ذات هنر به عدم ایستایی, طغیانی بودن، استحاله و دگرگونی وابسته است و زمان محدودیت آن است؛ هر هنرمندی که بخواهد دست آوردش را در این میان و روند برجسته و فیریز کند محکوم به شکست است. قرمز مستند گونه اما به واقع هنرمندانه بخشی از تاریخ هنر هنرهای تجسمی را پیش چشم ما جراحی میکند پر خون و زخم. ریتم کار و بازی ها بالا پایین دارد، تقابل دارد، تایید و تکذیب دارد، دنباله روی و دنبال شوندگی دارد درست مانند جنش های هنری.

پ ن: مرا نه کار کردن موبایل کنار دستی ام، نه صندلی های نیمه راحت سالن ها به اندازه خنده های هیستریک و بلند و بی موقع یک تماشاگر آزار نمیده و همیشه یک یا دو مورد از این افراد در سالن حضور دارند. در اوج یک نمایش حتی تراژیک و درام با چنان فشار و اجباری قهقه میزنن که شالوده بازی بازیگران و حس و حال تماشاگران را دو شقه میکند.