باد،
زلف تو را کرد
چون حال من،
پریشان...

از: خود

بی ریا باش
هرچه هستی!
نه بد مست
اگرچه مستی!
من تو را
همانطور دوست دارم!
همینطور که هستی!

تو از ما دل زده شدی
ای یار!
تو نیز از من زده شدی
ای دل!

چرخش روزگار

می چرخد چرخ این روزگار...آن طور که ما نیز به همراهش می چرخیم! و مجبوریم! چون خواسته یا ناخواسته وارد بازی اش شده ایم! بازی ای به نام زندگی؛ که اگر بخواهیم مقابلش بایستیم، طوری می چرخاندمان که از سرگیجه، می شویم نقش بر زمین، و انگار دگر نیستیم! می توانیم از چرخش بر روی آن، لذت بریم مثال چرخ وُ فلک! می توانیم برویم به فلک...اما، نمی توانیم به آن بزنیم کلک! آری! چوب لای چرخ ش نمی توان گذاشت! نمی شود او را از چرخشش بازداشت! از این افکار باید بیرون آمد! بدی ها وُ پلیدی ها را ویران باید... ! باید به بزرگی ها اندیشید همچو بزرگی این روزگار! باید خوبی کرد حتی کوچک! مثال این دنیای کوچک. باید عاشق شد مثل شقایق! سفر کرد بر روی دریا با قایق! باید سبز بود مثل سبزه زار! سبز وُ عطراگین، مثال بهار! باید آبی بود همچو دریا! که آبی ست از وحدت قطره ها. باید آسمانی بود وُ خدایی! باید خاکی بود وُ فدایی! باید با یکدگر شویم با همدلی! برای هم شویم، با یکدلی! گرم وُ پر نور شویم مثل خورشید! محکم وُ استوار! چون تخت جمشید. باید پشت هم بود چون کوه! مثال آن! با غرور وُ شکوه! ما که نداریم عمری چو نوح! که این طور حریصیم به این سطوح! و این روشن ست مثال ماه یلدا به وضوح! که انسانیت ست ز این دنیا، دگر دنیا را فتوح! این دنیای بزرگ ولی کوچک، که من گمان می کردم تنها دو روز ست! اما دریافتم که حتی، دو روز هم نیست! پس، دگر مال وُ منال چیست! شاهزاده کیست وُ گدا کیست! چنان که همه وُ همه، نزد او یکی ست.

قطره ای به نام باران

گاهی ارزش یک قطره، از دریا هم بیشتر ست. قطره ای که خود، دریا را می سازد. قطره ای کوچک که حتی، از دریای پهناور نیز بزرگ تر ست؛ بزرگ تر وُ زلال تر! که در زلالی آن، دریایی نهفته؛ دریای حقیقی! قطره ای که در فریب دریای دروغین، در فکر لمس کردن آسمان بی انتها به سر می برد؛ و به خیال خود، کمال حقیقی!
عاقبت، در آرزوی رسیدن به دریا وُ دریایی شدن، شد دریا زده وُ خشکید! اما رفت به جایی که هرگز در آن، ریا، دروغ و تظاهر نبود. آبیِ آن جا، آبی حقیقی بود؛ زلال ترین وُ روشن ترین! ابر داشت! اما، ابر هم آن را تغییر نمی داد! آسمان، با ابر نیز آبی ست! آسمان، دروغین نیست مانند دریای دروغین! آن هم، دریایی که هرگز دریا نبوده! و با نیرنگ قطره های فریب خورده را دزدیده، و با آن ها خود را به شکل وُ رنگ دریا درآورده!
تقدیر قطره این بود برسد به آسمان، اما خشکیده! تا بتواند دوباره خود را پیدا کند؛ خود و نیمه ی گمشده اش. چون، او تنها دیگر یک قطره نبود! او، قطره ای بود به نام باران.

سرگشته

ای راه رسان! به من بده راه نشان!
به دنبال خودت مرا ببر کشان کشان!

گم کرده ی راه خویشم در این مسیر!
دیوانه ای به نام بی نام وُ نشان!

شاید تو برایم نفس باد صبایی!
مرا نیز همچون خود کن مشک فشان!

می خواهم به کمال دست یابم! هرچند،
گر داشته باشم از آن ذره ای نشان!

من وُ تو، یک راه وُ یک دنیا بیراهه...
ای راه رسان! به من بده راه نشان!

آن قدر در فکر توام
که از خانواده ام
غافل شده ام!

قمار

زمانی جانی داشتم آن را فدای یار کردم
آن زمان ترسی در دل داشتم کز آن فرار کردم

آن زمان گذشت وُ امروز ترسم فرا رسید
گوهر عمر خویش را ارزانی دلدار کردم

فصل های زندگی ام دانه دانه ته کشیدند وُ من،
زمستان شدم وُ آرزوی بهار کردم

روزهایم در منگی سپری شد وُ شب هایم در مستی
جسم را روشن ... دیدن ادامه ›› ولی روحم را تیره وُ تار کردم

از هر آن چه که بودم رسیدم به این حال
حالی که از رسیدن به آن احساس وقار کردم

حالم خوش نیست وُ دگر روانم گشته مریض!
حتی دشمنان خویش را نیز غمخوار کردم

ایستادم در میدان نبرد من وُ خاطرات
خاطرات را آتش زدم وُ دل را ناکار کردم

نه خاطرات آتش گرفتند وُ نه دل کشید از آن دست!
این میان تنها من بودم که خود را خوار کردم!

حال ایستاده ام رو به آینه ای سالخورده
آینه! مرا ببخش! من با تو چه کار کردم!

: این تو هستی که باید مرا ببخشی ای جوان!
من بودم که با زندگی ات قمار کردم!

آن هایی که از صمیم قلب
دوست داریم شان
و با تمام وجود
عاشقانه
می خواهیم شان،
مثال لحظات در گذرند
در گذر!
گذری بی برگشت
بدون بازگشت!
پس،
آن هایی که باز می گردند که هستند!
همان اند که رفته اند؟
یا فقط
ظاهرشان شبیه آن هاست؟
ظاهرا چنین ست
و انتهای رفتن شان بود بن بست!
اما
حال که باز گشته اند
آیا برای مان
همان ها اند؟
و یا...

از: آدمیکه که کاغذ سفید رو، خط خطی کرد وُ سیاه...