قطره ای به نام باران

گاهی ارزش یک قطره، از دریا هم بیشتر ست. قطره ای که خود، دریا را می سازد. قطره ای کوچک که حتی، از دریای پهناور نیز بزرگ تر ست؛ بزرگ تر وُ زلال تر! که در زلالی آن، دریایی نهفته؛ دریای حقیقی! قطره ای که در فریب دریای دروغین، در فکر لمس کردن آسمان بی انتها به سر می برد؛ و به خیال خود، کمال حقیقی!
عاقبت، در آرزوی رسیدن به دریا وُ دریایی شدن، شد دریا زده وُ خشکید! اما رفت به جایی که هرگز در آن، ریا، دروغ و تظاهر نبود. آبیِ آن جا، آبی حقیقی بود؛ زلال ترین وُ روشن ترین! ابر داشت! اما، ابر هم آن را تغییر نمی داد! آسمان، با ابر نیز آبی ست! آسمان، دروغین نیست مانند دریای دروغین! آن هم، دریایی که هرگز دریا نبوده! و با نیرنگ قطره های فریب خورده را دزدیده، و با آن ها خود را به شکل وُ رنگ دریا درآورده!
تقدیر قطره این بود برسد به آسمان، اما خشکیده! تا بتواند دوباره خود را پیدا کند؛ خود و نیمه ی گمشده اش. چون، او تنها دیگر یک قطره نبود! او، قطره ای بود به نام باران.