در باران و به شب .. به زیر دو گوش ما در فاصله ای کوتاه تر از بستر های عفاف ما... روسپیان به اعلام حضور خویش آهنگ های قدیمی را با سوت می زنند ... در برابر کدامین حادثه آیا انسان را دیده ای با عرق شرم بر جبینش ..
آن گاه که خوشتراش ترین تن ها را به سکه ی سیمی توان خرید , مرا دریغا دریغ هنگامی که به کیمیای عشق احساس نیاز میفتد ..همه آن دم است .... همه آن دم است .
قلبم را در مجری کهنه ای پنهان می کنم.. در اتاقی که دریچه ایش نیست ... از مهتابی به کوچه ی تاریک خم می شوم و به یاد همه نومیدان می گریم ...
آه من حرام شدم ...
با این همه ای قلب دربدر از یاد مبر که ما _من و تو _ عشق را رعایت کرده ایم
از یاد مبر که ما _ من و تو _ انسان را رعایت کرده ایم .. خود اگر شاهکار خدا بود .. یا نبود


شاملو

با احترام به همه ی نظرات . فیلم به هیچ وجه از دید من و در یک نگاه کلی خوب نبود . یه مسکن برای مردم در سختی از طرف یه نگاه خاص . بازی آقای حسینی خوب بود اما ضعف هایی داشت که به نظر از ضعف کارگردانی بود . کافیه این فیلم رو با من سم هستم ( البته که قیاس درستی نیست ) مقایسه کرد تا ضعفای ساختاریشو بهتر درک کرد .

من این فیلمو 5 روز پیش دیدم و کلی نقد دربارش خوندم که کمتر شکلی از انصاف داشت. به نظر من این فیلم بهترین کار توکلیه . البته من همیشه فیلمای تلخ رو دوست داشتم .درسته که از نظر روایت شبیه کارهای برگمان و از لحاظ فضا شبیه آثار تارکوفسکی بود اما واقعا تو سینمای ما و حتی آسیا و آمریکا نمونه ای براش نیست .برا همین همون روز گفتم اگه یه نفر از ایران بتونه یه بار دیگه کن رو ببره , اون توکلیه .برای بهتر نوشتن باید چند بار این فیلم رو دید . اما بازیه خانم علیدوستی واقعا عالی بود . فیلم نامه , کنتراست فضا ها و تصویر برداری و طراحی صحنه هم عالی .. به موسیقی هم دقت نکردم چون نمی دونستم کار علیزادست :)

من این نمایش رو هفته ی پیش دیدم . فکر می کنم یه برداشت ضعیف از یه اثر بزرگ بود . کسی که حتی شازده کوچولو را با صدای شاملو شنیده باشه نمیتونه از این کار راضی باشه . در ضمن فکر می کنم بازیگر مرد به خصوص به خاطر نوع صدایی که داشت برای این نقش مناسب نبود .در کل حرفی برای گفتن هم نداشت . خیلی دیالوگ های بهتری می تونست تو این کار باشه مثل اونجا که شازده کوچولو می گه " اگه به آدم بزرگا بگید.. یه خونه ی قشنگ دیدم از آجر قرمز,که جلو پنجره هاش غرق شمعدونی و بامش پر از کبوتر بود... محاله بتونن مجسمش کنن. باید حتما بهشون بگی یه خونه ی چند میلیون تومنی دیدم تا صداشون بلند بشه که : وای !!! چه قشنگ.." :)

وسوسه ی انسان بودن برای اندیشه های مغز چوبی خیلی بزرگ بود...

خوب بود. متن خوب بود و صحنه ها تماشاگر رو درگیر می کنن. در کل فکر میکنم به دنبال یک مسئله بود .. انسان و اضطراب انسان بودن و ماندن :)