انگار نه انگار!

انگار نه انگار! و انکار بس انکار که در این گیر وُ دار، این، وجود ماست که گشته بیمار! و دل آن چنان در گرو این آشوب، گرفتار...که روزها شده خواب وُ شب ها بیدار! شب هایش به وضوح...روزهایش بسی تار! و حلقه زده به دور گردنش، طنابی از جنس دار!
با نگاهی ریشه دار وُ سخنی پر از بار، و وجودی از آرزو چه بسیار...چه بسا دارا هم دگر شده ندار در این روزگار! در این روزگار که انگار ندارد آموزگار! روزگاری پر از به ظاهر گل، ولی از جنس خار! چو فراموش شده باران وُ عشق وُ یار! و گویی، همه وُ همه شده اند فراموشکار! و رها کرده اند آن چه را که باید می بودند بسیار! که اکنون می کنند آن را انکار! این جماعت رفته در خواب زمستانی، ولی بیدار! که نه مستند، نه هشیار! گویی کاردانند، اما بیکار! و باید بدانند پوشانیده سو تا سوی شان را دیوار! باید بشکنند آن را دیوانه وار! ولی، انگار نه انگار!