ادامه‌ی نظر:

در چنین متنی، کارگردانان معاصر دو مسیر را پیش رو دارند: یا متن را بی‌واسطه و وفادارانه بازآفرینی کنند و اجازه دهند بار اخلاقی اثر، بی‌پرده به مخاطب منتقل شود؛ یا با فاصله‌گذاری، دگرگون‌سازی صحنه، تغییر پرسپکتیو یا شیوه‌های اجرایی خلاق، مخاطب را به موضع انتقادی سوق دهند و معنای امروزین متن را بازتعریف کنند. عذرخواهی رورانس، اگر با این کوشش‌ها همراه نباشد، نه‌تنها از وزن مسئله نمی‌کاهد، بلکه گاهی به شکلی ناخواسته، مسئولیت خوانش اثر را هم به مخاطب بازمی‌گرداند.
در ... دیدن ادامه ›› این اجرا، با توجه به شیوه صحنه‌پردازی و نبود تمهیدات فاصله‌گذارانه روشن، تماشاگر عملاً در معرض بازتولید روایت اصلی و همه اتهامات ضمنی آن قرار گرفت. زمانی که کارگردان در پایان، به‌جای تبیین یا نقد موضع متن، به عذرخواهی کلی بسنده کرد، گویی امکانی برای گفت‌وگو یا بازخوانی تاریخی سلب شد. این نوع مواجهه، بیش از آن‌که نشانه مسئولیت‌پذیری باشد، یادآور نوعی خلع‌سلاح انتقادی است: به‌جای فراهم‌آوردن فضایی برای تأمل، بار قضاوت یکسره به دوش متن گذاشته شد و کارگردان در موضع معذرت‌خواهی منفعلانه ایستاد.
اهمیت این مسئله زمانی آشکارتر می‌شود که بدانیم تئاتر معاصر، چه در ایران و چه در سایر کشورها، همواره با متونی مواجه است که حامل ارزش‌ها و پیش‌فرض‌های متناقض زمانه خود بوده‌اند. از شکسپیر تا استریندبرگ، هیچ نمایشنامه‌ای از پرسش‌های اخلاقی دوران جدید در امان نمانده است. اما راه‌حل حرفه‌ای در برابر این تضاد، نه حذف و نه عذرخواهی بی‌تحلیل است؛ بلکه خوانش‌های آگاهانه‌ای است که ظرفیت نقد را در خود نمایش زنده کنند.
از همین منظر، حرکت ونداد صادقی در رورانس، هرچند از نظر اخلاقی نیت محترمی داشت، اما در سطح زبان نقد تئاتر، نشانگر کمبود تدقیق اجرایی بود. عذرخواهی، اگر بدل به ژست رورانس شود، معنایی مبهم ایجاد می‌کند: آیا کارگردان موضع متن را تأیید کرده اما معذرت می‌خواهد؟ یا قصد فاصله‌گذاری داشته ولی راهی برای بیان این فاصله نیافته است؟ هر دو وضعیت در عمل مخاطب را سرگردان می‌گذارد. تئاتر معاصر نیازمند جسارت بیشتری است؛ جسارت در بازآفرینی متونی که امروز نامتوازن و حتی آزارنده به‌نظر می‌رسند، و جسارت در پذیرش مسئولیت قرائت و بازنمایی آن‌ها. عذرخواهی صرف، هرچند محترمانه، نمی‌تواند جایگزین این شجاعت شود. تماشاگر امروزی از صحنه توقع دارد نه فقط بازتاب مستقیم متون کلاسیک را ببیند، بلکه امکان اندیشیدن و موضع‌گیری دوباره را هم تجربه کند. در غیر این صورت، تئاتر بدل به بازتولید همان تاریخ خشونتی می‌شود که کارگردان در ظاهر می‌کوشد از آن فاصله بگیرد.

درود

با سپاس از دقت نظرتان به اجرای نمایشنامه پدر که لایه های پنهانی را آشکار ساختید.
نقدهای بی زاویه ، همچون چراغی فروزان در مسیر می مانند.

چه خوبند علاقمندان به ایجاد ریسمانی محکم برای نسل جوان هنر.

خیلی ممنون بابت نظرتون به هرحال برداشت هر شخص از متن میتونه متفاوت باشه بستگی به این داره کارگردان چی رو میخواد برسونه🙏🏻💗