/خانواده‌های بسته‌ی مذهبی، محدودیت ها و سرکوب های زنان، و عقده ها و رفتارهایی که سرکوب و حکومت با ترس ایجاد میکنه بود؛ شاید اگر کل داستان رو به جای 2 ساعت و 30 دقیقه در 30 دقیقه اجرا میکردن هم چیز خاصی رو از دست نمیدادیم!

این نمایش بار دیگه به من ثابت کرد که اجراهای (هم تئاتر هم موسیقی) گران قیمت، ارزش هزینه ای که برای بلیتشون میشه رو ندارن و با این نوع قیمت گذاری، درواقع انتخاب کردن که مخاطبشون قشر باری به هر جهت باشه که فقط شبی میان برای خوش گذرانی و کمی خنده به جوک ها و غیره.

فیلم خیلی تلاش کرد خوب باشه، لحظات خوبم داشت ولی در کل ضعیف بود. شاید اگر داستان منسجم تر و شخصیت پردازی و بازی های بهتری میداشت و برخی قسمتا به جای پخش داد و هوار، صحنه دراماتیک تر میشد، جالب تر میبود. در کل فیلم متوسط رو به ضعیف بود که اگر روش بهتر کار میشه میتونست چیز خوبی بشه که توش وضعیت یه جامعه جنگ زده که هیچی از جنگ و اینکه اصلاً دشمنشون کیه نمیدونن و فقط بهشون میگن بگید مرگ بر این و اون، اونا هم همین کارو میکنن. میتونست کار قوی ای بشه برای فستیوالای جهانی که متأسفانه خط داستان و شخصیت پردازیا قوی نبود.

فوق العاده فیلم مزخرفی بود. نه طنز بامزه و سرگرم کننده ای داشت نه پیام اخلاقی و اجتماعی داشت و حتی یک لحظه هم موفق به خندوندن مخاطب نشد. انگار فیلم رو برای کودکان زیر 2 سال ساخته بودن ولی همون کودکان هم فقط 3 دقیقه اواخر فیلم که آهنگ داشت رو خوششون اومده بود lol. باید یه ژانر اضافه بشه به اسم "آب‌دوغ‌خیاری"، اینم بذارن صدرش...