قول های شیشه ای

گفته بودی می آیی
نیامدی
مثل همیشه
چاره چیست؟
قول های شیشه ای
تا ابد شکستنی است
و من باز خندیدم
به ساده دلی ام
و به دست های خالی ام
که در انتظار
خشکید و درختی شد در باغچه
با سایه ای
شاید
برای وقت ِ آمدنت

بر باد رفته


باد را در دستانم می گیرم
و به باوری می اندیشم
که باد شد و بر باد رفت
به همین سادگی.
خاکستر نعشت
در هوا موج می زند
و بوی سوختگی
و هیزمهایی که هنوز بیرحمانه
طعم تنت را دارند
تو را بر باد داده اند
و من حالا
باد را در دستانم می گیرم...

تا خودِ صبح

دسته گل را می گیرد زیر بغلش و انگشتر کادو پیچ شده را می گذارد توی جیب. به آرامی در را باز می کند. نسیم سردی نوازش می کند گونه هایش را. هُرم تابستان به یکباره دل می کند از صورتش و جای آن را خنکی باد کولر پر می کند. نوک پنجه وارد خانه می شود.

فرانک سرش را گذاشته است روی یک دستش و چند تار موی پریشان پیچ خورده است روی پیشانی. لبخند ماتی ماسیده است روی صورت خواب آلودش. قبل از آن که چشم فرانک باز شود و به گلها بیفتد، چشم او به صفحه مانیتور لپ تاپ می افتد. خشکش می زند. قلبش به یکباره شروع می کند به گُرُمپ گرمپ کوبیدن. خودش را می کشاند پای لپ تاپ و دیوانه وار صفحات بازمانده اینترنت را ورق می زند. فصل مشترک تمام صفحات مربوط می شود به فردی به نام علی جوانمرد؛ فارغ التحصیل دکترای مکانیک از فلان دانشگاه امریکا و استاد بهمان دانشگاه تهران. همان نام قدیمی... گُر می گیرد. لجش می گیرد از خودش که هنوز نفهمیده نمی شود عشق اول را پاک کرد از ذهن.

فرانک تا چشمش به گل و انگشتر کادو پیچ شده می افتد، از جایش بلند می شود و او را در آغوش می گیرد. لبخند می زند و ماچی از گونه های تر و ... دیدن ادامه ›› تازه اش می گیرد . آن شب، به مناسبت اولین سالگرد ازدواجشان شام را در یکی از بهترین رستوران های شهر می خوردند. در تمام طول شب ذهن درمانده اش درگیر یک کلمه سه حرفی است: "چرا"؟

به خانه که برمی گردند، لباسهایش را از تن می کَند و ولو می شود روی تخت. هنوز آن کلمه سه حرفی مزخرف دل نکنده است از مغز آشفته اش. و تا خودِ صبح، خودش هم نمی داند که چرا هر لحظه بدنش سرد و سردتر می شود.

اندر احوالات نوشتن


می گوید: ننویس، دیگر ننویس!
و قلم را از دستم می گیرد. زل می زند توی چشم هایم. خم نازکی نشسته است گرده چشمهایش. پلک یک چشمش مدام می پرد.
می گویم: چرا؟
و سوالم را با سوال جواب می دهد: چرا؟؟؟!!
بهتم را که می­بیند، یک انگشتش را رو به صورتم می­گیرد و می­گوید: واسه این... من این شخصیت رو نمی­خوام. داری داغون می­کنی خودت رو. تنهایی... ... دیدن ادامه ›› افسردگی... تو خود بودن... بس کن دیگه.
بغض می­کند و بی­هوا کز می­کند کنج اتاق.

گفته بودم: شعر... داستان...
-یعنی واقعا خودتون اینها رو می­نویسین؟
-آره، بیشتر محض دلخوشی. یک عادت؛ یادگار دوران کودکی.
- چه خوب که شما اینقدر اهل هنرید... من که ... البته منم یک زمانهایی شعر می­گفتم ها!
خندیدم.
-آره، ما ایرانی­ها همه­مون شاعر متولد می­شیم.

و باز سایه بغض کرده­اش که گویی به زور می خواهد شخصیت مچاله شده­ام را کِش بدهد، اما نمی­داند که با این کار تکه تکه می­شوم، وا می روم.
می گوید: توی رادیو یکی می گفت از وقتی نوشتن رو ترک کرده، احساس می کنه زندگیش شادتر شده... کمتر فکر می کنه... و کمتر توی خودش می ره.

سکوت می کنم. و چقدر دلم می خواهد بدانی که هوا را از من بگیر، اما قلم را نه...

فراموشی

پولها را جدا می کنم، 50 هزار تومانی ها، 10 هزار تومانی ها، 5 هزار تومانی ها و ... و همگی را می گذارم توی پولشمار و می شمارمشان. به دست مشتری که می دهم، دو چشم از حدقه جسته را می بینم که نگاه نگاه زل است به چشمانم. آشنا می زند؛ شاید دوستی، آشنایی باشد قدیمی. دیگر عادت کرده ام که کسی را به جا نیاورم. چند روز پیش، سعید ر ا دیدم. ریش پروفسوری گذاشته بود و با آن عینک ته استکانی قیافه اش شده بود عینهو ژول ورن. اول نشناختمش. یعنی اصلاً نشناختمش. صدایم زد. آمده بود چکی را بخواباند به حساب. تعداد صفرهای روی چک آنقدر زیاد بود که برای لحظه ای زل بزنم به قیافه پروفسوری اش. جالب آن بود که اسمم را به خاطر داشت. و وقتی گفت دوران لیسانس، شبهای امتحان، خوابگاه علم و صنعت، به یکباره مه مغزم به گوشه ای رفت و تصویر پسرک دیلاق آن روزها، قد کشید برابر چشمم. خودش بود. سعید آشتیانی، استاد نانوتکنولوژی دانشگاه منچستر...

چشمها هنوز زوم مانده است روی پیشانی ام. تابی به ابرویم می ... دیدن ادامه ›› دهم که بله؟

چیزی نمی گوید. پولش را می گیرد و می رود. انگار او هم به بیماری من گرفتار شده. و شاید پیش خودش فکر کرده این قیافه دمغ داغون چقدر شبیه یکی است در خاطرات گذشته که به جا نمی آوردش...

و گاه
میان ظلمت بی انتهای شهر دلت
پرنده ای انگار،
ترانه می خواند...

بر باد رفته

باد را در دستانم می گیرم
و به باوری می اندیشم
که باد شد و بر باد رفت
به همین سادگی.
خاکستر نعشت
در هوا موج می زند
و بوی سوختگی
و هیزمهایی که هنوز بیرحمانه
طعم تنت را دارند
تو را بر باد داده اند
و من حالا
باد را در دستانم می گیرم...

من همیشه به تصمیم اول احترام می گذارم.
تصمیم اولی که به ذهنت می زند، با همه جان گرفته می شود.
تصمیم دوم با عقل،
و تصمیم سوم با ترس...
از تصمیم اول که رد شدی باقی اش دیگر مزه ای ندارد...



از: "قیدار"- رضا امیرخانی

بخشهایی از داستان کوتاه "رخش و عشق و خاطره"- به یاد و احترام دلخوشی های کودکانه

متین عصرها، دوچرخه چینی قدیمی پدرش را بر می داشت و می آمد سرِ کوچه مان. ترْکِ دوچرخه می نشستم و شادی کنان، تو کوچه پس کوچه ها و خیابانهای ولنگ و واز چرخ می زدیم. صدای زنگ دوچرخه یک دم قطع نمی شد.
دینگ... دینگ... دینگ
داد و فریاد راه می انداختیم و بی هوا از جلوی ماشینها ویرا‍ژ می دادیم. متین بادی به غبغب می انداخت و داد می زد:
-به سلامتی رخش
و با هم فریاد ... دیدن ادامه ›› می کشیدیم:
-هو... هو...
-سال دیگه سوارش باشی
-هو... هو...
-نامراد از دنیا نری
-هو... هو...
-سلامتی دختر همسایه!
-هو... هو...
...
***
گفتم:
-متین،بی خیال... اگه بابات بفهمه...
گفت:
-په... زکی... چی خیال کردی پسر؟... فکر کردی بچه م؟... تازه من که کاری نمی کنم، فقط یه خورده با هم گپ میزنیم تا دلمون وا شه!
متین رو لول ِ دوچرخه نشسته بود و پاهاش را تاب می داد. کپه های ریز و درشتِ برف شب مانده، خوابیده بود گوشه و کنارِ خیابانها و مثل نقره می درخشید. رکابِ دوچرخه، مدام از زیرِ پاهای کوتاهم در می رفت. متین زل زده بود توی چشمهام. گفت:
-امیر... تو تا حالا عاشق شدی؟
پاهام درد گرفته بود. می خواستم زودتربه یک سرازیری برسم. با دست زدم پس ِ کله اش.
-بابا بی خیال... تو هنوز دهنت بو شیر میده...این حرفها چیه؟... حسابی خَرِت کرده ها!
حالا نگاهش شده بود درست مثل بره ای که نیش چاقو را گذاشته باشند زیر گلوش و به زور آب به خوردش بدهند.
-نه... جدی میگم...
گفتم:
-آره...من یکبار تو زندگیم عاشق شدم، اونم عاشق رخش!!
با کف دست کوبید به پیشانیش.
-په... زکی... ما رو بگو داریم با کی اختلاط می کنیم!
به سرازیری رسیده بودیم. پا از رکاب برداشتم و گذاشتم تا دوچرخه، تنوره کشان سرعت بگیرد. متین، بُغ کرد و دیگر حرفی نزد.
***
متین می گفت:
-پسر نیگا... شده عینهو ماشین عروس!
رخش، رخش ِ زردِ من، حالا، درست مال ِ خودِ خودِ خودم بود. دستم را روی تن سردش انداختم و گذاشتم تا متین چند تا عکس بیندازد. سهراب ریقو که نیشش تا بناگوش باز شده بود و دندانهای خرگوشیش افتاده بود بیرون، از بین بچه ها فریاد زد:"داش امیر مبارکه" و شروع کرد به کوبیدن دستهاش به همدیگر. بچه ها همگام با او شروع کردند به کف زدن. چشم های متین آب آورده بود. دم به دم انگشتهاش را تو دهانش می کرد و سوت می زد. رنگش سرخ شده بود و چشمهاش می خندید.
***
توی حیاط خانه، کنار حوض لبریز از آب، دوچرخه را رو جَک زدم و شروع کردیم به باز کردن پوشش پلاستیکی بدنه. حالا، تن لخت رخش، زیر آفتاب سرِ ظهر برق می زد و تصویرش ، رو آبِ لرزان حوض بازی بازی می کرد.
متین که رفت و در را که بست، پریدم تو آشپزخانه. گفتم:
-مامان... مامان... بالاخره مال خودم شد، همون دوچرخه ای که گفته بودم.
رفتم کنار حوض. رخش، مثل این بود که سالهاست همانجا خشکش زده؛ سربه زیر و باوقار. تصویر ماتش، روی سطح آب، هر لحظه بی رنگ و بی رنگتر می شد. احساس می کردم که دوچرخه، نم نمک دارد محو می شود.
و لحظه ای بعد انگار که آنجا، دوچرخه ای بود و نبود.

از: خود

یک مصیبت و هزار مصیبت

جواد می گوید: گور باباش، ولش کن....چیزی که فت و فراوونه دختره پسر،اونم واسه تو که...
سرم درد می کند.لیوان آبی سر می کشم و چشم غره می روم به جواد که حالا نشسته است روبه رویم و برایم مثنوی صد من یک غاز بلغور می کند.
می گویم: حالا که رسید به ما شد اخ؟!
جواد می گوید:ای بابا، زن نداشتن یک مصیبته و زن داشتن هزار مصیبت. به قول معروف، وقتی زن نداری، فقط زن نداری.اما وقتی زن داری، فقط زن داری!! و قهقهه ای ول می کند که در هارمونی با انحنای ظریف شکم برآمده اش، به نوسان می افتد.
می گوید: سلام.و موج لطیف صدایش پخش می ... دیدن ادامه ›› شود توی اتاق.
قند توی دلم آب می شود.پس هنوز امیدی است.دستپاچه می شوم. رویم را از مانیتور بر می گردانم و هنوز نیم خیز نشده ام که متوجه می شوم نگاهش به سمت جواد است.جواد بلند می شود.ژست روشنفکرانه اش را بر می دارد و "سلام ،احوال شما" گویان به همراه او از اتاق خارج می شود. بوی عطرش، بینی ام را می سوزاند.تنم داغ می شود،دستم بی جهت شروع می کند به لرزیدن و نمی دانم چرا هر لحظه احساس می کنم می خواهم عُق بزنم...

از: خودنوشته - یادداشتهای قدیم

قول های شیشه ای

گفته بودی می آیی
نیامدی
مثل همیشه
چاره چیست؟
قول های شیشه ای
تا ابد شکستنی است
و من باز خندیدم
به ساده دلی ام
و به دست های خالی ام
که در انتظار
خشکید و درختی شد در باغچه
با سایه ای
شاید
برای وقت ِ آمدنت.

از: خود